Niewiadoma Niewidoma

rozdział 3

Jestem zła i zdaje sobie z tego sprawe. Ten rozdział miał być na wattpadzie jakiś miesiąc temu, ale ja i czas to dwie odmiene rzeczy. Niestety mój wehikuł czasu jeszcze jest w fazie w szkicu😁 więc wstawiam ten rozdział:
Gdzieś bardzo dawno, w odległej galaktyce😊

Trzy tygodnie później. Pora zacząć wszystko od nowa.

Wróciłam do domu, lecz on dla mnie nie był już taki sam.

Czyli teraz tak będzie wyglądało moje życie. Tyle wspomnień nie poukładanych na swoich miejscach. Tyle myśli, które z dnia na dzień stają się bardziej nie realne. Nigdy nawet nie myślałam o tym, że mogę stracić wzrok.
-Mamo pomożesz mi?
Gdy znalazłam się na górze, w milczeniu poszłam do swojego pokoju. Moj kochany Mango radośnie pomrukiwał na swoim dywanie. Chciała bym jeszcze choć raz zobaczyć te rude futerko. Jeszcze raz spojrzeć z dumą na moje prace. Usiadłam na łóżku i powoli zaczełam sobie powtarzać;
-Sophie, to nie koniec świata.
-Będzie dobrze - miałam wrażenie że to on do mnie mówi.
Przytuliłam się mocno do mojego kochanego Mango, a on radośnie zamruczał.

Pora rozejrzeć się po domu. Dotykałam wszystko niezwykle delikatnie, żeby przypomnieć sobie gdzie co jest.

-A co to?
Nagle do pokoju weszła mama. Chwyciła mnie za rękę i przytuliła do siebie.
-Jutro jest pogrzeb, wszystko już zaplanowane. Dasz radę po raz ostatni spotkać się z tatą.
-Muszę to zrobić.
-Ja wiem, że poświęcał ci mało uwagi i rzadko był w domu, ale bardzo się starał. Kochał ciebie tak samo jak ja.
-Ja rozumiem, mamo, chciałabym żeby on też tu z nami był

Następnego dnia.

Mama i ja podeszliśmy do taty.
-Mamo, on nie umarł.
-Jak to nie umarł?
-On będzie żył w naszych wspomnieniach, we wszystkim co jest z nim związane, w kazdej nucie zagranej na pianinie, w każdym wschodzie i zachodzie i... w naszych sercach.

Niewidziałam, ale czułam, że mama płacze.
-Tato czy to już koniec? Czyli teraz spotkamy się po drugiej stronie.Zaczęłam drżeć, gdy usłyszałam że trumna jest powoli spuszczana w głąb ziemi. Zaczęłam płakać i nie wytrzymałam uciekłam (gdzie?) jak najszybciej przed siebie.

__________________________________

Dziękuję bardzo za uwage. I tym smutnym akcentem kończymy.
Standardowo za 5☆ pojawi się kolejny rozdział.
Przepraszam za błędy.