Kıyıdayım. Kalbim yanıyor. Yanlızlık rüzgarı saçlarımı dagıtıyor. Yagmur çiseleyince sanki bulutlar yüzüme tükürüyor. Ağlamıyorum; sadece sana yazdıgım şiir gözümden akıyor. Hiçbirini ezberime almadım. Çünkü ben onları, seni unutmak için yazdım.
Sen giderken, seni ne kadar çok sevdigimi bir kez daha anladım ve söylemekten son anda caydım. Biliyordum; anlamayacaktın!
Az önce yanlızlıgınla önümden geçen sendin. Dalgındın. Seni izledim.
Kıyıdayım. Aklım yanıyor. Bilmediğim, hüzünlü şarkılar dinliyorum. Ne garip. Dinledigin şarkılardan aldıgın hüzün, çektigin acının boyutuyla orantılı...
Ağlamıyorum. Dinlediğim şarkılar gözümden akıyor. Yüzüm yere düşüyor. Egilip yüzüme bakıyorum. Yokum! Yüzsüzlügümden utanıyorum. Sen yokken yüzümde taşıdıgım şey suret bile olamıyor.
Ödemekten korktuğum bedeller içimde büyüyor, üstüme yıkılıyor. Yanlızlıktan eskiyorum. Dilim bir tek "Seni seviyorum " a dönüyor.
Gemin batıyor ve sen kıyıları denize çekmeye çalışıyorsun. Bir gerçegi daha anlıyorum aşkta... Seninle aynı denizde olsak da bindigimiz gemiler başka!
Unuttum derken hatırlananlar gibiyim; eksik, yanlız, yaralı ve haksız. Biliyorum, zoraki bir gülümseme gibi duruyorum yüzünde. Ve ben sana ne zaman aşktan yana zengin bir gülümseme sunsam, hep fakirligim sırıtıyor yüzümde.
Yani demem o ki; öyle bir söz yazarsın ki bütün bir hayatı anlatır , öyle bir hayat yaşarsın ki bütün sözler anlamsız kalır.
Kıyıdayım.
Hoşça kal!
Arkadaşlar lütfen emege saygı
Olumlu olumsuz yorumlarınızı bekliyorum.
