Fern's Venatura ☆PokeParty☆

In het Verleden waar Sterren Dwalen

Waar moest ik je mee vergelijken vandaag? Een Arceus die mijn ziel een weg biedde door het leven, of een Eevee die mij vele mogelijkheden in het leven had laten zien, door de vorm van evolutie? Een simpele vraag zoals deze spookte iedere dag weer rond, terwijl ik onwetend was wat ermee te doen. Soms waren de makkelijkste vragen het lastigst te beantwoorden. Dit begreep ik maar al te goed terwijl ik het potlood herhaaldelijk liet tikken op het papier.

Voor zes jaar schreef ik je brieven, echter heb ik op elke nog steeds geen antwoord gekregen. Iedere dag spendeerde ik al mijn tijd aan het zoeken naar woorden die mijn gevoelens duidelijk zouden uitdrukken. Hoewel ik zelf mijn eigen naam was vergeten, sloeg ik erin om mijn liefde te onthouden voor jou. Mijn liefde voor jou was het enige wat ik nog had. Elke dag voelde ik me bang en ongemakkelijk. Wat was mijn verleden en waar kende ik je van? Waarom hield ik niet op met schrijven, naar iemand die nog nooit antwoord had gegeven?

Ik wilde je nog eens zien, ik wilde nog eens met je spreken.

Deze troebele gedachtes schreef ik op in de hoop dat jij het ooit zou verhelderen. Jij was de enige die dat kon, zo spraken de mensen die mij die dag hadden gevonden. Echter was dit de enige tijd die ik had, te weinig tijd om wederom mijn gedachtes op een rijtje te zetten. Mijn taak begon vandaag. En het was dezelfde zoals altijd; het stelen van andermans Pokémon.

Niemand begreep wat wij daadwerkelijk wilden bereiken, wellicht was Team Obsidian gedoemd om nooit het daglicht te zien. Alhoewel ik sprak van een 'wij' was deze er niet. Dus waarom verkoos ik  het woord 'wij' boven 'ik'? Was er ooit een 'wij'?

In een kamer waar je de stofjes zag rond dansen maakte ik mij klaar voor vertrek. "Solomissie 721," Deze woorden verlieten mijn mond in zacht gemompel, toch echode ze kort door de ruimte. Geen wonder, zoveel spullen stonden er niet. De witte jas kwam deze keer tot boven m'n knieën en werd bovenaf bedekt met de blauwe sjaal die ik altijd droeg. Nogmaals bekeek ik de lengte van de jas, was ik gegroeid? Misschien kon ik dat schrijven in de brief. "Waar heb ik die riem liggen?" Echter had ik daar natuurlijk geen tijd meer voor, ik moest zo snel mogelijk beginnen met de missie.
Vlug keek ik rond de ruimte die mijn huis en het hoofdkwartier moesten voorstellen. De glanzende pokéballs lieten al gauw hun aanwezigheid blijken op de saaie vloer vol brieven hier en daar. Al was alles aan de kamer saai, er waren geen eens ramen die de levenloze sfeer konden opfleuren. Met versnelde pas liep ik naar de riem vol pokéballs en deed deze klungelig om de -- hoe heten die dingen aan je jas waar je een riem doorheen kan doen?
De naam was niet van groot belang. Er waren belangrijkere zaken vandaag. Ondanks dat ik mezelf zoiets wijs maakte, dacht ik wederom weer aan de vraag die al zo vaak had gesteld,

Zou jij het weten?

Na de trap omhoog te hebben gelopen en het luik open te hebben gedaan, werd ik onverwachts begroet door de felle zon. Haar warmte voelde ik branden op mijn gezicht en ik had gelijk al spijt dat ik deze tijd koos om te beginnen. De zon was de enige ster waarvan ik wenste dat 'ie zou sterven, dan konden de legandarische Pokémon een nieuwe creëren, één minder schadelijk voor anderen, wellicht minder heet. Met een langere levensduur. Maar zoiets zou vast niet mogelijk zijn. Toch zag ik het voor ogen, vergeleken andere mensen. Mensen, de levensvormen ver overtroffen in aantal door pokémon.

Terwijl ik wandelde op weg naar het dichtstbijzijnde dorp, waren vele enthousiaste kinderen mij voor. Ze renden allemaal zo snel en glimlachten van oor tot oor. Al waren sommige meer bezorgd dan anderen. Ieder kind keek ik na, nog altijd met mijn rustige stappen. Wat voor dag was het vandaag? Vandaag bleek belangrijk te zijn, meestal kwam ik nooit zoveel kinderen tegen tijdens de korte reis die ik wel vaker had bewandeld. Terwijl ik hier lang over nadacht begonnen de mensen die mij voorbij liepen de verschillen in niet alleen lengte maar ook uiterlijk. Echter kon ik m'n vinger er maar niet opleggen, wat was nou zo bijzonder dat velen kinderen ernaartoe zouden rennen?