Together (Niall Horan)

Chapter 3

Chapter 3

"Oh my god, gaat het? Sorry, sorry, sorry." Ik sta vlug op en vergeet mijn eigen hoofdpijn. Dit is mijn kans om hem eens goed te bekijken. Hm. Helemaal niet slecht. Ik heb ze knapper gezien, maar deze is niet verkeerd. En hij is zo schattig! En OMG zijn ogen! Oké, ik ben klaar.

"Ik.. Ik denk het.. Maakt niet uit." Hij staat langzaam op, met mijn hulp. Op zijn voorhoofd zit een schrammetje waar een beetje bloed uit druppelt.

"Je bloedt!" Piep ik. Ik mag dan wel heel stoer enzo lijken, maar bloed.. Daar kan ik echt niet tegen. Als ik er alleen al aan denk ga ik al over mijn nek. Bluh.

"Het is vast maar een beetje." De jongen haalt een zakdoekje uit zijn broekzak en dept het voorzichtig over zijn wond. Ik proest het uit van het lachen. Hij kijkt me verbaasd aan.

"Heb je standaard zakdoekjes in je zak?" Lach ik. Hij knikt.

"HA! GAAAAAAYY!" Roep ik, nog steeds lachend. Als ik zie dat het weer goed met hem gaat, want hij begint ook te grinniken, pak ik mijn skateboard en wil alsnog richting de supermarkt gaan. Maar de jongen houdt mijn arm vast. Ik kijk geïrriteerd om.

"Ja, luister eens pipo, als ik nog naar de supermarkt wil gaan dan moet je me wel loslaten." Zeg ik. Hij laat me langzaam los.

"Maar hoor eens, jij hebt me verwond!" Ik rol met mijn ogen. "Dus je moet het met me goedmaken." Grijnst hij.

"Ik moet helemaal niets!" Zeg ik verontwaardigd. Wie denkt die jongen wel niet dat hij is?

"NIALL!" Oké, hij is dus Niall. Wacht.. Daarvan kende ik hem dus! Ik sta te praten met een jongen van One Direction! Ik sta te praten met een jongen van One Direction.. Ik sta te praten met EEN JONGEN VAN ONE DIRECTION. IEUW.

"Waarom zei je niet meteen dat je van One Direction was?!" Roep ik, een beetje pissig. Hij kijkt geschrokken.

"Nou ja, de meeste mensen kennen mij wel zonder dat ik al een woord zeg. Vooral meisjes." Ratelt hij. Ugh. Ik haat popsterren.

"Nou, dit meisje niet." Ik rol weg op mijn skateboard zonder ook maar één keer achterom te kijken. Tss.

"Vooral meisjes." Doe ik zijn stem na.

"Met je zakdoekjes. Wie denk je wel niet dat je bent? Pfft." Oké, nu praat ik in mezelf.. Die jongen heeft een hele slechte invloed op me.

Ik loop de supermarkt binnen en pak alles wat we nodig hebben om spaghetti te maken. Oeh! En stokbrood. Als ik naar de kassa wil lopen, voel ik dat iemand mijn arm vastpakt. Ik pak mijn skateboard stevig vast en hef het omhoog om diegene helemaal tot moes te slaan.

"DALIAH!" Ik herken de hoge stem meteen en laat mijn skateboard zakken.

"Roy? Wat doe jij hier?" Vraag ik verbaasd, terwijl ik mijn boodschappen afreken en de winkel uitloop. Roy hobbelt achter me aan.

"Ik wilde je helpen." Zegt hij met een lieve glimlach. Te lief. Ik stop met lopen en kijk met mijn ogen tot spleetjes naar mijn beste vriend.

"En nu de echte reden?"

"Wat? Pshh, dat is de echte reden." Grinnikt Roy nerveus.

Dat kan niet. Een keer moest ik naar een soort kamp van de middelbare school, waar ik dus he-le-maal geen zin in had. Vooral omdat Roy en Bella niet mee gingen. Ik dus in die bus, naar Waterbury dacht ik. We komen daar aan met z'n allen en gaan op onze kamers zitten. Opeens vliegt de deur open en stond Roy daar. Ik natuurlijk helemaal blij omdat ik dacht dat hij toch mee op kamp kwam. 'Je hebt mijn sjaaltje in je tas!' En je denkt natuurlijk, die Roy is aardig en blijft. Maar nee, hij pakt zijn sjaaltje en gaat. Serieus. Hij kwam ons achterna voor een sjaaltje. Dus het komt erop neer dat Roy geen lieve, behulpzame schat is.