"มะ มินกยู.. อย่าแกล้งได้ไหม.. อื้อ"
เอ่ยบอกอีกคนที่กำลังแกล้งขบเม้มตามร่างกายของตัวเองไปทั่ว
"มินกยู.. มันจะเจ็บหรือเปล่า.." เขาอ่ยถามอีกคนออกไป
"ครั้งแรก..ผมบอกพี่ว่าไม่เจ็บไม่ได้หรอกนะครับ แต่ผมจะอ่อนโยนกับพี่ให้มากที่สุดนะ
เชื่อใจผมนะครับคนดี.." มินกยูตอบเขามาแบบนี้ อืม เขาจะเชื่อมินกยูนะ
ซูนยองพยักหน้าให้อีกคน ร่างสูงเห็นดังนั้นจึงก้มลงฟัดแก้มนุ่มนิ่มแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว
"พร้อมนะครับ กอดผมเอาไว้นะ" เอ่ยปลอบร่างเล็กตรงหน้า ก่อนที่จะสอดแทรกกายของตนเข้าไป
"อ้ะ!.. อื้อ มะ มันเจ็บ.. ฮื่อ" เจ็บ... ซูนยองรู้สึกว่ามันเจ็บเหลือเกิน เจ็บจนอยากร้องไห้
"อื้ม..ไม่เป็นไรนะครับคนดี ไม่ต้องเกร็งนะ"
ร่างสูงจูบเขาเพื่อปลอบโยนก่อนที่จะค่อยๆขยับกายจากจังหวะเนิบๆก็เปลี่ยนเป็นไปตามแรงอารมณ์ของทั้งคู่
จากความเจ็บในคราแรกก็แปรเปลี่ยนเป็นความตื่นเต้นมาแทน เขารู้สึกดีเหลือเกิน..
เสียงครางสุขสมของทั้งคู่ดังประสานกันไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็ถึงฝั่งฝันของกันและกัน
มินกยูถอดแก่นกายของตนออกพร้อมทิ้งกายนอนกอดร่างเล็กข้างกายตนเอง
"พี่เป็นของผมแล้วนะครับพี่ซูนยอง ผมรักพี่นะ" ร่างสูงเอ่ยก่อนที่จะหอมแก้มซูนยองเบาๆ
"อื้อ มินกยูก็เป็นของเราแล้วนะ ห้ามนอกใจล่ะ" ซูนยองเอ่ยบอกอีกคนด้วยเสียงแผ่วเบา
"ผมรักพี่นะครับ" กระชับกอดซูนยองเข้าหาตัวเองแน่น
"เราก็รักมินกยูนะ" ซุกหน้าเข้ากับอกอีกฝ่ายก่อนที่ทั้งคู่จะเพลียหลับไป...
