Η ζωή από δυο πλευρές

Κατι λιγο πιο κοντα στην πραγματικοτητα

13ο γυμνασιο πειραια.13ο γυμνασιο πειραια διαβασα στο χαρτι.Ηταν κολλημενο με σελοτειπ στο τζαμακι, διπλα απο το αποθηκακι της επιστατριας.Ηταν Ιουνιος, για την ακριβεια 10 του μηνος.Ηταν τελευταια μερα.τα κοριτσια εκλαιγαν και αγοριστικα προσωπα γιοματα θλιψη.Κι επειτα εγω.Εγω και ο Χριστος κοιταχτηκαμε-ημασταν μονοι. Δεν κλαψαμε, δεν ειχαμει ιχνος εκφρασης στα εφηβικα μας προσωπα.Τον χαιρετησα φιλικα και γρηγορα.Η δασκαλα πισω, με τα παιδια.Λογης λογης σταγονες νοσταλγιας ειχαν κιολας πεσει στο μωβε στρωτο προαυλιο.Χαιρετησα την κυρια Ολυμπια.η πιο...οχι, οχι καλη.Η πιο σεβαστη καθηγητρια.Κι ας τη μισουσαν οι αλλοι...εγω την συμπαθουσα πολυ.
Το καλοκαιρι κυλησε αργα.Τρεις βαρετοι μηνες, τρεις πληκτικοι και παντελως αδιαφοροι μηνες..πηγα στο νησι κι επειτα γυρισα. Τι νησι, τι αθηνα - το ιδιο μου εκαναν.  Καταθλιπτικες σκεψεις τρυπωναν απο την πορτα στην ταρατσα του παππου.  Εμπαιναν δειλα, να τους ανοιξει η μαμα την πορτουλα, να περασουν να με επισκεφτουν.  Και ω θεε μου, περνουσαν τακτικα.  Ορκιζομαι πως μιλουσαν στον μπαμπα και μου φωναζε να ξετρυπωσω απο το καναπεδακι.  Εψαχνα αφορμη, λογο και αιτια να μεινω εκει να σκεφτω, να βρω λυσεις με τον εαυτο μου για ολα εκεινα τα σημαντικα (και μη) που τρυπωναν λαθραια απο το ξυλινο παντζουρι, στο μπαλκονι με τις βουκαμβιλιες και λιγο πιο κει, πεταμενη η παδικη μου ανεμελια.
Ηταν ενα καλοκαιρι αποπνικτικο, γεματο προβληματα που φαγωναν τις πετρες της αμμουδιας απο την αλμυρα.  Πεθανε κι ο θειουλης και πλεον ξεροντας οτι αλλο ενα αθωο παιδακι εμεινε ορφανο απο πατερα, εσπασε εκεινο το μικρο κομματακι της καρδιας μου, το φιλουσα για ωρα αναγκης.  Αδικη η ζωη παντως.  Αδικη διχως να λογαριαζει το καλο και το κακο.  Στα παιρνε ολα στο παλατακι της και τα κρυβε να μην τα βρουν τα σκυλια και της τα μαγαρισουν.  Δεν εψαχνε κανεις γι αυτα, οι ανθρωποι φοβουνται το αγνωστο.  Φοβουνται το σκοταδι και το ρισκο.  Κι επειτα επαναπαύονται και κλειδωνουν τις ευκαιρειες που περιμενουν στο μαυρο.  Αδικη η ζωη, αδικος κι ο ανθρωπος λοιπον.  Μηπως τελικα καποιος εχει δικιο;