Gözyaşımla akıp gittin..

Vazgeçemezsin..

Bazen nefret edersin, o kadar canını sıkar ki. Yaw sevmiyo işte vazgeç artık der içinden bir ses. Olur mu? Olmaz. Beceremedin yıllarca şimdi mi vazgeçiceksin, olmaz kızım saçmalama sen bi yola girdin artık geberene kadar acı çekecen işte. Dinle.. Bak içimdeki ses böyle diyo. Ve bi türlü susmuyo. Ya sen bana lakap taktın, türlü pis pis laflar ettin. Ve ben yine de sevdim işte. Yine sevdim, yine, yine.. Arada yanlışlıkla(!) bana attığını sandığım gülücüklerin var ya belki de onlar sayesinde seviyordum seni. Başka kızlara bakışını izledim uzaktan. Gözlerimin doluşunu farkettim sonra. Sayende okulu hem sevip hem de nefret ettim ben. Senin sadece bir kez ağladığını görmüştüm. Derste a.r ile yaramazlık yapmıştını h. Hoca sana tokat atmıştı.. İlk defa o zaman ağladığını gördüm. Ve teneffüste kendi sessizliğimi dinleyerek ben de ağlamıştım. Geçen sen bi espiri yapmıştın (komik değildi) ben yine her zamanki gibi senin o saçma espirilerine kendimi gülmeye zorlamıştım, sonra arkan dönük giderken durup, gülmesene diye bağırmıştın, niye öyle yaptın ki.. Sen gittikten sonra sessizce ağlamıştım, sen de ağlamama gülmüştün sonra. Bunları yazarken bile gözlerimin yandığını hissedip şöyle diyorum, niye sevdim ki seni, yada neden hala seviyorum. Vazgeçmek gibi bi şansım var, adı nefret. Onu da beceremiyorum işte. Burada son paylaştığım yazının adı, VAZGEÇTİM olacak. Ve o zaman bu kitap bitmiş olacak. Sen de artık benim için bitmiş olacaksın, benim yarım gitmiş olacak.. Daha 13ümde çok şey kaybetmiş olacağım.. Falan filan.. Bu yazıyı sen de okuyo olsaydın takmazdın aynen ağlamama güldüğün gibi duygularımı küçümseyip bir of çekerdin herhalde.. Sanki kendin hiç sevmemiş gibi, o kız için gözümün önünde dayak yememiş gibi.. Herneyse.. Bu da bir gün bitecek diye yoluma devam EDEMİYORUM TABİ Kİ DE.. Olmuyo çünkü..