Λέοντας ή Στρατης;

*part 4*

Την επόμενη μέρα ξυπνησα η ωρα 10. Βασικά η Κυριακή με ξύπνησε. Πήγαμε στην κουζίνα και φαγαμε δημητριακά. Το μυαλό μου βρισκόταν συνέχεια αλλου.

Σκεφτόμουν γιατί ο Αντρέας μου λέει πως του αρεσω, ενω μου δείχνει το αντίθετο και ο Ίαν που ξεπετάχτηκε απο το πουθενα στη ζωή μου δείχνει να ενδιαφέρεται για μένα (σαν φίλος παντα)
Κ:Έλενα που ταξιδεύει το μυαλό σου;
Ε:εε τι;
Κ:έλα μου ντε
Ε:αα εμ σκέφτομαι τα χτεσινα.. Και το ποσο μαλακας είναι ο Αντρέας
Κ:μην μιλάς αφού δεν ξέρεις τι έγινε..
Ε:πες μου εσύ τοτε
Κ:λοιπον.. οταν εκείνη η τσουλα τον φίλησε εκείνος δεν ανταποκρίθηκε και την ξεκόλλησε απο πανω του, αλλά εσύ δεν τον ειδες γιατί είχες ηδη φύγει.
Ε:αυτο έλειπε να εμενα κιόλας..
Κ:ναι... Ο Ιαν έτρεξε αμέσως από πίσω σου, αφού ο Αντρέας αρχισε να την βριζει.

Εχασα έτσι φαση;;

Κ:εκεινη έκανε πως δεν έγινε τίποτα και προσπαθουσε να δικαιολογησει τον εαυτό της αλλά ο Αντρέας της φώναζε και εκείνη εφυγε απο το μπαρ.

Εγώ εκανα πως άκουσα την Κυριακή αλλά ήμουν πολύ θυμωμένη για να πω οτιδήποτε και να σκεφτώ λογικα.  
Αφού φαγαμε πρωινό πήγαμε και ντυθηκαμε. Αμέσως μετα χτύπησε το κουδούνι.
Κ:περιμενεις κάποιον;;
Ε:όχι.. Είπα παραξενεμενη.

Κατευθυνθηκα προς την πόρτα και ανοιξα. Τι φαση?! Είναι ο Αντρέας! Τελείως αυθόρμητα πήγα να του κλείσω στα μούτρα την πορτα αλλά την έσπρωξε με δυναμη και κατάφερε να περάσει μέσα.
Ε:τι θες;;
Α:να μιλήσουμε
Κ:Έλενα ποιος ει- είπε κατεβαίνοντας τα σκαλιά αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει καθώς είδε τον Αντρέα μέσα.
Κ:καλυτερα να πηγαίνω εγώ.. Είπε και έφυγε.

Α:Έλενα ειμαι μαλακας!
Ε:το ξέρω, είπα κοιτάζοντας αλλου
Α:δεν φταιω εγώ όμως για εκείνο που έγινε
Ε:και αυτό το ξέρω.
Α:τοτε τι πρόβλημα εχεις;
Ε:είμαι θυμωμενη, και μπερδεμενη..
Α:για ποιο πραγμα;
Ε:τη μια μου λες πως σου αρεσω, μετα μου λες πως ήσουν μεθυσμένος, άρα αυτό σημαίνει πως δεν εννοουσες αυτά που ελεγες και επίσης χθες στο μπαρ αντί να ψαξεις για μένα ήρθε ο Ίαν στη θέση σου.
Α:το ξέρω εχεις δίκιο. Σε ολα, και δεν σε κατηγορώ. Και δεν θέλω να είμαστε μαλλωμενοι εξαιτίας εκείνης. Δεν θα της κάνουμε το χατίρι. Είπε και μου χαμογέλασε και του ανταπεδωσα το χαμόγελο.
Οι ματιές μας κλειδωθηκαν και ήρθε απειλητικά κοντά μου.
Ε:λοιπον εχεις δικιο. Του λέω χαμογελαστή και το προσωπο του φωτίζεται.

Χωρις να το καταλάβω βρίσκομαι στην αγκαλιά του. Αχ είναι τόσο υπέροχος! Ξέρω ως πριν λίγο ήμουν νευριασμένη μαζί του αλλά τι να κάνουμε..