แรดฤทัยมังกร (สนพ.เป็นหนึ่ง)

ช่วยชีวิตคน ได้กุศลยิ่งกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น

ยามโพล้เพล้ จันทราลอยแซมยอดแมกไม้ส่องแสงนุ่มนวลลงมา ถนนสายเล็กแคบหลังจวนเจ้ากรมโยธาธิการปรากฎสามร่างที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างทุลักทุเลยิ่ง หนึ่งนั้นผลุบๆ โผล่ๆ ดูต้นทาง ขณะที่อีกหนึ่งนั้นช่วยหิ้วปีกร่างอ่อนเปลี้ยของบุรุษหนึ่งตามมาอย่างเงียบงัน

ดรุณีน้อยรอคอยกระสับกระส่ายได้ไม่ถึงก้านธูป ประตูไม้หลังจวนที่ถูกลงกลอนมาตลอดก็เปิดออก เผยให้เห็นร่างเตี้ยตันในชุดสีชมพูหวาน...ไม่เข้ากับใบหน้าขาววอกปุปะด้วยรอยสิวนับไม่ถ้วน

"มาเร็ว"

เสี่ยวชิงร้องไห้ไม่ออก เมื่อคุณหนูของนางกวักมือเรียกพร้อมทั้งนำทางไปอย่างกระตือรือร้น จะให้นางเกลี้ยกล่อมตอนนี้ย่อมสายไปแล้ว จึงได้แต่ส่งสายตาจนปัญญาไปด้านหลัง ให้บุรุษผู้หนึ่งซึ่งรับภาระหนักก้าวตามมา

คุณหนูของนางเยื้องย่างคล่องแคล่วไม่สมรูปร่าง พริบตาก็นำไปสู่ห้องเก็บฟืนที่เคยถูกปิดตายมานาน หากหนึ่งเดือนมานี้มันถูกปัดกวาดจนสะอาดเอี่ยม ตะเกียงส่องสว่างเผยให้เห็นอุปกรณ์ในกล่องไม้ที่ตั้งไว้รอท่าอย่างเป็นระเบียบ

มีด...เข็ม...ด้าย...

เสี่ยงชิงเห็นแล้วหน้ามืดตาลายขึ้นมากะทันหัน นางเป็นคนรับคำสั่งจากคุณหนูไปถ่ายทอดให้แก่ช่างเหล็กด้วยตัวเอง แต่ก็เพิ่งรู้ว่ามันมีไว้...เพื่อการนี้...

"วางเขาไว้ตรงนี้เลยพี่ใหญ่ เลื่อนขึ้นมาอีกนิด...อีกนิด อ่า! ตรงนั้นล่ะเจ้าค่ะ" คุณหนูของนางจัดแจงสั่งการอย่างกระตือรือร้น ไม่ได้สนใจเลยกับสีหน้าพิกลของอีกสองคนที่ร่วมทางมา "เสี่ยวชิง เจ้าไปตั้งหม้อต้มน้ำ เตรียมผ้าสะอาดมาให้ข้า"

"คุณหนูเจ้าคะ" นางทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว "ท่านจะรักษาขอทานผู้นี้เองจริงๆ หรือเจ้าคะ"

"จริงสิ"

คุณหนูของนางเงยหน้าขึ้นมายิ้ม ดวงตาเปล่งประกายเจิดจรัสอย่างที่ทำให้สาวใช้ประจำตัวอย่างนางเหม่อมองอย่างโง่งม นางตามรับใช้เฟิ่งหลานมาเกือบสิบปีแล้ว หากไม่เคยมีครั้งใดที่รอยยิ้มบนใบหน้านั้นจะกระจ่างสดใส ราวกับดวงจันทร์กลางท้องนภาได้เท่านี้...