Sirenna

SeaLife Laboratorium

Hoofdstuk 4: SeaLife Laboratorium

Het leek alsof alles in slow-motion ging, ik werd uit de vrachtwagen geladen, hoorde opgewonden stemmen, flitsende camera's.

En die voor mij betekenisloze woorden: Institute SeaLife Labs.

De schuifdeuren sloten zich achter me en weg waren de stemmen, de flitsen, de camera's. Een moment van rust, maar niet voor lang.

Er kwamen allemaal mensen in lange witte jassen, witte handschoenen, witte schoenen aangerend. Dat was het, wat me zo verblind liet voelen, alles was hier gewoon wit. Het reflecteerde zelfs op mijn goudkleurige schubben. Ik werd door openschuivende deuren geduwd en er leek geen eind aan de deuren en gangen te komen, die allemaal elektrisch waren en open gingen met een kaartje. Ik bekeek de haastige mensen om me heen, allemaal in het wit,wit,wit. Ze hadden in plaats van een staart, twee aanhangsels, genaamd 'benen'. Ongelooflijk, hoe ze erop liepen en bleven staan, zonder om te vallen. Als ze sprongen, kwamen ze vanzelf weer terug. Alles was in de mensenwereld zwaarder. In het water kon je je met je armen voortduwen, zonder dat je terugviel. Het was alsof ze door iets naar de grond werden getrokken. Ik voelde mezelf ook als een blok beton. In het water was ik als een veer. Maar hier?....

Ik begon me zorgen te maken....... Want met mijn staart, kon ik onmogelijk ontsnappen! We stopten in een grote,witte (wat dacht je anders) ruimte. Er lag een lange tafel/bank of wat het ook was, een aanrecht met spullen zoals, scharen, messen, tangen, watten. Een grote lamp boven de tafel. Apparaten waar ik niet van wist wat ze waren...

Ik werd op de tafel gelegd en er kwam een man en een vrouw, in het wit, naar me toe en bestudeerden me aandachtig.

"Stethoscoop." Zei de man tegen de vrouw. De vrouw reikte hem een raar instrument toe dat hij in zijn oren stopte en het lange aanhangsel met aan het uiteinde een soort half bolletje dat hij op mijn borstkast legde en naar mijn ademhaling luisterde.

"Longademing" zei hij. "Maar ik hoor veel water in haar longen. Wat er op duid dat de longen in staat zijn zuurstof uit water te halen, zoals kieuwen." Interessant" hij pakte een spatel van het tafeltje met gereedschap en bracht dat naar mijn mond.

Hij trok aan mijn kin en duwde de spatel op mijn tong en bekeek mijn mond aandachtig.

"32 tanden, precies hetzelfde als de onze, amandelen hetzelfde, tong met papillen, roze tandvlees.....en....stembanden.." Zei hij tegen de zuster en ze voerde alles wat hij beschreef in de computer. "De mond is exact hetzelfde als de onze, zelfs de stembanden. Dat betekend dus dat ze waarschijnlijk kan praten. Hij legde de spatel weg en bekeek mijn ogen met een fel lampje. "Drukbestendig netvlies. Goudgroene irissen. Héél apart." Zei hij gefacineerd.

De vrouw kwam met een schaar naar me toe en wilde een stukje van mijn haar afknippen. Ik trok me terug en hield mijn haar stevig vast. Ze probeerde een plukje te pakken, maar ik stribbelde wild tegen. "Rustig,rustig, het doet geen pijn, alleen een klein stukje DNA, dat heb ik alleen nodig,dat is alles. Ze pakte een pluk en knipte er een stuk vanaf. Ik werd wild en gromde als een monster, wat ik nooit eerder had gedaan, zelfs ik schrok ervan. Ze deinsde geschrokken achteruit en de schaar viel kletterend op de vloer. Zelfs de dokter deed een paar grote stappen achteruit. Ze dachten nu zeker dat ik een écht zeemonster was....

Ik kalmeerde een beetje en keek de vrouw nog steeds dodelijk aan. Ze keek me angstig aan en draaide zich om. Ze liep naar het aanrecht en stopte mijn pluk haar in een apparaat, waarna ze strak naar het computerscherm bleef kijken.

De dokter was uit zijn shock gekomen en deed weer alsof er niks was gebeurt.

"Zo, ik heb van collega's die je naar hier gebracht hebben, vernomen dat je onze taal kunt spreken, of laten we zeggen, überhaupt kunt spreken." Ik keek hem strak aan. Ik vertikte het om ook maar iets te zeggen.

Ik zag ook dat je stembanden hebt, net zoals ons, dus je kunt toch zeker iets zeggen, aangezien je net ook zoveel geluid kon produceren." Zei hij. Ik bleef hem nog steeds strak aankijken.

"Dokter Winslet, het DNA is ongeveer voor meer dan 3/4 hetzelfde als dat van een mens..." Zei de vrouw vanachter de computer.

"..."

------------------

Is het leuk? Please comment en vote! Dan schrijf ik gauw verder!

Xxxxxx