"อรุณสวัสดิ์ครับพี่ซูนยอง" ฟัดแก้มนุ่มนิ่มอีกคนแรงๆเต็มรัก
"อื้อ.. ยังง่วงอยู่เลยงะมินกยู" ร่างนุ่มนิ่มงัวเงียใส่อีกคนพร้อมหาววอด
ร่างเปลือยเปล่าของซูนยองขยับซุกใบหน้าเข้ากับอกเปลือยของอีกคน
อุ่นจัง...
"พี่ซูนยอง เงยหน้าขึ้นมาหน่อยสิครับ"
ได้ยินดังนั้นซูนยองก็เงยหน้าขึ้นหาอีกคนตามเสียงเรียก
"มีไรหรอมิ..อื้อ..." ไม่ทันให้ร่างนุ่มนิ่มได้ตั้งตัวก็โดนมินกยูประกบริมฝีปากใส่อวัยวะเดียวกันทันที
ร่างสูงดูดริมฝีปากอีกคนเบาๆจนอีกคนเผยอปากออก
ได้โอกาศจึงแทรกลิ้นเรียวเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นเล็กของอีกคน เกี่ยวกวัดกันไปมาไม่รู้จักเบื่อ
พอรู้สึกว่าร่างนุ่มนิ่มเริ่มทุบอกประท้วงว่าตัวเองเริ่มขาดอากาศหายใจแล้ว
จึงถอนริมฝีปากออกมา อ่า.. กะจะทำให้อีกคนตื่นซะหน่อย
กลายเป็นว่าอะไรๆของตัวเองจะตื่นแทนซะเองแล้ว..
"อ่า.. พี่ซูนยอง คือผม ไม่ไหวแล้ว" ร่างนุ่มขมวดคิ้วเป็นเชิงถามว่าอะไร
มินกยูเห็นดังนั้นจึงกุมมืออีกฝ่ายมาวางไว้กลางลำตัวของตัวเอง
"....." ไร้เสียงตอบรับจากซูนยอง มีแต่เสียงครางตามมาเท่านั้น...
"อื้ม.. พี่ซูนยอง อ้า.."
"อ้ะ ละ ลึกไปแล้ว อึก.. มิน กะ ยู..อื้อ"
