You're not alone

~2~

Emily pov

Ik zit op de fiets naar school. Ik mocht Peters fiets lenen. Hij heeft geprobeerd uit te leggen hoe ik er naartoe moet fietsen. Ik hoop dat ik het kan vinden. Hij zei dat het niet zo moeilijk was.

Het was vanochtend weer erg gezellig. (Hoor het sarcasme). Anita keek me de hele tijd met dodelijke blikken aan en negeerde me voor de rest volkomen. Ik werd er gek van.

Ik word ook gek van de zenuwen, omdat ik zo op school ben. Het is in het midden van het schooljaar, dus iedereen kent elkaar enzo en dan kom ik opeens aan. Zal ik wel geaccepteerd worden? Dat was op mijn oude school namelijk niet echt het geval...

Ik kan in de verte het gebouw al zien. Gosh, ik heb hier echt geen zin in. Denk ik, als ik het plein oprij. Het is nog best wel rustig.

Ik zet mijn fiets weg en loop naar de ingang. Moet ik nu naar de conciërge ofzo? Terwijl ik naar binnen loop, kijk ik om me heen. Links is een soort van balie, dus ik loop er naartoe.

'Kan ik je helpen?' Vraagt een man vriendelijk als ik bij de balie sta. 'Ik...eh, ben nieuw hier.' Zeg ik. 'Oh, dan moet jij Emily Jackson zijn.' Zegt hij. Ik knik. 'Je krijgt alle boeken bij de lessen zelf. Hier heb je een plattegrond, je rooster en een kluissleutel voor nummer 458.' Zegt de man. 'Oke, dank u.' Zeg ik en loop weer weg.

Ik kijk op mijn rooster. De eerste les begint pas over een kwartier. Op de plattegrond staat dat er ergens een aula is, dus daar ga ik naar op zoek.

Al snel heb ik het gevonden. Ik ga aan een tafel zitten en pak mijn boekje uit m'n tas. Dat boekje is een van de weinige die mijn ouders ooit aan me gegeven hebben. Ik moest het als dagboek gebruiken, maar dat doe ik niet. Nouja...ik schrijf er lyrics en quotes in van hoe ik me voel die dag of iets wat bij die dag past ofzo. Meestal wel meerdere op een dag. Het is voor mij eigenlijk best wel privé. Niemand weet dat ik me soms zo voel. En volgens mij maakt niemand dat ook wat uit.

Ik pak een pen uit mijn etui en begin te schrijven:

Oh, dear mother, I love you,
I'm sorry, I wasn't good enough.
Dear father, forgive me.
Cause in your eyes, I just never added up.
In my heart I know I failed you, but you left me here alone...

If i could hold back the rain, would you numb the pain? Cause I remember everything.
If I could help you forget, would you take my regrets? Cause i remember everything...

~ Remember everything,
Five Finger Death Punch

Ik voel mijn ogen prikken. Dit is precies hoe ik me nu voel. Ik heb nu echt zin om te janken, maar ik hou me in. Ik wil niet dat iedereen dat ziet op mijn eerste schooldag.

Ik leg mijn pen op tafel en kijk om me heen. Het is al een heel stuk drukker geworden. De bel gaat ook over een paar minuten. Dan ga ik wel vast naar het lokaal.

Ik kijk naar mijn rooster. Biologie in lokaal 319.

Na even zoeken heb ik het gevonden en gaat de bel. Er komt al een docente aangelopen. 'Oh, jij moet Emily Jackson zijn.' Zegt ze. Ik knik weer langzaam.

Ik knik. Ze geeft me een hand en stelt zich voor als mevrouw de Vries. 'Je mag je zo even voorstellen aan de klas. Wacht maar even bij het bord.' Zegt ze. Ik knik weer en ga bij het bord staan.

Een stroom leerlingen komt het lokaal binnen en gaan op een plek zitten. En ik sta daar maar, awkward bij het bord. Te wachten tot ik me stotterend mag gaan voorstellen.

Ik zie meiden naar me kijken en giechelend iets tegen elkaar fluisteren. Krijgen we dat weer. Denk ik zuchtend.

Als iedereen zit komt mevrouw de Vries naast me staan. 'Leerlingen, jullie hebben een nieuwe klasgenoot voor biologie en ze gaat zich even voor stellen.' Zegt ze.

'Nou...i-ik ben Emily Jackson...' Zeg ik zacht en sla mijn ogen neer. Ik klap altijd dicht als ik tegen onbekende mensen moet praten en al helemaal zo'n grote groep. Er valt een stilte. Ik hoor alleen zacht gegiechel.

'Welkom Emily.' Zegt mevrouw de Vries dan. 'Je mag links achterin gaan zitten.'

Ik kijk achter in het lokaal en zie een leeg plekje naast een jongen met een bleke huid, middel-lang donkerbruin haar en groenblauwe ogen. Hij glimlacht naar me.

Ik loop naar mijn plek en ga zitten. Ik geef de jongen een zwakke glimlach als begroeting, daarna luister ik naar het verhaal van mevrouw de Vries.

Aan het eind van de les kijk ik weer op mijn rooster. 'Nederlands, dat heb ik ook met jou.' Zegt de jongen. Ik kijk hem aan en geef hem weer een klein glimlachje.

'Ik ben David trouwens.' Zegt hij. 'Hoi...' Zeg ik zacht. Hij glimlacht weer.

We lopen het lokaal uit. 'We moeten hier naar boven.' Zegt hij, als we bij een trap aankomen. Eigenlijk vind ik het wel fijn dat hij me de weg wijst, dan hoef ik tenminste niet de hele tijd te zoeken en dan loop ik niet alleen.

We komen bij het lokaal aan. Ik krijg mijn boeken weer van de docent, die zich voorstelt als meneer van Houten. Hij kijkt me een beetje vreemd aan, maar ik probeer me er niks van aan te trekken.

'Ik zit hier al naast iemand anders, sorry. Het zijn vaste plekken.' Zegt David. 'Oke...' Zeg ik zacht. 'Naast Lotte is nog de enige plek die over is. Ze moest daar van de docent gaan zitten, omdat ze te veel kletst. Ik waarschuw je vast: het is een bitch.' Zegt hij.

Ik glimlach en loop naar mijn plek. En ja...Lotte ziet er al gewoon uit als een bitch. Ze lijkt wel een pop, zóveel make-up zit er op haar gezicht.

Ze kijkt me aan alsof ik van een een andere planeet kom. Er zit zoveel afkeer in die blik.

"Is het zo erg dat ik er anders uitzie dan jij?" Denk ik, terwijl ik om me heen kijk. Zowat elk meisje ziet er uit als Lotte.

Ik ben de enige die donkere kleding draagt en bijna geen make-up opheeft.

Serieus? Wat een k*t klas

Om me heen zie ik weer allemaal mensen fluisteren en naar me wijzen.

Waarom is het zo erg dat ik er anders uitzie...?

A/N

Nieuw hoofdstukje :D

I hope you like it :)

Vote en comment, dat maakt me blij😊

-X- Me :)