Victoria.

Hoofdstuk 1.

Met koets en paarden reed de koerier door de grote weilanden van het rijk Jilana. Vogels vlogen met grote slagen langs of bleven even op de koets zitten voor rust. Victoria keek met een glimlachje toe hoe een vogeltje zich wasde en strook haar rok recht. Haar dienstmeisjes keken allebij naar buiten. Diana, één van Victoria's dienstmeisje's keek zonder emotie naar buiten en zuchte even. 'Diana? Is alles oké?' Diana draade snel haar hoofd en knikte. 'Ja vrouwe.' Het ging niet goed met haar. Haar gezicht sprak boekdelen. 'Ik wil niet dat je liegt.' Er zat een vel rantje aan de toon waarmee Victoria sprak. Het was niet de bedoeling, maar ze maakte zich zorgen om haar die er duidelijk niet blij uit zag. 'Dat weet ik, vrouwe.' Victoria vroeg niet verder. Haar hoofd stond naar andere dingen die op dit moment belangrijker waren. Helder, haar rood witte kater lag te slapen in zijn kooi en rekte zich even uit. Larissa, Victoria's andere dienstmeisje keek het tegenovergestelde van Diana. Haar ogen sprankelde dan normaal terwijl ze door het kleine raampje van de koets naar buiten gluurde. 'Vertel eens Larissa,' Haar ogen schoten naar die van Victoria. 'Waarom ben jij, in tegenstelling tot Diana, uitzonderlijk blij.' Er verscheen een glimlach op het gezicht van Larissa. 'Ik wil u niet lastig vallen met mijn levensverhalen.'

'Het duurt nog wel even voordat we bij paleis Dulido zijn en je leven lijkt me intressant Larissa.' Antwoorde Victoria met een glimlach en pakte de hand van Larissa vast. 'Mijn oom had mij geruilt met mijn nicht, Thalia. Hij deed zich voor als mijn vader en ruilde ons om. Ik ging met hem mee omdat hij vertelde dat hij op reis ging en wou mij mee. Ik reisde veel, en vond dit een kans om de wereld te zien. We kwamen aan bij uw vader's paleis. Hij had een afspraak met u vader gemaakt. Hij zou zijn dochter terug krijgen als hij iemand kon terug geven van het zelfde bloed.' Er gleed een traan over Larissa haar wang, die Victoria met haar duim weg veegde. 'Dat spijt me voor je Larissa. Mijn vader had dat niet mogen doen.'

'Het is niet u schuld, vrouwe. Ik had niet mee moeten gaan.' Victoria liet de hand van Larissa los en ging weer rechtop zitten. 'Maar je bent blij? Is dit niet een vreselijk verhaal?' De koets ging over een hobbel, waarbij de drie meisje's met een klein hupje omhoog gingen en naar beneden. 'Mijn familie woont in het rijk Jilana.' De sprankeling in Larissa haar ogen kwamen er weer. 'Ik zou ze graag willen ontmoeten.'

'Dat zouden ze een genoege vinden, vrouwe.' Larissa wende haar blik weer af naar buiten. De koets stopte langzaam op een groot plein. De koerier liep naar de deur en maakte hem open. Diana liep als eerst naar buiten met Larissa volgend die de kooi met Helder vast en liep naar buiten. Victoria zuchtte, wreef haar rok strak en stond op om vervolgens naar buiten te lopen. De koerier stak zijn hand uit zodat Victoria hem aan kon nemen en zonder vallen van het té kleine trapje af kon lopen. Ze had tenslotte een, prachtige, lange jurk aan met een korset die net iets te strak om haar middel zat. Haar hakken waren gemaakt van de zelfde stof van haar jurk. Fluweel zacht. Er kwam direct een lakei aan om haar met open armen te verwelkomen. 'Lady Victoria.' Hij boog zijn hoofd. Victoria beantwoorde het met een knikje.

'Volgt u mij.' Victoria pakte haar kleine tasje beter vast en keek haar dienstmeisje's aan. 'Gaan jullie maar alvast naar mijn vertrekken. Ik kom zo.' De dienstmeisje's maakt een kleine buiging en verlieten de ingang. De lakei stond ongeduldig te wachten. Victoria knikte en volgde de lakei.

Nadat ze vele gangen doorgelopen waren, kwamen de lakei en Victoria aan in een grote zaal met aan het eind twee grote stoelen waar de Koning en Koningin van Jilana op zaten. Wanneer ze aankwamen was de lakei weer weg. Victoria liep met een snel tempo de grote zaal door. 'Prinses Victoria Andonia Saravakos. Welkom!' De koning bleef zitten maar opende zijn armen wel. Victoria maakte een klein buiging en keek naar de koningin die alles volgde met een glimlach. 'Dankuwel heer Marinus.'