Κάλοι

Ζωης |•| τρια

Μπιπ

Μπιπ

Μπιπ

Το πρωτο πραγμα που αντικρισε ηταν μια άσπρη θολουρα.
Έπειτα, όταν καθαρισε λίγο η όραση του συνειδητοποιησε πως αυτο που κοιταζε ηταν ενα εντονο άσπρο φως.

Μπιπ

Μπιπ

Μπιπ

Παλι εκεινος ο εκνευριστικος ηχος.
Ο Ζώης γυρισε το κεφαλι του να δει απο που προερχοταν ο ηχος.

Την στιγμη που συνειδητοποιησε πως βρησκοταν σε νοσοκομειο πανικοβληθεικε.

Τι ειχε σημβει;

Το τελευταιο που θυμόταν ηταν το τσιμπημα της βελονας στο χερι του.

Οσο και να προσπαθουσε τιποτα αλλο δεν του ερχοτανε.

Η πόρτα άνοιξε και μέσα μπήκε μια νεαρή γυναίκα και πίσω της ο πατέρας του.

Ωχ

"Ξυπνησατε κύριε Σιδηροπουλε; πολύ ωραία. Ονομάζομαι Μαντό Νικολακοπούλου. Μπορείς να με λες Μαντο"

Του χαμογέλασε ευγενικά και συνέχισε

"Ξέρεις γιατί βρισκεσαι εδώ;"

Ο Ζώης κούνησε το κεφάλι του.

"Σε βρήκανε δυο τουρίστες λυποθημο σε ενα παρκο με την βελόνα στο χερι. Ποσο καιρο περνεις ναρκωτηκα;"

Ο Ζώης διστασε να απαντησει.
Κοιταξε τον πατερα του που ειχε στρεψει αλλου το βλεμμα του.

"Εξι μηνες, ίσως εφτά"

"Παντα τόσο ισχυρά;"

"Οχι"

Η γιατρός έγραψε κάτι στο χαρτί που είχε μπροστά της και κούνησε το κεφάλι.

"Θα σας αφήσω λίγο μονους"

Κοιτοντας τον πατερα του Ζώη η γιατρος βγηκε απτο δωματιο.

Η ησυχια μπορει να ειναι ο πιο δυνατος ήχος.
Μπορει να αποτρελανει καποιον που βρισκεται σε αυτην.
Μπορει να ουρλιαζει, αορατη μεσα στα αυτια.
Ετσι και τωρα η αισχρή ησυχια που απλωθεικε σαν πεπλο στο μικρο δωματιο, έκανε τα αυτια του Ζώη να βουηζουν.

Πες κατι

Παρακαλω

ΠΕΣ ΚΑΤΙ

Ο Ζώης ουρλιαζε μεσα στο κεφαλι του απεγνωσμενος.

Παρολα αυτα τιποτε δεν υποθεικε ωσπου ο Ζώης μαζεψε την δυναμη του και εμπηξε το μαχαιρι Στην αποκρουστηκη ησυχια.

"Πατέρα, εγω-"

"Γιατι;"

Τα λογια του Κ. Αντωνη ξαφνιασαν τον γιο του.

Αλήθεια γιατι;

Γιατι ήθελε κατι να αποδειξει.

Ηθελε να νιωσει για λιγα λεπτα μοναδικος, ξεχωριστος.

Ωμος δεν ήτανε και το ήξερε.

Ποτε δεν θα ήτανε.

Πως να το πει ωμος κανεις στον γονιο του αυτο;

πως να του πει οτι και να μην τον ειχανε βρει, και ας ηταν ακόμα κουλουριασμενος σε ένα βρομικο παρκακι στην άκρη της πολης παιθαμενος, δεν θα τον ένοιαζε;

Δεν μπορουσε.

Γιαυτο περιορισε της σκεψεις του σε ένα απλο

"Δεν ξερω"

Ο πατερας του κουνησε το κεφαλι του και χωρις να πει τιποτα αλλο γυρισε την πλατη του και εφυγε.

•••

Το παρκινγκ ηταν άδιο οταν, βραδυ πια, πατερας και γιος κατευθύνθηκαν μπρος το μικρο Toyotα.

Ο Κ. Αντωνης ακομα δεν ειχε μηλισει λεξη στον Ζώη.

Το αμαξι μεσα ηταν ζεστο και το βαρυ παλτο του Ζώη αρχισε να γινεται αποπνικτικο.

"Κοιτα γιε μου, με συγχωρεις που δεν σου σταθηκα νωριτερα. Χρειαζεσαι καποιον στον οποιο μπορεις να βασιστεις"

Μια αβολη σιωπη ακολουθησε.

Ο Κ. Αντωνης ξεκινησε την μηχανη

"Γιαυτο αποφασισα να φυγουμε απο εδω"

Τα ματια του Ζώη γουρλωσαν.
Τα χερια του εγιναν γροθιες και η καρδια του γεμισε απελπισια.

Το αμαξι εκινητο πλεον στον δρομο

"Θα παμε στην αθηνα. Εκει υπαρχουν κεντρα απεξαρτισης. Εξαλου θα σου κανει καλο μια καινουργια αρχη"

Τα λογια που ελεγε τα ελεγε κυριος για να πεισει τον εαυτο του.

"Ναι"

Ειπε σχεδον ψυθιριστα

"Μια καινουργια αρχη θα κανει και στους δυο μας καλο"