Η ζωή από δυο πλευρές

Φρεσκοβαμμένα δάκρυα

Οι μέρες αργοπερπατούσαν τα περίπλοκα στενάκια του Οκτώβρη. Κάπου μέσα σε αυτές τις μέρες είμαι κι εγώ. Πρασινωπά μάτια, γιομάτα στάλες θυμού, φόβου, αγωνίας, λύπης. Καταδικασμένη να ζήσω σε μια καταπιεστική κοινωνία, που υποσυνείδητα επιβάλλει την άποψη ενός κυρίου με καλολουσταρισμένα λουστρίνια. Δεν το επέλεξα εγώ, ούτε κι εσύ, ούτε αυτοί.

Ξέρω, κάποιες φορές κρύβεσαι πίσω από το ερώτημα : "Ποιος; Ποιος κρύβεται πίσω από αυτά τα καλά δομημένα κείμενα; Κάποιος κύριος με ωραία γυαλιά ή μήπως κάποια γνωστή συγγραφέας; Εδώ κάνω είσοδο εγώ, άφησέ με να σε περιηγήσω στα άδυτα ενός εφηβικού μυαλού.

Είμαι η Άννα Μαρία, λέγε με Άννα όμως, κανείς δεν με φωνάζει έτσι. Είμαι ένα μικρό ανθρωπάκι, 12 ετών. Ναι, είμαι από την Ελλάδα και αναγκάζομαι να ζω κι εγώ, όπως κι εσύ σε αυτή τη συμπυκνωμένη κοινωνία που αποκαλείς "πατρίδα". Αν ψάχνεις να βρεις κάτι από τα μικρά κεφαλαιάκια που γράφω, όχι, δεν θα το βρεις. Μου αρέσει να γράφω, να γράφω ώρες ατελείωτες για τη μέρα μου, να βάζω μεράκι σε κάθε μου λέξη, να τη νιώθω σα παιδί μου και να τη γλυκοφιλώ μόλις ο ήλιος δύσει. Δεν έχω άλλα να πω, παρά μόνο ένα κι αυτό σημαντικό : αν βρίσκεις παρηγοριά στα λόγια μου, αγαλλίαση στην καρδιά σου και έναν άνθρωπο που να τον θες κοντά σου, τότε κράτησέ μου συντροφιά ωσότου η κρύα καρδιά να σπάσει, να γίνει κόκκινη, ζεστή, φλογερή. Τότε ναι, τότε μπορείς να φύγεις.

( Σας παρακαλώ, εάν βρίσκετε τα κείμενά μου αξιόλογα και έχετε κάποιον γνωστό που να ανήκει σε εκδοτικό οίκο, τότε δώστε μου το τηλέφωνό του. Χαίρομαι πολύ να συνεχίζω το έργο μου, βοηθήστε με λοιπόν..σας ευχαριστώ θερμά.   Η συγγραφέας.)