แรดฤทัยมังกร (สนพ.เป็นหนึ่ง)

บทนำ

บทนำ

ความตาย...

แท้จริงแล้วเป็นเช่นใด...เขาคงได้สัมผัสมันในไม่ช้า

มือเท้าเย็นยะเยือก ผิดกับร่างกายที่ร้อนผ่าวดุจเพลิงกาฬ ร่างสูงสง่าที่เคยย่างกรายอย่างองอาจผ่าเผย บัดนี้แม้เพียงทรงกายลุกจากพื้นโคลนสกปรกยังมิอาจทำได้ เขานอนหอบหายใจรวยริน ดาบเล่มงามวางตกอยู่ข้างตัวอย่างไร้ค่า เมื่อสองมือมัวแต่กุมบาดแผลตรงช่องท้องจนเลือดขุ่นข้นซึมเลอะเต็มฝ่ามือ

แต่เจ็บใดหรือจะเท่าเจ็บใจ...

รสชาติของการทรยศหักหลังครานี้ช่างขมฝาด บาดลึกถึงกระดูก

ภาพตรงหน้าพร่าเลือนลงทุกขณะ ลมหายใจแต่ละเฮือกช่างยากเย็นแสนเข็ญ ราวกับวิญญาณใกล้จะหลุดลอยออกจากร่างเต็มทีโดยที่เขาไม่นึกยินยอม

ไม่! ข้ายังตายไม่ได้...ยังไม่ได้...

หากมิได้แล่เนื้อเถือหนังพวกมันออกมาทาเกลือ ข้าจะตายตาหลับได้อย่างไร!

เพลิงแค้นอัดแน่นสุมในทรวงจนแทบกระอัก ภาพพวกพ้องคนแล้วคนเล่าเสียสละให้เขารอดชีวิตยังติดตา ชายหนุ่มกัดริมฝีปากแน่นจนสัมผัสถึงเลือดอุ่นๆ และกลิ่นคาวคลุ้งในปาก ความเจ็บปวดนั้นเรียกสติกลับคืนมาได้บ้าง ทว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้ากลับมิได้มีเพียงถนนสกปรก ทึมทึบเช่นเดิมอีกแล้ว

ท่ามกลางแสงสว่างที่สาดส่องเข้ามา สตรีผู้หนึ่งก้าวมายืนตรงหน้าเขา...

แต่นางอัปลักษณ์เกินกว่าจะเป็นเทพธิดาองค์ใด

แพรพรรณเนื้อดีสีชมพูอ่อนหวานมิได้ช่วยให้ร่างเตี้ยม่อต้อนั้นดูดีมากขึ้นสักกี่มากน้อย กลับยิ่งทำนางให้ดูราวกับขนมจ่างที่ถูกมัดจนตัวเป็นปล้อง ยามที่นางหยุดฝีเท้าก้มลงมองเขา ใบหน้ากลมที่ผัดแป้งจนขาวซีดนั้นยิ่งดูราวกับภูตผีผุดจากหลุมศพ

แต่นั่นยังไม่น่ากลัวเท่าสายตาที่พิจารณาเขาราวกับเป็นเนื้อหมูก้อนหนึ่ง...

ดวงตากลมโตคู่นั้นกวาดมองจากศีรษะจรดปลายเท้า จากปลายเท้าจรดศีรษะ มองแล้วมองเล่าจนขนทั้งตัวเขาลุกชัน หัวใจที่เต้นแผ่วๆ ดึงจังหวะกลับมาได้อีกครั้ง ถึงกับมีเรี่ยวแรงขยับมือไปกุมดาบคู่กาย ต่อให้ไม่อาจยกมันขึ้นมาถือได้ก็ตาม

"เยี่ยมเหลือเกิน!"

ในที่สุดนางก็อุทานออกมา สีหน้าปลาบปลื้มสุดประมาณ ไม่เพียงเท่านั้นเด็กหญิงอัปลักษณ์ยังก้มลงมาใช้ปลายนิ้วอ้วนๆ เชยคางเขา พลิกซ้ายขวาชมดูอย่างพิจารณา ไม่นำพาแม้คนถูกแตะต้องจะส่งเสียงคำรามในลำคอพลางสะบัดหน้าหนี

"หนวดเครารุงรังไปสักหน่อย แต่โกนออกเสียหน่อยคงรูปงามไม่หยอก" นางพึมพำ พลางกวาดสายตาลงเบื้องล่าง

ไล่สายตาจากลำคอลงแผ่นอก ไปตามช่วงเอวสอบเพรียว และต่ำลงไป...

สายตาจาบจ้วงนั้นทำให้คนถูกมองโกรธหน้าร้อนวาบ แต่ก็เพียงเท่านั้นเมื่อลำพังขยับแขนขามาบดบังยังทำไม่ได้ ขณะที่คิดว่ากำลังลิ้มรสความอัปยศที่สุดในชีวิตแล้ว เด็กหญิงอัปลักษณ์ที่สำรวจจนสมใจแล้วก็ก้มหน้าลงมา เอ่ยถ้อยคำที่ทำให้เขาสำนึกได้ว่าคิดผิด

"...ขายชีวิตมาเป็นนายบำเรอให้ข้าสิ หนุ่มน้อย แล้วข้าจะช่วยชีวิตเจ้า"

นางมาร...นี่มันนางมารน้อยชัดๆ!