It's meant to be

Proloog

;25 Januari 2015;

Tranen die stromen langs mijn wangen. Ik draai mijn hoofd naar links waar ik mijn moeder verslagen voor zich uit zie staren. Onmacht is wat er nu door me heen gaat, niets kunnen veranderen aan de situatie.

De tranen blijven stromen, hoe kan een simpel woord iemand zo kapotmaken..
Één woord heeft mijn wereld compleet doen omgooien.
Ik heb altijd een zwak gehad voor mijn opa, hij heeft gevochten tegen de ziekte.
Toen ik hem keihard mijn naam hoorde roepen, wist ik hoelaat het was.
Ik twijfelde geen moment en belde allereerst het alarmnummer. Kort daarna belde ik mijn moeder, want wat moest ik als 15 jarig meisje. Ik kijk op als ik zie dat er een dokter onze kant op komt lopen. Mijn moeders ogen staan gelijk wagenwijd. 'Hij wilt u spreken, alleen u..' verschrikt kijk ik op. M'n moeder staat op en loopt opa's kamer in. Het is een moment stil en kort daarna hoor ik hard gegil.
'Nee! Papa laat me niet alleen!' 'Papa, papa'
De tranen die al over mijn wangen stroomden vallen nu nog erger als rivieren naar beneden. 'Mevrouw ik verzoek u rustig aan te doen, onthoud dat u nog een dochter heeft in de wachtkamer'.
Ik zie hoe de arts mijn moeder probeert te sussen, wat niet lukt. Ik ren m'n opa's kamer in en kijk hem aan. Een gevoel van angst en verslagenheid gaat door mijn lichaam heen.

Ik draai mijn hoofd om naar mijn moeder. Bang en verdrietig kijk ik haar aan, ze zit verslagen op de grond. Mijn mama.. mijn voorbeeld. Rustig neem ik plaats naast mijn moeder op de grond.

Een aantal secondes later komt een dokter de kamer binnen lopen. De man die mijn opa als dood geconstateerd had steekt zijn hand naar mijn moeder uit. Langzaam kijkt zij op en neemt zijn hand in ontvangst. Hij neemt mama mee, ergens anders heen.

Ik klim voorzichtig op mijn opa's bed en plant heel rustig een laatste kus op zijn voorhoofd. Ik glimlach als ik terugdenk aan de tijden met mijn opa. Hoe hij mij altijd kusjes op mijn voorhoofd gaf, waarna ik dit terug deed. Hoe hij mij vertelde dat ik mijn broers altijd moet gehoorzamen. De kickboks lessen die hij mij gaf. Hoe hij vertelde dat mijn zachtaardigheid mij op een dag in de weg zou zitten. Hij was altijd degene die tegen mij zei: 'zet die verlegenheid eens aan de kant, je bent een prachtig meisje, je hoeft niet onzeker te zijn.' Na gedacht te hebben aan deze gebeurtenissen vormt er een glimlach op mijn gezicht. Ik fluister 'Ik hou van je opa, zielsveel'. Ik verlaat rustig zijn kamer.

-

Als ik aan jou denk, dan wens ik dat ik de tijden terug kon draaien.

Zodat ik je nog een keer kan zien.

Jij mij nog een keer over mn bol kan aaien.

Alleen zou ik je nooit meer loslaten.

Je geen mogelijkheid geven mij nog een keer te verlaten.

Ik begrijp voor een deel dat je tijd was gekomen.

Het doet me alleen zo'n pijn dat je hier niet meer bent.

Ik ben ongelofelijk blij dat je nog voorkomt in mijn dromen.

God heeft je geroepen om aan zijn zijde te staan.

De enige manier om jou los te kunnen laten is,

mijn ogen sluiten en je te laten gaan.

Je hebt daarboven nu rust en geen pijn.

Alleen hier beneden is waar alles,

Zonder jou anders zou zijn.

MC.

------------------------------------------------------------------------------------

Halloo, Mijn eerste deel online! Niks mag zonder mijn toestemming gekopieerd worden!!

Wat vinden jullie van het gedichtje? Let me know!
-xx-