In The Universe

{Drabble} Hold one's hands

In The Universes
Drabble : Hold one's hands
Pairing : Spock x Kirk (Star Trek)
Rate : PG15

.

.

.

.

.

"ชาววัลแคนมีมือที่ไวต่อการสัมผัส"

แต่

"ไม่มีใครเคยพูดว่านิ้วมือของชาว
วัลแคนจะดูสวยขนาดนี้......"

เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเริ่มสังเกตเรื่องนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ พอรู้ตัวอีกทีเขาก็ที่จะอดมองไล่ไปตามข้อนิ้วหรือฝ่ามือของสป็อคที่ขยับไปมาในการทำงานไม่ได้

แม้กระทั้งตอนนี้เขาก็กำลังจ้องมองนิ้วมือเรียวยาวที่ขยับไปมาของอีกฝ่ายอยู่เงียบๆ แม้ความสัมพันธ์ของเขากับสป็อคจะเกินเลยคำว่าเพื่อนไปมากแล้ว แต่ใครกล้าจะบอกความลับเรื่องเขาชอบนิ้วมือของอีกฝ่ายมากจนเหมือนคนโรคจิตไปได้จึงทำได้เพียงแค่แอบมองเท่านั้น

ตอนนี้สป็อคกำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องของเขา ยามปลายนิ้วของอีกฝ่ายไล่ไปตามหน้ากระดาษยิ่งเหมือนกับเขากำลังนั่งชมผลงานการสร้างสรรค์ของศิลปินทีเดียว

หรือจะลองไปขอจับดูนะ เขาหัวเราะเบาๆกับความคิดนี้ของตนเองก่อนกลับมาจ้องมองการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายอีกครั้ง สป็อคหยุดทำงานเมื่อเห็นเขากำลังมองอยู่ อีกฝ่ายวางเอกสารลงบนโต๊ะก่อนจะก้าวมาหาเขาที่เตียง

"ผมทำคุณตื่นหรือเปล่าจิม?"

"ไม่ใช่หรอกน่า" เขาโบกมือเล็กน้อยเป็นเชิงปฏิเสธ ก่อนจะลุกนั่งพิงหลังกับหัวเตียงพร้อมกับดึงสป็อคมานั่งบนเตียงกับเขา "สป็อค ขอมือนายหน่อยสิ"

อีกฝ่ายทำหน้าสงสัยแต่ก็ยอมยื่นมือมาหาเขาโดยไม่ได้ถามอะไร เขาจับมือของสป็อคไว้แล้วค่อยใช้นิ้วมือของเขาสัมผัสไปตามข้อนิ้วของอีกฝ่ายแผ่วเบา มือของชาววัลแคนสวยจริงๆ นิ้วมือเรียวยาวรับกับข้อนิ้ว ไหนจะฝ่ามือใหญ่ที่ดูแข็งแรงแต่ไม่ขัดตาเลยสักนิด

ผ่านไปสักพักเขาได้ยินเสียงเหมือน
กับสป็อคกำลังกลั้นหายใจ จึงได้เงยหน้าขึ้นมาดู ทำให้สังเกตเห็นว่าใบหน้าของอีกฝ่ายมีสีเขียวขึ้นจางๆ "เฮ้ นายเป็นอะไร?"

"จิม คุณน่าจะจำได้ว่าชาววัลแคนมีประสาทสัมผัสบริเวณมือที่ค่อนข้างพิเศษนะครับ" สป็อคเอ่ยตอบเขาเบาๆ "การสัมผัสเมื่อสักครู่ของคุณเกรงว่ามันทำให้ผมรู้สึกมากกว่าปกติ"

คำตอบของอีกฝ่ายแม้จะทำเขารู้สึกอายนิดๆ แต่เขาก็อดส่งยิ้มเชิงล้อเลียนออกมาไม่ได้ "นาย...มีอารมณ์เพราะสัมผัสของฉันหรอ??"

เขาขยับนิ้วมือไล่ไปตามมือของสป็อคอีกครั้ง โดยครั้งนี้สบตาของอีกฝ่ายไปด้วย สีเขียวบนหน้าของสป็อคเหมือนจะเข้มขึ้นอีกในตอนที่เขาตัดสินใจจรดริมฝีปากที่ปลายนิ้วก่อนแอบใช้ปลายลิ้นสัมผัสอย่างแผ่วเบา ทันใดนั้นสป็อคก็ขยับเข้ามาแนบชิดกว่าเดิม มือที่ว่างของอีกฝ่ายก็ลูบใบหน้าของเขาเบาๆ ก่อนก้มลงกระซิบชิดที่ใบหูของเขา

"คุณซนมากไปแล้วนะครับจิม"

"นายว่างั้นเหรอ..?"

เขาหัวเราะออกมาเล็กน้อยเมื่อถูกกดลงบนเตียง สป็อคที่ทาบทับอยู่ด้านบนของเขากำลังใช้นิ้วมือสวยๆลากไปตามร่างกายของเขาอย่างแผ่วเบา เขายกมือรั้งใบหน้าอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ก่อนจะมอบจูบร้อนๆให้กัน สป็อคขบเม้นริมฝีปากของเขาแรงขึ้น เรียวลิ้นที่ประสานกันไปมา

สป็อคละริมฝีปากออกก่อนกดแนบที่บริเวณลำคอของเขาแทน ส่วนเขาก็ใช้สองมือช่วยแกะกำจัดเจ้าพวกสิ่งกีดขวางร่างกายของพวกเขาออกไป อุณหภูมิร่างกายของทั้งคู่ที่แนบชิดกันจนแทบเผาไหม้เขาเป็นจุล สป็อคขยับริมฝีปากมาด้านบนอีกครั้งก่อนกระซิบชิดริมฝีปากของเขาอีกครั้ง

"ผมเกรงว่ามื้อเช้าของพวกเราคงต้องเลื่อนไปตอนบ่ายแทนแล้วล่ะครับ จิม"

.

.

.

.

.

.

END

Talk: เขิน -//////- แอบหนีความจริงเรื่องการสอบและงานเท่าภูเขามาแต่งค่ะ เหมือนหายไปนานเลย ฮือออออออ อ่านแล้วเม้นทักทายกันได้นะคะ :D

จาก คนเขียนทาสพ่อเคราเทาและกำลังหลงทางในเขาวงกต