Sirenna

My Savior

OMGOMGOMG!! Het vorige hoofdstuk is pas een paar dagen geleden ofzo en toen waren het 500 lezers en nu zijn het er al 600!!!!!! Ik ben echt suuuuuper blij!! Eeeccchtt heeeel erg bedankt lieve lezers!!!

Ik ben daarom zo snel mogelijk aan dit nieuwe hoofdstuk begonnen! In dit hoofdstuk word het mysterie van de geheimzinnige jongen in Sirennas dromen opgelost! Veel leesplezier!!

Xxxxxxx melisa

Hoofdstuk 7: My Savior

Ik schrok wakker uit mijn droom. Of was het geen droom? Er werd me van alles over mijn soortgenoten, ofzoiets, gevraagd.

Ik herinnerde me er nog maar weinig van.

Wat ik wel nog herinnerde, was de barst in de ruit...

DE RUIT?!!!

Ik herinnerde me weer de dag dat het kleine meisje......Audrey.... Tegen het glas opbotste, en dat het glas een klein beetje barste.

Ik vloog uit de grot en zwom als een gek naar het glas. Weer kreeg ik de volle aandacht van duizend mensen. Ik negeerde het deze keer en concentreerde me volledig op het barstje. Waar zat het ook alweer? Waar stond ik toen dat meisje er was? Ik zwom zoekend langs het glas, wat de mensen als 'interessant' beschouwden. Ze gaapten me allemaal schaamteloos aan. Ik zou hun monden allemaal wel willen dichtslaan, maar had nu iets belangrijkers aan mijn hoofd. Dat barstje kon mij hieruit redden...

Ik wilde het net opgeven. Maar net toen ik mij weer wilde omdraaien, stond er iemand bij het glas.

Ja, dat is niet zo gek, er staan er duizenden, zul je zeggen. Maar nee, deze was anders...

Hij had één hand in zijn broekzak en één op het glas gelegd. Hij keek medelevend naar me, niet bewonderend, alhoewel misschien een beetje wat wel normaal was, maar meer alsof hij wíst, kon voelen dat ik me hier slecht en niet thuis voelde.

Ik naderde voorzichtig. Hij bleef nog steeds staan, liet zich niet afschrikken. Ik was nu best dichtbij...

Ik bestudeerde zijn gezicht. Hij had een licht getinte huid, met lichtbruin haar en zeeblauwe ogen. Zijn grote ogen straalden rust en vastberadenheid uit... Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar leek te twijfelen...

"Ik zal je, wat er ook gebeurt, hier uit krijgen. Wat ik ook zal moeten doorstaan. Ik ben niet van plan je hier achter te laten."

Ik keek hem verbaasd aan.

Twee zeeblauwe ogen keken vastberaden terug.

"Dat beloof ik je." Zei hij. Ik begon een beetje hoop te krijgen, door zijn woorden, maar toch twijfelde ik...

"Hoe." Zei ik moedeloos. Voor het eerst sinds ik gevangen genomen was had ik iets gezegd.

"Weet ik niet." Zei hij en sloeg zijn ogen neer. Zijn hand gleed verslagen van het glas.

Het kleine sprankje hoop dat ik zojuist nog had begon weer te verdwijnen, toen ik zijn twijfel zag.

Maar plots keek hij even vastberaden als net weer terug. "Maakt niet uit hoe. Ik haal je hier weg, hoor je me? Ik wil dat je me vertrouwt. Ik weet het het klinkt raar, je kent me niet eens en ik jou net zo min. Maar we hebben geen andere keus. Ik zal niet gewoon nog verder kunnen gaan met mijn leven, met de wetenschap dat jij hier onschuldig gevangen zit." Zei hij.

Ik was weer eens sprakeloos. Was dit soms een droom? Dit had ik al eens eerder gedroomt!

Ik vertrouwde iedereen te snel, was te goedaardig. Ik dacht terug aan iedere waarschuwing die mijn ouders me gaven.