KALBİMİN KATİLİ

2.Bölüm

İYİ OKUMALAR

İlk okul günümü tamamladıktan sonra sıra arkadaşım selin ile beraber sınıftan çıktık. Belli belirsiz bir huzursukluk vardı içimde bunun sebebi neydi bilmiyorum ama bu his hiçte iyiye işaret değildi.

Okuldan yavaş adımlarla ayrıldıktan sonra selinle kucaklaştık. ben sağ taraftan yoluma devam ederken arkamdan ayak sesleri duymaya başladım pek umursamadım yürümeye devam ettim hava karanlıktı eve gitmek için sola döndüm bu sokak çok sessizdi çok severdim bu sokağı sessizlik küçüklükten belli en sevdiğim şeydi hep yalnızlığın ve sessizliğin içinde olmak istemişimdir nedendir bilemiyorum ama hep kendimi diğer insanlardan soyutlamak onlardan uzaklaştırmak istiyordum belki yaşadıklarım belkide kırılan kalbim kırılan onurum ve gururumdu beni buna iten yaşadıklarım ağırdı çok ağırdı kimsenin annesinden ve babasından ayrı büyümesini istemezdim kim ister ki ama ben büyüdüm babamı 10 yaşıma kadar tanımadım saftık işte o askerde yalanına kanıyordum o zamanlar daha sonra babamın bizi istemediğini öğrendim bunun sebebi neydi biz ne yapmıştık ona insan kendi canından kanından olanı istemez mi ? çok mu zor sadece bizimle olsaydı beni sevmesede olurdu ama yanımızda olsaydı yeterdi yanağımdan süzülen yaş beni bu düşüncelerden kurtardı kapıyı açtım ve içeri girdim.

''Anne...'' dedim neşeli çıkmasına zorladığım ses tonumla

ses gelmedi sanırsam evde yoktu odama geçtim ve yatağa attım kendimi gözlerimi kapattım biraz uyku şuan en çok ihtiyacım olan şeydi ama dışardan gelen gürültüler uyumama izin vermiyordu camdan dışarı baktığımda o çoçuğu gördüm onu süzerken elindeki kanlı buçağı fark ettim ve daha sonra yerde yatan adamı etrafına bakınıyordu ne yapacağımı bilmez bi haldeydim elim ayağım birbirine dolaşmıştı ağlıyordum hüngür hüngür ağlıyordum ona şaşkınlıkla bakarken beni fark etti ama umursamadı hızlıca orada ayrıldı ben camı kapatıığım gibi kendimi yerde buldum ve sonrası karanlık...

BİRAZ KISA OLDU AMA KUSURA BAKMAYIN :)