ศพที่ 2 : บ๊อบบี้ โทมัส 22ปี (นักศึกษา)

101 8 8
                                    

วันพุธที่ 13 เวลา23.00น.

     ลูคยังคงนั่งมองรูปผู้ตาย รูปที่เกิดเหตุ เเละประวัติของผู้ตายอย่างละเอียด เขาหวังเเต่เพียงว่าจะพบเเสงสว่างเล็กๆ เเต่เเล้วเขาก็ต้องผิดหวังเพราะไม่สามารถหาคำตอบอะไรได้เลย 

       เขาถอนหายใจยาวๆ ยืดเเขนสุดเเขนเพื่อบิดขี้เกียจ ก่อนจะปิดไฟเเล้วลุกกลับไปที่เตียงนอนของตัวเอง 

     จากความเหนื่อยล้าของลูคที่สะสมมาตลอดทั้งวันทำให้เขาเคลิ้มหลับได้ไม่ยากทันทีที่หัวถึงหมอน เเต่ขณะเปลือกตากำลังจะปิดบังดวงตาสีน้ำเงินสดใสนั้น เสียงๆหนึ่งก็ลอยเเว่วมา มันเป็นเสียงเดียวกับเสียงคนร้ายที่ต้องการให้เขาจับ เสียงเดิมกับประโยคที่ว่า "ศพเเรกมันบอกอะไรนายไม่ได้หรอก " 

วันพฤหัสบดีที่14 เวลา1.00น.

      ห้องพักห้องหนึ่งของมหาลัยชื่อดังในเมืองในเวลานี้มีควรมีเเต่เด็กกำลังนอนหลับพักผ่อน ไม่ก็กำลังตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือ เเต่กลับมีห้องพักห้องหนึ่งที่มีวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งนั่งมั่วซุมกันอย่างไม่มีความเกรงใจห้องข้างๆ  บรรยากาศภายในห้องเต็มไปควันที่เกิดจากการดูดกัญชา เสียงหัวเราะคิกคักสลับกับเสียงชนเเก้วดังสลับกันเป็นระยะๆ 

ก๊อกๆ!

     เสียงเคาะประตูดังขึ้น กลุ่มวัยรุ่นนี้มองไปที่ประตูอย่างพร้อมเพียงกัน 

     "ใครวะ" ใครสักคนพูดขึ้น  "บ๊อบบี้ ห้องมึง มึงเปิด" 

    "อะไรวะ" เจ้าของชื่อบนอย่างหัวเสีย "ถ้าเป็นอาจาร์ยอ่ะ งี้กูก็ซ่วยดิ"

    "กูไม่รู้ ห้องมึง มึงเปิด ไปทุกคนแอบเร็ว" สิ้นเสียงทุกคน ก็วิ่งไปแอบตามที่ต่างๆ 

     บ๊อบบี้ถอนหายใจก่อนจะใช้เท้าเขี่ยถุงที่เต็มไปด้วยกัญชาเข้าใต้ตู้ เซ็ทผม เเละทำหน้าตาให้เหมือนพึ่งตื่นที่สุด ก่อนจะไปเปิดประตู ไปเจอผู้ชายคนนึงยืนอยู่ "ห่าววว...มีอะไรหรอครับ"

Has llegado al final de las partes publicadas.

⏰ Última actualización: Nov 08, 2016 ⏰

¡Añade esta historia a tu biblioteca para recibir notificaciones sobre nuevas partes!

MURDERer [LUKE]Donde viven las historias. Descúbrelo ahora