Again [DiaMark]

Part 3 Heart Stops Beating

       

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปไวราวกับโกหก

มาร์ค แมคเคนน่ายืนมองตัวเองอยู่ที่หน้ากระจกบานสูงที่ติดอยู่กับบานประตูตู้เสื้อผ้า เขาสวมสเวทเตอร์สีดำกับเสื้อเชิ้ตสีแดงลายดอกไม้ตัวเก่งตัวเดิมคลุมทับด้วยเสื้อโค้ชสีดำตัวเดิมและสกินนี่สีดำตัวเดิม รองเท้าผ้าใบสีดำยี่ห้อดังก็ยังคู่เดิม เขายิ้มขำให้กับตัวเอง นายนี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะแมคเคนน่า ทั้งภายนอกและภายในยังเหมือนสองสามปีที่แล้วไม่มีผิด

น่าแปลก มันเหมือนกับว่าอะไรหลายๆอย่างโดนเสกให้หยุดนิ่งไม่ผิดเพี้ยนไปไหน เวลาหยุดเดิน โลกหยุดหมุน เศษเสี้ยวส่วนหนึ่งของจิตวิญญาณเขาหยุดติดอยู่ในช่วงเวลาของอดีต ช่วงเวลาที่เขามีเจ้าเด็กบ้านั้นอยู่รอบๆตัว ช่วงเวลาแห่งความสุขและรอยยิ้ม

แต่ก็คงจะมีแต่ความผิดหวังและความเศร้าหมองที่ฉายอยู่ลึกๆในดวงตาที่เคยสดใสก็เท่านั้นแหละมั้ง นอกนั้นยังเหมือนเดิม มาร์ค แมคเคนน่าที่แต่งตัวเหมือนเดิม กวนตีนเหมือนเดิม ชอบThe 1975มากเหมือนเดิม และรักเฟอร์เดีย วอลช์พีโลเหมือนเดิม

ความรักช่างน่าพิลึกเสียจริง

หลังจากได้ฟังคำแนะนำจากแม่ไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เรื่องที่ว่าให้ลองสารภาพรักออกไปดู เขาเอากลับมาคิดทบทวนมันทั้งอาทิตย์ และเขาตัดสินใจแล้ว

เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน เขาจะสารภาพรักกับเฟอร์เดียวันนี้ เรื่องราวเหล่านี้จะได้เลิกค้างๆคาๆในใจเขาเสียที

เรื่องสมหวัง บอกตรงๆเขาไม่กล้าคาดหวังด้วยซ้ำ ปกติเขาเป็นคนมองโลกในแง่ดีตลอดนะ แต่สำหรับเรื่องนี้มองแง่ร้ายไว้เยอะๆก่อนดีกว่าไปตั้งความหวังไว้สูงๆ ตอนตกลงมาจะเจ็บหนักเอาเปล่าๆ

และสมมติว่าเขาเกิดโดนเฟอร์เดียตอกหน้าด้วยคำปฏิเสธกลับมาอย่างจังจริงๆ ถ้าเขาผิดหวังก็แค่กลับมาร้องไห้อ้อนแม่ก็แค่นั้น  แล้วยังไงเฟอร์เดียก็ต้องกลับไปเรียนต่อที่นิวยอร์กอยู่แล้ว เขากับเจ้าเด็กผมยาวนั้นก็คงไม่ได้เจอหน้ากันบ่อยๆนักหรอก เขารู้ตัวเองดีเลยว่าถ้าผลมันออกมาเลวร้าย อาการทั้งใจและกายของเขาก็น่าจะย่ำแย่อยู่ แต่เขาก็เชื่อว่าสักวันเขาจะลุกขึ้นออกเดินต่อได้อีกครั้ง แค่มุ่งเวลาให้กับเรื่องอื่นมากๆ ซ้อมดนตรีหามรุ่งหามค่ำ แต่งเพลงใหม่ออกมาเยอะๆ เดินสายทัวร์กับวงไปทั่วประเทศ ทำโปรเจคปีสุดท้ายให้จบแล้วรับปริญญาให้แม่ภูมิใจ