Eenzaam & Alleen | Nathan Vandergunst

Hoofdstuk 30

Met een stekende pijn in mijn hoofd werd ik wakker. Langzaam opende ik mijn ogen en hief mijn hoofd voorzichtig op. Ik zag dat Nathan aan de andere kant van het bed lag, met zijn rug naar mij. Ik wreef over mijn hoofd terwijl ik mezelf recht hees. Ik wist niet zo heel veel meer van gisterenavond, behalve dat we behoorlijk wat hadden gedronken en op het einde van de avond hadden gekust. Hoe ik in zijn bed was geraakt, kon ik me zelfs niet meer herinneren. Ik beet op mijn lip en keek naar Nathan, die nog aan het slapen was. Zou hij gemeend hebben wat hij gisteren zei? Eerst, wanneer hij nog niet dronken was vond hij me alleen maar vervelend. Pas toen hij begon met drinken deed hij niet meer chagrijnig, dus waarschijnlijk meende hij helemaal niets van wat hij had gezegd. Ik  voelde tranen opwellen in mijn ogen en stapte zachtjes uit bed, de hoofdpijn negerend. Vlug trok ik mijn sweater aan die over zijn bureaustoel hing en griste een flesje water van zijn bureau. Water hielp bij een kater, en waarschijnlijk zou hij het ook niet doorhebben dat er een flesje weg was. Ik nam alvast een paar slokken terwijl ik weer naar Nathan keek. Ik zag alleen zijn achterhoofd en een stukje van zijn rug, maar toch voelde ik dat rare gevoel in mijn buik. Ik besloot mijn gevoel te negeren en trok vlug mijn schoenen aan voor ik uit zijn kamer stapte. Buiten was het licht en een pijnscheut ging door mijn hoofd. Nog nooit had ik me zo kut gevoeld. 

Ik lag in mijn kamer op bed. Ik had het briefje vast dat Nathan had achtergelaten wanneer we elkaar pas net kende. 

Je was in slaap gevallen omdat mijn verhalen zo saai waren ofzo haha en ik wou je niet wakker maken, dus ik heb je naar de zetel gedragen. Ik kom deze week nog wel eens langs, xxx Nathan  

Zou het ooit terug worden zoals toen? Gisterenavond voelde zo, maar het was niet echt. Het kwam gewoon door de drank. Drank, op het moment zelf is het geweldig. Erna niet meer. Ik slaakte een zucht en wreef een traan van mijn wang.

Net wanneer ik het briefje nog eens las, schrok ik op door het luide geluid van de bel die door het huis weerklonk. Mijn moeder was niet thuis, dus ik moest wel opendoen. Vlug veegde ik de laatste tranen van mijn gezicht en stapte moeizaam uit bed. Ik strompelde de trap af en haalde nog vlug een hand door mijn warrige haar. Daarna opende ik traag de deur en mijn mond viel open bij het zien van de persoon die voor me stond. Van alle mensen had ik hem het minst verwacht.

"Ik weet wat je denkt", was het eerste wat hij zei. "Ik weet het. Laten we alsjeblieft alles uitpraten."

Sprakeloos staarde ik hem aan. Hij stond wel degelijk voor mijn deur, met zijn haar slordiger dan anders en zijn veters waren zelfs nog los. Het leek wel alsof hij nadat hij wakker was geworden, meteen naar hier was gekomen. Ik wou iets zeggen, maar er kwamen geen woorden uit mijn mond, dus zachtjes knikte ik.

"Kom je mee naar buiten?" vroeg Nathan voorzichtig. "Dan maken we een wandeling."

"Oké", mompelde ik en ik trok vlug mijn schoenen aan, waarna ik naar buiten stapte. Automatisch begonnen we beiden naar de kant van het park te lopen. 

"Gisterenavond", begon hij na een korte stilte. "Het was echt. Niet door de drank of zo. Elk woord dat ik heb gezegd, meen ik. Sorry dat ik eerst zo chagrijnig deed, ik was gewoon bang dat jij nog steeds boos was om die ene ruzie."

"Maar ik was helemaal niet boos meer, waarom deed jij dan nog chagrijnig tegen me?" vroeg ik en ik fronste mijn wenkbrauwen. 

"Ik weet het niet, ik denk dat ik niet zwak wou lijken", mompelde hij twijfelend en hij schudde zijn hoofd. "Nou ja, je weet wel. Ik wou niet tonen dat ik fucking verdrietig was, omdat ik dacht dat jij al lang geen aandacht meer besteedde aan mij."

Zachtjes glimlachte ik. "Ik dacht dat jij mij juist al lang was vergeten."

"Ik vergeet jou nooit", zei Nathan. "Het is zo'n zonde dat we een halve vakantie hebben verspild door een beetje ruzie. Alsjeblieft, wil je het me vergeven? Ik was zo een klootzak en-"

"Het is al goed", zei ik vlug en ik keek opzij, recht in zijn ogen. Onze pas was vertraagd en uiteindelijk stonden we stil tegenover elkaar. 

"Aimée, het spijt me. Sorry dat ik zo'n klootzak was", zei hij nog eens. "En ik wil dat je één ding weet en het niet vergeet."

Verwachtingsvol keek ik hem aan terwijl hij mijn handen vast nam. 

"Je bent zó mooi, echt waar", vertelde hij me en hij liet een van mijn handen weer los om tegen mijn wang aan te leggen. Ik zag hoe zijn helderblauwe ogen me vol verlangen aankeken. "En ik ben verliefd op je. Oh god, zo verliefd ben ik nog nooit geweest. Aimée, ik hou van je. Echt waar, ik hou zo fucking veel van je. Vergeet dat nooit."

LAATSTE HOOFDSTUK :DDD wat vonden jullie dr van? Ik ben eerlijk eigenlijk best wel trots op dit boek :) Het is natuurlijk nog niet helemaal gedaan, want er komt nog een epiloog. Ik wil jullie ook nog even bedanken om altijd te voten & lieve reacties achter te laten <33