River Of Tears | BAEKYEON

7

BU BÖLÜMÜ EĞLENCELİ VE KISA YAZDIM. ÇOK FAZLA BETİMLEME YOK SADECE HAYAL GÜCÜNÜZE BIRAKIYORUM 😂
7.bölüm
Nefes alış verişini hissederek , kollarımı boynuna dolayarak , saçlarını okşayarak uyumak ... Öyle nefes kesiciyi ki ...

En güzeli uyurken onu izlemekti...
+
Baekhyun "Kasper kulağın nerede?" Dedi ve elini gözüme sokmaya çalıştı. Bu ... Garipti.
"Kasper da kim?" Henüz uykusundan uyanmamış Baekhyun'u dürtükledim ve kendine gelmesini sağladım. "Kasper... Kasper da kim? Tanımıyorum ben ."
"Oyuncak ayın mı yoksa" Bir anda içimden öyle bir gülme isteği geldi ki kendimi tutmak her geçen saniye zorlaşıyordu. Kahkahalarım tüm odaya yayılmıştı ve Baekhyun'un bana hangi yüz ifadesiyle baktığı hakkında en ufak bir fikrim bile yoktu.
"Seni gülerken görmek güzel" Sonra yanıma geldi ve"Kasper anne şimdi sana sarılmaya geliyor" dedi. Yıllardır çıkmayan ajumma gülüşüm şu an durmuyordu ve Baekhyun daha fazla Kasper diye söyledikçe daha da artıyordu. Bu ağlamaya benziyordu. Dolarsın dolarsın ve bir anda ağlamaya başladığında o göz yaşları akmadan duramaz. İşte gülmekte aynı öyleydi. Güldükçe hem karnın ağrıyor hem de rahatlıyordun .

Şu anki ortam dün gecekinden çok çok daha farklıydı.

Dün gece anlattıklarını hatırladım , bir an gülüşüm tamamiyle kesildi . Bir an değil , uzun bir süre ... Ama onun bana yaptığı gibi ben de onun söylediği şeyleri unutmaya karar verdim. Ben ne hissettiysem şu an onun hissettiğini anlayabiliyordum. Ben duygularımı fazla belli etmiyordum, karşımdaki kişi benimle benzer -hatta daha kötü-bir durumdaydı ve haliyle beni en iyi anlayabilecek kişi oydu. Ben duygularımı belli etmiyordum,o beni biliyordu. Ve şimdi bunu yapma sırası bendeydi. Bu zamana kadar So Eun'u hatırladığımda gülümsememi sağlamak için yanımda durdu ve bana güç verdi. Ama ben asla ona kendi hayatını sormadım. Asla yaşadığı acılar olabileceğini düşünmedim. Ve daha anlatmadığı birçok şey olduğunu da biliyordum. Şimdi sıra bendeydi değil mi? Onun yanında olma sırası bendeydi.

"Ben... " Gülüşümün kesildiği an yüzündeki Kocaman gülümsemenin yavaş yavaş kaybolduğunu görmüştüm. Başımı eğdim.
"Bunları sana anlattım çünkü adil olmalıydı." Göz ucundan onunla kafasını eğdiriniz gördüm."Tüm duygularını bana anlatmıştın ve bunları içinde tutmanın ağırlığını biliyordum. Bunun nasıl hissettirdiğini de biliyordum. Seni gördüğüm ilk anda sahile gelip hıçkıra hıçkıra ağlamıştın. Denize kaç tane taş attığını bilmiyorum bile ... İnsanlar sana garip garip bakmıştı fakat ben senin ne hissettiğini anlamıştım. Ne için ağladığını bilmiyordum fakat bunun aşk acısı olup olmadığını anlamak için 10 ay her gün seni izledim. Bir insan 10 ay boyunca her gün aşık olduğu kişi için buraya gelir mi diye düşündüm. Sonra en sonunda seni dinlemem gerektiğine karar verdim çünkü benim yaşadığım pişmanlıklardan en ufağı bile sende olsun istemedim. Ve seni dinlediğimde gerçekten yanılmadığımı anladım. Kim Taeyeon eğer yanına gelmeseydim , sana destek olmasaydım , beni hiç tanımasaydın ne yapardın?"

"Ya hayatıma son verirdim ya da her zaman olduğu gibi yaşamaya devam ederdim. Karanlık ve yalnız bir dünyada ..."

"İşte bunların olmasını istemedim. Gerçekten o gün yanına oturduğum için öyle mutluyum ki ... Zaman geçtikçe kendi düşüncelerimi sana anlatabileceğimi düşünmüştüm , böylece beni tamamen anlayan biri olacaktı. Aslında ilk başta sana sırf benim sorunlarımı dinlemen için yakınlaştım. Ama sonra gerçekten seni bırakma düşüncesi berbat geldi. İyiki bunu yapmamışım. Dün gece bir anda her şeyi anlatma isteği doğdu içime. Belki erken oldu, belki geç ama bunları en değer verdiğim kişiye anlatmak beni tamamen rahatlattı."