Victoria.

Hoofdstuk 3.

Victoria had door dat er iemand binnenliep. Waarschijnlijk zou het een lakei zijn of één van haar dienstmeisje's die bezig was haar bad klaar te maken. Zo gaf Victoria ook geen aandacht aan de binnenkomer en bleef verder lezen in haar boek. Victoria hield van lezen, zo kon ze even weg zijn van de wereld. Ze hoorde iemand zijn keel schrapen en keek toch maar op om te kijken wie het was. Stefano stond met een kleine grijns voor haar. 'U leest?' Vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen. 'Zo af en toe. Om alles even te vergeten.' Victoria vouwde een hoekje en legde het boek aan de kant. 'U moet een keer mee komen naar de bibliotheek van het paleis.' Victoria stond op en strijkte haar rok recht. 'Waar heb ik u bezoek aan te danken?' Ontweek Victoria het antwoord van Stefano. 'We hadden elkaar nog niet gesproken.'

'Dat is het ritueel.' Stefano lachtte en zette een stap naar voren. 'Dat heb ik hem hierbij verbroken' Victoria trok haar wenkbrauwen op. Stefano hield ervan om regels zo af en toe te verbreken. Ookal was dit nogmaar de tweede keer dat hij dat deed in dit verblijf. Victoria zuchtte. 'Ik zou ook maar niks zeggen over het ritueel.' En dat meende Victoria. Ze vond het ritueel vaag, en snaptte er ook dan niks van dar ze haar toekomstige man niet mocht zien voor het huwelijk. 'U heeft zo u eigen wil en denkwijze neem ik aan.' Grapte Stefano en zette een stap achteruit.

'Zo kunt u het noemen,' Zuchtte Victoria. 'Trouwen is iets dat hoort in onze cultuur. Maar ik vind dat trouwen is uit eigen wil, en uit liefde.' Victoria sprak Stefano indirect aan. Ze wist dat het gewaagd was. Misschien was het ookwel om Stefano te testen op zijn gedachtes. 'Daar ben ik het mee eens.' Antwoordde Stefano en liet een grijns zien. 'Larissa kwam aanlopen en maakt een buiging. 'U bad is klaar vrouwe.'

'Dankjewel Larissa, ik kom eraan.' Larissa maakte weer een buiging en liep weer weg. 'Dan zou ik ook maar eens vertrekken. Ik spreek u snel.' Victoria maakt een kleine buiging met haar hoofd. Ze wou zich omdraaien om naar haar kleine waskamer te lopen maar werd tegen gehouden door Stefano zijn stem. 'Stop met de buigingen naar mij. Ik ben tenslotte je man.' Victoria wou Stefano verbeteren door te zeggen dat het haar "aanstaande" man zou zijn maar hield haar mond. 'Dankuwel, ik kreeg al zo'n last van mijn nek.' Zei Victoria. Stefano lachtte en liep daarna de vertrekken van Victoria uit. Diana en Larissa kwamen direct aangewandeld. 'Waar kwam heer Stefano voor?' Dat vroeg Victoria zich ook af. 'Ik weet het niet.' Diana en Larissa knikte. Victoria begon te lopen naar de waskamer. Haar dienstmeisjes volgden haar en maakte de deur uiteindelijk dicht.

Na het wassen liep Victoria met los haar en een nachtjapon naar haar bed. 'Bent u zenuwachtig?' Diana kwam aanlopen. Victoria slaakte een zucht. 'Waarvoor?'

'Voor uw huwelijk.' Victoria grimaste en klopt op het bed zodat Diana naast haar kon zitten. 'Dat is pas over paar weken.'

'Dat weet ik vrouwe.' Diana ging naast Victoria zitten. 'Wil jij ooit trouwen Diana?' Vroeg Victoria. Ze had het de dienstmeisjes nooit gevraagd. Haar hoofd zat altijd bij andere zaken die Victoria niet zoveel boeide maar toch moest weten of over na moest denken. 'Ooit,' Zuchtte Diana. 'Maar ik denk niet dat dat gaat gebeuren.' Victoria glimlachde. 'Diana, je bent een prachtig meisje. Er zijn hier vast genoeg wachten die vast met u willen trouwen. Maar mag ik je een tip geven?' Diana kniktte. 'Trouw uit liefde. Ik heb de keuze niet.'

'Maar u trouwt met één van de zonen van de machtigste man van heel het weste vrouwe. U heeft ook nog eens geluk, de zonen zijn knap.' Victoria begon te lachen. Ze legde haar hand voor haar mond door het onverwachte lachje uit haar. 'Ik wou altijd uit liefde trouwen.' Mompel Victoria daarna en stond op. 'Maar ik wil naar bed, het was een lange dag.' Larissa kwam aan lopen. 'Zo als u wilt vrouwe.'

