Bazen,aradıgımızı bulmanın bedeli, onun dışında kalan herkesi kaybetmek olur. Yalnız kalmışızdır ama onunla kendimizi kalabalık hissettigimiz için bu yanlızlıgı önemsemiyoruzdur. Kader bu ya işte, günün birinde o çok sevdiğiniz ve uğruna kendinizden geçtiginiz, sizi terk eder. Hem o yoktur, hem onun gidişiyle götürdükleri. Onun gidişiyle kaybettikleriniz de zaten yoktur.
O gidince, onunla yaşarken çok da hissedemediginiz bir duyguyu fark edersiniz... Mutluluk...
"Mutluymuşum, bilmiyordum..."dersiniz. Artık söyleyecek hiçbirşeyiniz kalmamıştır. Bu yüzden yazmaya başlarsınız. Yazmak, içinizi başkalarına göstermektir. Onu düşünerek yazdıklarınızı başkaları, başklarını düşünerek okur ama...
Bir insanı en çok sevdigi güzelleştirir. Ve bir güzelligi en çabuk, zamansız gidenler soldurur.
Az veya çok sevilmek degil, boşu boşuna sevmek yıkmıştır sizi. Sevginize verilmeyen karşılık degil, o sevgiye verilmeyen degerdir sizi asıl üzen.
Yine de bir olmazın olmasına duyulan inançla beklersiniz. Kendinizi, geçte olda bir gün dönecegine inandırırsınız. Gerekçeniz hep aynıdır. Onu sizden daha iyi kimsenin sevemeyecegine düşünürsünüz. Yalvarırsınız her gün. " Sevmedin bari gel içimi topla... Bir enkazdan geriye ne kaldıysa" diye... Kimseyi sokmazsınız hayatınıza uzunca bir süre. Ayrılmış ama bitirememişse bir insan, nasıl başlar ki yeni bir ilişkiye?
Sonunda hayat bize gidenlerin niçin dönmediğiyle degil, neden gittigiyle ilgilenmemiz gerektiğini öğretir.
Ona, kendisinden önceki yaralarınızı bir masal gibi anlatın. Çünkü ne kadar soyunursak soyunalım, bazı yaralar gözle görünmüyor. Unutmayın ve geriye dönüp bakın. Sizin gidenleri tamamlamak adına yarım bıraktıklarınız var. Böyle çok agladınız şimdi müsait bir aşkta gülecek var.
