YALNIZSIN

TANITIM #2

Derin bir nefes alarak ayağa kalktım. Yürümeyi bile unutmuş olduğumu düşünüyordum ama görünen tam tersiydi. Sanırım, insanın yıllar boyunca sürdürdüğü alışkanlıkları kolayca yok olmuyordu. Birkaç adım daha ilerleyerek kapının önünde durdum.

Bana çıkabileceğimi söylemişti. Bu cümleyi haftalar önce duymuş olsaydım ardıma bile bakmadan kaçardım ama şimdi işler tam tersiydi. Şimdi kaçsam bile nereye gidebileceğimi, ne yapacağımı bilmiyordum. Çünkü bana bir çıkış yolu göstermeyeceğinden emindim. Onun tek söylediği gitmemdi, nasıl gideceğimi söylemiyordu. Bana git demişti ama ben nerede olduğumu bile bilmiyordum. Belki de şimdi, koşarak çıkmalıydım buradan. Ama ayaklarım o kadar hızlı gitmiyordu ve bu ormanın içinde tek başıma yaşayabileceklerimden de korkmuyor değildim. Evet, üstümdeki korkuyu şimdiye dek atmalıydım ama yine de... Korkuyordum.

Kendime gelmeye çalışarak elimi uzattım ve kapıyı açtım. Soğuk hava yüzüme çarptığında iliklerime kadar üşüdüğümü hissettim. Şimdi, bir şey hissedebiliyor olmak bile iyi geliyordu.

Tamamiyle kulübenin içinden çıkarak kapıyı kapattım ve sırtımı kapıya yasladım. Karanlık orman ben baktıkça daha da derinleşirken asıl maceramın şimdi başladığını biliyordum.

Her şey yeni başlıyordu.