แรดฤทัยมังกร (สนพ.เป็นหนึ่ง)

ของของใคร ผู้นั้นย่อมรักใคร่ถนอม

การเป็นบ่าวในจวนเจ้ากรมโยธามิอาจนับว่าลำบากกาย แต่ลำบากใจนั้นมากนัก แม้ว่าฮูหยินเยี่ยจะมิได้เรียกอี้หลงเข้าพบเลยแม้เพียงครั้งเดียว ทว่ากลับส่งสมุนมือดีสองรายมาก่อกวนไม่ได้หยุด

"เจ้าขอทาน เมื่อไหร่จะไปจากบ้านข้าเสียที"

กระสอบข้าวสารบนหลังหนักนัก แต่เด็กหนุ่มอ่อนวัยกว่าก็ยังปักหลักขวางทางมิยอมไปไหน ในปากมีเศษหญ้าแห้งคาบไว้ ไม่เพียงเท้านั้นยังยกเท้าข้างหนึ่งยันลังไม้ที่อยู่ไม่ไกลคล้ายข่มขู่ ไม่นำพาแม้ว่าคู่กรณีจะสูงกว่าเป็นช่วงศีรษะ

อี้หลงต้องเบือนสายตาไปอีกทาง แท้จริงแล้วเซียวหลิ่งปิงเกิดมามีหน้าตาองคาพยบสวยงาม เพียงแต่ความกักขฬะของเขาทำให้ทุกอย่างพังพินาศ ไม่น่าแปลกใจเลยที่บิดาทาบทามหมั้นหมายหญิงใดให้ล้วนแต่ถูกปฏิเสธ ทว่าตัวเขามิอาจถูกไล่ออกจากจวนตระกูลเซียวได้ จึงจำต้องกัดฟันทนเจ้าลูกเต่าน้อยตรงหน้า

"คุณชาย ได้โปรดหลีกทางด้วย"

ทั้งที่เอ่ยอย่างสุภาพ คนฐานะสูงกว่ากลับตรงเข้ามาผลักกลางอก...อันที่จริงเขาจะหลบเลี่ยงเสียก็มิใช่เรื่องยาก ทว่าที่ปลายสายตาเขาเห็นคนสนิทของเซียวหวนเดินใกล้เข้ามา ชายหนุ่มจึงยอมโดนผลักอย่างเต็มใจ จากนั้นจึงแสร้งทำทีเสียหลักเพราะกระสอบข้าวสารหนัก เอะอะโวยวายเพียงนิดก็ล้มใส่เจ้าลูกเต่าทั้งตัว

"เพ้ย! เจ้าขอทานตัวเหม็น ออกไปให้พ้น!"

"คุณชาย ขออภัยด้วยขอรับ คุณชาย...โอ๊ย!"

จากที่ล้มทับคุณชายสี่จนเกลือกกลิ้งคลุกฝุ่นดินไปด้วยกัน ได้ยินเสียงโวยวายเช่นนั้นเขาก็พลิกตัวหนี หลบหลีกแขนขาคุณชายที่ลุกขึ้นมาต่อยตีเป็นพัลวัน แสร้งร้องสำออยไปอย่างนั้นทั้งที่หลีกหนีจนผ่อนแรงตีไปได้เกินครึ่ง ซึ่งก็นับว่าได้ผลเมื่อผู้เฒ่าเห็นเข้าก็ตาโต รีบร้อนวิ่งมาห้ามนายน้อยของตนเองไว้ เซียวหลิ่งปิงยังเกรงกลัวบิดาอยู่มาก แน่นอนว่าย่อมเผื่อแผ่มาถึงบ่าวชราผู้นี้ด้วย