Merhaba ben Dolunay 17 yaşındayım. Mutsuz bi kızım fazlasıylada öfkeli .Hayata
sorunlarımla kafa üstü dalıyorum sürekli. Bir kere "oh be herşey yoluna girdi" demedim. İnsanlara yararımdan çok zararım oldu. Herkes bana kötüsün gözüyle bakıyordu. Tamam belki kötüyüm, herkese kötü davranıyorum ama içim peri kızı. Ben o yanımı kimseye göstermedim.
Odaya giren Selda ablanın sesiyle uyandim . Selda abla bizim hizmetçimiz. Bana annemden daha iyi davranıyordu. Odaya kıyafetlerimi koydu.
-Dolunay hanım okul formaniz buyrun.
-Teşekkür ederim
-Önemli değil efendim.
-Şey..selda abla
-Buyrun efendim.
-Ben okul çıkışı eve geç gelcem. Anneme sölermisin Çisemlere gitcekmiş diye.
-Tabikide efendim.
Çisem benim okuldan arkadaşımdı. Beni çok sever ,ve iyiliğimi düşünürdü . Aslında çisemlere gitmicektim. Bazen yanlız kalmak istiyorum.
Kapıdan çıktım , suratım herzaman ki gibi asıktı.
-Dolunay hanım iyimisiniz efendim?
-iyiyim
-Okulamı efendim?
-Evet.
Caner abi bizim şöförümüz.
Okulun kapısına geldim."Özel Sönmez Koleji"aman ne harika buraya geldiğim de kendimi iyi hissedemiyorum herkese kötü davranıyorum. Tam sınıfa girerken
-Oo sizleri görmek ne güzel
bu Murattı komik ve sempatik bi çocuk kardeşim dediğim insan.
-Aslında okulu ascaktım da senin
için geldim.
-Dolunay hanım siz sabahları ne kadar da kibar oluyorsunuz.
-Ben ve kibarlık ne demezsin.
-Tabikide sen kibar bi kızsın.
-Herneyse Murat..
Murat bana kibarsın dedi. Bunu bana ilkkez biri diyordu, haliyle şaşırmıştım.
ilerlerken koluma biri çarptı.
-Önüne baksana şapşal!
(bir kaç saniye gözlerime baktı.)
-Şeey..özür dilerimm
diyip gitti.
-Dolunay biraz sakin olsana bebek.
-Kes sesini Murat.
ilk günden sinirlerimi bozmaya başladılar.
Sınıfa girdiğim de benim yerime biri oturmuş. tutamadım tabi kendimi.
-Sen galiba yerini şaşırdın tatlım.
-Yoo şaşırmadım.
-Bana bak küçük fare seni dövmeden kalk bence.
(Korkar adımlarla ilerledi.) Sınıftaki harkes bana bakıyordu .
-Önünüze dönün!
Biliyordum coğu kişi beni sevmiyor ama ben buyum. Belkide iyiyim? Belkide kötüyüm? İyimiyim? Kötümüyüm?
Zil caldı tenefüse çıktım yanıma Çisem, Murat, Berkay ve kumsal gelmişti bunlar benim kardeşim dediğim kişilerdi.
Her ne kadar da onlara kötü davransam da
-Vay kardeşim Dolunay gelmiş, okul yolunu buldun demek.
-Berkay benimle uğraşcaksan hiç konuşma...
-Yok kardeşim estağfurullah.
Berkay espiri yapan güler yüzlü biriydi
-Dolunay cıkışta napmayı düşünüyorsun.
-Size gelmeyi düşünüyorum
-Dolunay bize gelmiceni biliyorum. Cidden napcaksın?
-Off anneme size gelcemi söyledim.
-Peki napcan cıkışta.
-Sanane Cisem sanane be işine baksana sen.
-Ya tamam bişey demedim
-Dolunay sakin olurmusun biraz kanka.
-Olamıyorum Murat karışmayın artık bana.
-Ya dur gitme tamam gel senle bir kahve içelim
-Of
-Oflama hadi
Mutsuzum, öfkeliyim, kalp kırıyorum, beni sevene hayret ediyorum.
Muratla yakındaki bi kafeye gittik elimden tutup zorla götürmüştü
-Öhöm öhöm...
-Ne
-Elim Murat bıraka bilirsin artık.
-Aa şey pardon bi an unuttum.
-Tamam ne konuşcaksın benimle
-Bak Dolunay insanlara kötü davranma. Annene yalan söyleme.
-Yaa murat bizim edebiyatçı gibi konuşuyosun. hayatıma karışmayın artık ben gidiyorum.
-Dur Dolunay...
Kolumdan tuttu gözlerimin icine bakıyordu. her ne kadarda dost olsak bakışı beni rahatsız etmişti.
-Bırak kolumu Murat...
Hızlı adımlarla yürüdüm. Sanırım benı anlayan tek kişi Murattı bana yardım etmek istiyordu ama ben izin vermiyordum.
Kafeden sinirli bi şekilde çıkmıştım zaten birgün gülsem ne olurdu ama olmuyo malesef. Murata gelince bana bu kadar ilgi göstermesi beni rahatsiz ediyordu 1 hafta boyunca onla ne konuşuyordum nede yanına gidiyordum.
