Με τρελαίνεις.

Part 2

Λίγη ώρα αργότερα κατευθύνομαι προς την κουζίνα όταν ξαφνικά νιώθω ενα στιβαρό,αντρικό χέρι να με αρπάζει.Ένα ρίγος με διαπερνά.Καθώς με γυρνάει απότομα,κολλάω σε ενα μυώδες στέρνο και όλο το σώμα μου πέρνει φωτιά.Σηκώνω το βλέμμα μου και αντικρύζω τον αγενή κούκλο απο πριν...

"Τόσο ωραία μιλάς σε όλους?"με ρωτάει ανασηκώνοντας το φρύδι του.

"Μόνο σε όσους με νευριάζουν!"απαντάω απότομα.

"Σε νευριάζω μωρό μου?" με ρωτάει με ενα προκλητικό,αλαζονικό χαμόγελο και μένω άναυδη.Αν και βλάκας είναι πολυ σέξι!Τα ακατάστατα μαλλιά του με κάνουν να θέλω να απλώσω το χέρι μου και να περάσω τα δάχτυλα μου μέσα τους.

"Μωρό σου?..Θα'θελες!"λέω απελευθερώνοντας το χέρι μου.

"Άσε με να ονειρεύομαι μωρό μου!"λέει κλείνοντας μου το μάτι πονηρά.

Εκεινή την ώρα έρχονται η Νάνσυ με τον Κώστα.

"Βλέπω γνωριστήκατε με τον Αλέξη  Έλενα εε?"ρώταει ο Κώστας.

Αλέξανδρος.Μμμμ.Ωραίο όνομα,του ταιριάζει.

"Ναι"απαντάω ξερά.

"Και εγώ χάρηκα πολύ για την γνωριμία"λέει ο Αλέξης παιχνιδιάρικα.

Η ατμόσφαιρα είναι περίεργη και τραβάω την Νάνσυ για να χορέψουμε μιας και παίζει το αγαπημένο μου τραγούδι.

Άρχισα να λικνίζομαι έντονα στο ρυθμό της μουσικής καθώς ένιωθα τα μάτια του Αλέξη να με καρφώνουν.Δεν έχει ξαναδεί κοπέλα να χορεύει?

Η ώρα έχει περάσει και οι περισσότεροι έχουν φύγει.Προτείνω στη Νάνσυ να φύγουμε αλλά απ'ότι βλέπω δεν είναι σε θέση να οδηγήσει.Έχει πιει τόσο που συνεχώς γελάει και αγκαλιάζει τον Κώστα.Και εγώ πως θα γυρίσω σπίτι τώρα?

"Θα σε παω εγω σπίτι"Ακούω τον Αλέξη να λέει αυταρχικά απαντώντας στο ερώτημα που δεν είχα διατυπώσει.Είναι δυνατόν?

"Όχι ευχαριστώ,θα πάρω ταξί."απαντάω.

"Ούτε να το σκέφτεσαι,είναι επικίνδυνο τέτοια ώρα.Θα σε πάει ο Αλέξης.Η Νάνσυ όπως βλέπεις έχει ήδη αποκοιμηθεί στον καναπέ.Θα μείνει  εδώ."λέει ο Κώστας.

"Καλά"λέω άκεφα.

Δεν μου μένει άλλη επιλογή και κατευθυνόμαστε με τον Αλέξη στο αυτοκίνητο του,ενα μαύρο τζιπ.Α μάλιστα!Άλλο ενα αλαζονικό,κακομαθημένο πλουσιόπαιδο.

"Που πάμε?" ρωτάει με ενα χαμόγελο.

"Γαλάτσι" απαντάω ξερά.

Βάζει μπροστά την μηχανή του αυτοκινήτου και κατευθυνόμαστε στον κεντρικό δρόμο.Επικρατεί νεκρική σιγή όταν..

"Λοιπόν?"

"Λοιπόν..τι?"ρωτάω.

"Δεν μιλάς?"

"Μιλάω με τον εαυτό μου!"λέω ειρωνικά,αναφερόμενη στο προηγούμενο συμβάν.

"Αστειευόμουν Έλενα"λέει γελώντας.Τον κοιτάω λοξά και βυθιζόμαστε πάλι στη νεκρική σίγη.