"အႀကီးနဲ႕အက်ယ္ကိုခ်စ္တာ"
"အမေလးး...ဟုတ္ပါပီ ဟုတ္ပါပီ"
က်မဘက္ကို မ်က္လံုးေမွးစင္းစင္းနဲ႔ စိတ္ေလသလို လွည့္ႀကည့္ေျပာတဲ႕ JongIn ရဲ႕ လည္ပင္းကိုအားရပါးရ သိမ္းႀကံဳးဖက္လိုက္ကာ မ်က္ႏွာနားတိုးကပ္သြားလိုက္သည္။
ဇန္နဝါရီလရဲ႕ ေန႔ခင္းပိုင္းအခ်ိဳ႕မွာ အခုလိုဆိုဖာေပၚမွာ ေစာင္တစ္ထည္တည္းအတူျခံဳရင္း ပူးပူးကပ္ကပ္ေနရတာကိုက အက်င့္တစ္ခုျဖစ္ေနခဲ႔တာ အေတာ္ပင္ႀကာျပီျဖစ္သည္။
ေအးစက္ေနတဲ႔ ရာသီဥတုေႀကာင့္ နီနီရဲရဲေလးျဖစ္ေနတဲ႔ JongIn ရဲ႕ နားရြက္ကို တစ္ခ်က္ခပ္ျမန္ျမန္ အနမ္းတစ္ပြင့္ေပးလိုက္မိသည္။
"ဟီးဟီး အသည္းယားလိုက္တာ"
လက္သီးဆုပ္ႏွစ္ခုကို ပါးႏွစ္ဖက္ဆီတိုးကပ္ရင္း အ့ႀကိတ္သံနဲ႔ေျပာလိုက္ေတာ့ JongIn ဆီက မ်က္ေစာင္းတစ္ခု ျမားတစ္စင္းလို ပစ္ဝင္လာတယ္။
hol~ မ်က္ေစာင္းကထိုးေသးတယ္...ဘယ္လိုဝက္ဝံပါလိမ့္။
"မုန္းတယ္ မုန္းတယ္"
"အယ္ ဘာလို႔လား"
"ဘာလို႔ အဲ႕နားရြက္ကိုပဲ ခ်စ္ျပေနတာလဲ...မနာလိုဘူး"
"ဟင္? ကိုယ့္နားရြက္ေတာင္ကိုယ္ မနာလိုဘူးက ရွိေသးတာလား"
ကေလးဆန္လြန္းတဲ႔ က်မခ်စ္သူဟာ ဘာမဟုတ္တာေလးေတြကိုလည္း ႏႈတ္ခမ္းစူကာ စိတ္ေကာက္တတ္ေသးရဲ႕။
"ရွိတယ္ ရွိတယ္! ဒီမွာ ရွိတယ္!"
"အဲ႕နားရြက္က JongIn နားရြက္ေလးမို႔လို႕ ခ်စ္တာေပါ့...မဟုတ္ရင္ ခ်စ္ပါ့မလား"
က်မစကားဆံုးေတာ့ မ်က္ႏွာက အနည္းငယ္ျပံဳးေယာင္သန္းသြားျပီး ခ်က္ခ်င္းသလိုပင္ ျပန္တည္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ က်မ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လိုက္ပါေသးသည္။
"အဟင္း...ဟင္း...အဲ႕...အဲ႕လိုလား"
"ဒါေပါ့! JongIn နဲ႔မပတ္သတ္ရင္ ဘာမွမခ်စ္ဘူး"
JongIn မ်က္ႏွာထားက ႀကက္ေႀကာ္စားရသလို ျပံဳးရႊင္ေနျပီျဖစ္သည္။
"ဒါဆိုလည္း ထားပါေတာ့"
ျပံဳးစိစိလုပ္ကာေျပာရင္း အနားျပန္ေရာက္လာကာ က်မကိုယ္လံုးေလးကို 48 cm ရွိတဲ႔ သူ႔ရင္ခြင္က်ယ္ထဲ ေႏြးေထြးစြာေပြ႕ဖက္ထားျပန္သည္။
