Η ζωή από δυο πλευρές

Φαιόχρυσα λόγια

Γλυκά, δολοφονικά σαν ένα κελαρυστό ρυάκι στους πρόποδες του πιο ψηλού βουνού μπήκε από την ανοιχτή πορτούλα κι ο Οκτώβρης. Δεν χτύπησε, δεν μίλησε. Με δυο ελαφροπατήματα πέρασε το κατώφλι του σπιτιού.Και ξάφνου όλα σώπασαν.Όλα σαν από μαύρη μαγεία πειραγμένα, έμειναν ακούνητα.Κάπως έτσι μπήκε και φέτος ο μήνας αυτός.

Ξέχασα.Ξέχασα έτσι, απλά. Δεν είχα άλλη επιλογή. Σ'αυτή τη ρημάδα τη ζωή, ή ξεχνάς ή σε ξεχνάνε. Δύσκολο να ξεχάσεις, εύκολο να ξεχαστείς. Χαμένος βγαίνεις έτσι ή αλλιώς. Πάντα θα γυρνάς στα μαλαματένια λόγια της πρωταρχικής σου διαδρομής. Χωρίς να το θες, χωρίς να το θέλουν, από συνήθεια αποκλειστικά και μόνο. Μα μην τρομάξεις . Γραφτό σου είναι και θα μείνει.

Μπερδεύτηκες; Κι εγώ.Μην με παρεξηγήσεις η ζωή είναι ένας άλυτος κόμπος, ένας δεύτερος γόρδιος δεσμός, μια πλεξίδα άλυτη ανάμεσα στο χρόνο. Κι όλο και κάποιος θα περάσει τη ζωή του καθισμένος στο σκαμνί, προσπαθώντας να λύσει τον αιώνιο γρίφο της ζωής.Τι να κάνουμε; Κάποιοι πέφτουν στην παγίδα, άλλοι βλέπουν δίχτυα και κοκαλώνουν . Όλοι έχουν ένα κοινό: πατούν χώμα, είναι στεριανοί. Εγώ πετάω. Εγώ πετάω από ουρανό σ' ουρανό. Εκεί όπου η μαγεία, ρέει μέσα στα άδυτα της κάθε αστραπής, εκεί όπου η φαντασία επιτέλους φαντάζει φανταστική.