Emily was alleen. Niemand hield van haar. Ze was alleengelaten door haar ouders. Niemand accepteerde haar zoals ze was.
Het enige "waardevolle" wat ze had, was een boekje, waarin ze schreef hoe ze zich voelde, in de vorm van lyrics en quotes. Niema...
Ik zit op de fiets naar school. In de verte zie ik Emily fietsen. Zal ik naast haar gaan fietsen? Of is dat raar?
Nouja, ik ben er al bijna, dus ik blijf wel gewoon achter haar.
Ik rij het schoolplein op, zet m'n fiets in het rek en loop naar binnen.
In mijn ooghoek zie ik dat Emily snel de hoek om loopt. Is ze me aan het ontwijken of heeft ze me gewoon nog niet gezien?
Ik loop naar de aula. Emily zit in een hoekje van de zaal met haar oortjes in en een boekje op schoot. Haar dagboek?
Ik loop naar haar toe en ga naast haar zitten. 'Hey.' Zeg ik. Ze schrikt en klapt het boekje snel dicht. 'Ik...uh...hoi.' zegt ze.
'Gaat het wel goed?' Vraag ik en kijk haar aan. Om de een of andere reden kan ik in haar ogen zien dat ze pijn lijdt.
'Ja.' Zegt ze en staat op. 'S-sorry, ik moet gaan.' Zegt ze en loopt snel weg.
Ik kijk haar na. Waarom doet ze zo vreemd?
De bel gaat en ik loop naar boven. Ik heb wiskunde.
Bij het lokaal aangekomen, zie ik Emily achterin zitten. 'Meneer Jansen, jij mag achterin naast Mevrouw Jackson gaan zitten.' Zegt meneer Visser.
Emily kijkt op als ze haar naam hoort, maar kijkt snel weer weg als ze mij ziet staan.
Ik zucht en loop naar haar toe. 'Je weet dat je alles bij me kwijt kan toch?' Vraag ik. Ze knikt langzaam, maar kijkt me niet aan.
De hele les zegt ze niks tegen me en staart de hele tijd in haar wiskundeboek. Wat is er toch aan de hand?
Ook tijdens de pauze ontwijkt ze me. Als ik bij haar wil gaan zitten, zegt ze dat ze naar de wc moet en loopt snel weg.
Ik lijk nu eigenlijk net een stalker om dat ik haar steeds volg, maar ik zie gewoon dat ze hulp nodig heeft. Ik wil haar graag helpen.
Het volgende uur hebben we weer een tussenuur. Dan ga ik proberen met haar te praten.
De bel gaat, de pauze is voorbij. Ik blijf op mijn plek zitten.
Als de aula bijna leeg is, sta ik op en loop naar de gang. Waar zou Emily nu zijn?
Ik loop naar de kelder, waar de kluisjes zijn. Daar zie ik Lotte staan met een paar van haar meelopers.
'Wat een emo. Heb je die kleding al gezien?' Hoor ik Lotte lachend zeggen. Hebben ze het over Emily?
'Zou ze nu huilend in een hoekje zitten?' Vraagt Zoey, een van de meelopers. 'Ik denk het wel, ze kan nergens tegen, de aanstelster.' Zegt Lotte spottend.
'Wat hebben jullie gedaan?' Vraag ik, en loop dichterbij.
'We hebben haar even laten weten dat ze hier niet thuishoord.' Zegt Lotte.
'Waarom?' Vraag ik.
Lotte rolt met haar ogen. 'Zie je het zelf niet? Ze stelt zich verschrikkelijk aan. Ze draagt vreselijke kleding en ze heeft dringend make-up nodig.'
'Dan zie je duidelijk wat anders dan ik.' zeg ik verdedigend.
'Wat zie jij dan in haar? Ze durft niet eens voor zichzelf op te komen! Het is echt een watje.'
'Misschien, als je ziet dat ze niet voor zichzelf op kan komen, zou je haar kunnen helpen. Jullie maken het zo alleen maar erger.' Zeg ik boos.
'En dat is juist de bedoeling. Ze moet uit de weg geruimd worden. Ze hoort hier niet.' Zegt ze.
'Alleen omdat ze er anders uitziet dan jij?' Vraag ik.
Ze rolt met haar ogen. 'Jij snapt gewoon niks.' Zegt ze en loopt weg, met de meelopers achter haar aan.
Ik zucht en loop ook weg. Nu op zoek naar Emily.
Ze zal het wel moeilijk hebben.
Emily pov
Ze lachten me uit, zetten me voor gek voor de hele school.
Iedereen kon horen hoe ze me uitscholden en zeiden dat ik nergens bij hoorde.
Ik kon het niet meer aanhoren en ben weggerend. Ik heb mijn fiets gepakt en ben weggereden.
Ik wil niet meer.
Ik wil niet meer horen dat niemand om me geeft. Dat weet ik zelf ook wel.
Ik wil niet meer naar school gaan en uitgelachen worden voor wie ik ben.
Ik kan dit niet.
Ik kom "thuis" aan, gooi mijn fiets op de grond en ren naar binnen, naar mijn kamer.
De deur gooi ik achter me dicht en ik laat me op de grond zakken.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik denk terug aan de tijd dat ik bevriend was met Julia. Ik mis dat zo erg.
We deden bijna alles samen. Ik snap nog steeds niet hoe ze me zo in de steek kon laten.
Gaf ze dan toch niet om me? Was het allemaal maar een spelletje geweest?
Bij deze vragen komt er een lied in mijn hoofd. "Diary of a deadman" van five finger death punch. Het lijkt alsof zij de enigen zijn die me nog begrijpen.
Ze schrijven vaak gewoon letterlijk over hoe ik me voel of hoe ik over dingen denk.
Ook bij het lied dat ik nu in mijn hoofd heb. Het beschrijft hoe ik denk over Julia, dat ik niet snap hoe ze zomaar was overgestapt naar het "populaire" deel van de klas.
Ik heb het nooit begrepen...
Looking back I still have so many questions, so many things unanswered.
Like what did I do? What could I do? Was there ever a moment you cared? Or was I always ugly and abandoned?
Remember all the times you wished me harm, you wished me dead.
How can I have changed to make it better? And would I? Would I? ~ I still feel so much hate inside of me. Seems like you were just waiting for me to fail.
I'm sorry I can't forgive you Do you blame me? You never forgave me.
I've tried to grow from this, every day's a new challenge. Because with you, there is just no winning.
Like it is not I'm still a part of you and you're still a part of me. Like it or not, you're still a part of me. ~ So this is how it ends All the tears, all the blood It's all been for nothing As the candle dwindles, then flickers out.