De dag daarna kwam een lakei binnen nadat Victoria weer aangekleed was en haar haar in verschillende bochten was opgestoken. 'Vrouwe Victoria. De koning wilt u spreken.' Victoria maakt een kleine buiging met haar hoofd en vertelde aan de lakei dat ze eraan kwam. 'Diana, Larissa?' De dienstmeisjes kwamen aanlopen en maakt een kleine buiging. 'Ik wil dat jullie nu vrij nemen en het paleis gaan ontdekken. Misschien wel wat wachtwen spotten.' Knipoogde Victoria naar Diana, die met een giechel de opmerking van Victoria beantwoordde. De lakei stond gespannen te kijken. Victoria keek een beetje geïrriteerd maar toverdde weer een glimlach op haar gezicht voordat ze de vertrekken uitliepen en naar de kroonzaal liepen. De lakei liep gehaast door. Victoria kon hem amper bijhouden en kwam dus ook een beetje buitenadem in de kroonzaal. 'Vrouwe Victoria!' Verwelkomde de Koning, Victoria, zoals de vorige dag. Victoria maakte een buiging en liep door totdat ze voor de tronen van de koning en koningin stond. 'Hoe beviel u vertrekken en de nacht?' Victoria kon er niet tegen als mensen in één vraag twee vragen stoken. Ze vond het het zelfde als raadsels. Ze vertrouwde het niet. Victoria rechtte haar rug en sprak. 'Mijn vertrekken zijn prachtig.' Ze beantwoorde de andere vraag niet. Ze wist dat dit zeker gewaagd was maar ook Victoria bleef een prinses en veranderde dus ook niet van positie in een ander rijk. De koning kneep zijn ogen even tot spleetjes. 'Prachtig?' Mompelde hij en keek naar zijn vrouw die vol bewondering naar Victoria keek.   'Wat is de reden waarom ik hier moest komen.' Victoria schrok van haar nog gewaagde opmerking en hoopte met heel haar hart dat de koning dat niet gehoord had. Aan zijn hoofd was te zien dat hij het hoorde en knipte mer zijn vingers. Een lakei kwam aanlopen. 'Volgt u mij.' Victoria werpte een laatste blik op de koningin die haar met een bemoedigde blik aankeek. Victoria volgde de lakei die weer snel door liep. 'Kunt u wat langzamer lopen.' Heigde Victoria naar de Lakei. 'Misschien is het u nog niet opgevallen maar zo'n jurk is vrij zwaar en het corset is erg strak aangespannen.' Ze lakei verschuldigde zichzelf en begon naast Victoria te lopen. 'Waar gaan we heen?'

'De koning wilt dat u samen met Prins Stefano op de foto gaat.' Victoria zuchtte geïrriteerd. Ze vroeg zich af waarom dat nu al moest.

Na paar gangen doorgelopen te zijn kwamen ze aan bij het hof. Er stonden paar prachtige roze bomen en paar andere bomen met verschillende soorten groen. Er was een vijfer met een treurwilg die daar waarschijnlijk al langer stond aangezien hij groot was met vele bladeren. Er stond een klein houten bankje onder en een groep met mensen, onder andere Amaro en Stefano. Victoria begon zenuwachtig te worden en stopte met lopen. 'Gaat alles goed vrouwe?' Vroeg de lakei en stopte ook met lopen. 'Ja, prima.' Victoria begon weer met lopen. De lakei stond op een takje waardoor de hele groep met mensen zich omdraaide. Victoria begon met blozen en keek naar beneden. Stefano stapte naar voren waardoor Victoria opkeek. Er stond een warme glimlach op het gezicht van Stefano. 'Wat gebeurde er waardoor het zo lang duurde?'

'Misschien was mijn opmerking iets te... gewaagd.' Stefano lachtte. 'Mijn vader kan daar inderdaad niet tegen. Maar houd u vooral niet in bij mij.' Victoria glimlachde. Er kwam een man aanlopen. 'Vrouwe Victoria, Prins Stefano?' Stefano knikte en pakte Victoria haar hand. Victoria schrok en keek naar Stefano zijn gezicht die met een grijns naar de fotograaf keek. 'We gaan foto's maken onder de treurwilg. Het bankje word aan de kant gezet. Ik wil jullie staand op de foto hebben.' Stefano trok Victoria voorzichtig met zich mee onder de treurwilg. Victoria vong een blik van Amaro op die met een grijns toekeek. Hij nam een hap van zijn bloed rode appel die zich daarvoor in Amaro hand bevond.

Na een lange tijd waren alle foto's eindelijk gemaakt. Victoria trok zich een beetje los uit Stefano zijn greep en liep een stukje achteruit. Ze bloosde. Amaro kwam aanlopen en klopte op Stefano zijn schouder. 'Ik moet van vader zeggen dat hertog Gaston is aangekomen. Hij vroeg om jullie aanwezigheid.' Victoria rechtte haar rug en stak haar kin een beetje omhoog. Stefano zag het en grinnikte heel even. Amaro keek vragend toe. 'Ik zal me dan gereed maken. Excuseer mij even.' Victoria maaktte een buiging en liep terug naar het palijs. Stefano maaktte een kleine aanlop en begon naast Victoria te lopen. 'Waarom wilt u niet bij de binnenkomst zijn van hertog Gaston? Lady Victoria.'

'Ik bespaar u de details.' Zuchtte Victoria. 'Mijn vader heeft niet zo'n goede band met de hertog.' Ze kwamen aan bij de deur van het kasteel. De wachters maaktte de deuren open. Stefano en Victoria liepen naar binnen. 'Ik ga u niet verbieden om aanwezig te zijn.' Stefano stoptte met lopen. 'Maar ik zou het erg op prijs stellen.' Deze keer stopte Victoria ook met lopen en draaide zich om met een glimlach. 'Smeekte u nou net?' Lachde Victoria. 'U kan gelijk hebben.'

'Mag ik aan u vragen waarom, Prins Stefano.' Stefano keek even weg en liep naar Victoria toe. Hij boog zich naar over. 'Zijn dochter,' Fluisterde hij in haar oor. Victoria hapte naar adem en bleef voor haar kijken. Hij stond in haar persoonlijke ruimte wat ze niet fijn vond. 'Is een beetje... plakkerig.' Victoria blies haar adem uit. Stefano stapte met een grijns naar achter. 'Tot straks, Lady Victoria.' Hij maakt een kleine buiging en liep een deur in. Victoria keek vragend toe maar draaide zich dan toch uiteindelijk om, om naar haar vertrekken te lopen.