You're not alone

~1~

Emily pov

'Het ga je goed meid.' Zegt mijn moeder en geeft een awkward klopje op mijn schouder. Daarna loopt ze weg en stapt de auto in, waar mijn vader op haar zit te wachten.

De motor start en even later zijn ze weg. Ik vraag me af of ik ze ooit nog zal zien. Niet dat het me veel uitmaakt, ze laten me in de steek. Ze gaan naar een ander land verhuizen voor hun werk, alleen ik mag niet mee, omdat het anders te duur zou zijn.

Nu moet ik in een pleeggezin aan wonen. Ze laten me achter bij mensen die ik niet ken, die ik nog nooit gezien heb. Ik moet naar een nieuwe school, met natuurlijk nieuwe klasgenoten. Álles is nieuw. Ik heb er echt geen zin in.

Ik zucht en draai me om. Voor me staat mijn "toekomstige huis". Eigenlijk hoef ik hier maar twee jaar te wonen. Dan ben ik achttien en mag ik op mezelf gaan wonen. Ik woonde al een soort van alleen in mijn oude huis. Mijn ouders waren er bijna nooit. Ze waren altijd met hun werk bezig en als ze wel thuis waren, zeiden ze bijna niks tegen me.

Volgens mij zijn ze best blij dat ze nu van me af zijn. Geen irritante puber meer die door hun huis loopt. Nouja...ze hadden geloof ik niet echt last van me. Ik zat eigenlijk altijd op mijn kamer, want ik ben wel iemand die graag alleen is. Ik hoop dat mijn pleegouders dat begrijpen...

Langzaam loop ik het pad in de voortuin op. Met een trillende vinger druk ik op de bel. Er klinken voetstappen en even later gaat de deur open. Er staat een vrouw van middelbare leeftijd voor mijn neus. Haar gezicht betrekt als ze mij ziet. 'Oh...' zegt ze en er valt een lange stilte. 'Ik ben Emily' zeg ik dan maar. 'Ja dat dacht ik al.' Haar stem klinkt bot. 'Kom binnen.'

Ik loop achter haar aan. 'Je kamer is boven, eerste deur rechts.' zegt ze en loopt weer weg. Ik kijk een beetje om me heen en loop daarna de trap op. Bij de eerste rechtse deur stop ik. De deur staat al open. Het is een klein kamertje met een bed, een klein kastje een bureau dat er net inpast. De muren zijn roze. 'O my gosh...waarom?' zeg ik half lachend, terwijl ik mijn tassen op de grond zet. Ik haat roze, ik ben veel meer van de donkere kleuren. Ik ga later wel vragen of ik de muren grijs mag verven, want dit is gewoon...lelijk.

Dat ik meer van donkere kleuren hou, kan je ook wel zien aan mijn kleding. Ik draag heel veel zwart, meestal een bandshirt en ripped skinny jeans. Ik wil heel graag een piercing en mijn haar een andere kleur verven, maar dat vonden mijn ouders volgens mij niet zo leuk. Ze hebben alleen nu niks meer over me te zeggen, dus ik ga het binnenkort waarschijnlijk wel doen.

'Emily, kom nu naar beneden.' hoor ik de vrouw roepen. Jemig...kan het niet wat aardiger? Trouwens...ik weet nog niet eens hoe ze heet, hoe moet ik haar aanspreken? Nouja, misschien verteld ze dat zo wel.

Ik loop naar beneden en kom in de woonkamer terecht. Die is in tegenstelling tot mijn kamer veel ruimer met veel meubels. Er staat een grote tafel rechts in de kamer, waar de vrouw en een onbekende man zit. 'Welkom Emily.' zegt de man met een glimlach. Hij gaat staan en geeft me een hand. 'Ik ben Peter, zo mag je me ook gewoon noemen.' Ik knik. 'Dat is Anita, mijn vrouw, maar dat wist je waarschijnlijk al.' zegt hij. 'Nee...' zeg ik. 'Nee?' zegt Peter en kijkt Anita vragend aan. Die schenkt alleen een boze blik naar mij. Oke...?

'Ga maar aan tafel zitten, we gaan eten.' zegt Peter. Ik doe wat hij zegt. Hij loopt even weg en komt even later terug met een pan in zijn handen. Er wordt een raar geprakt papje op een bord gedaan en naar mij toe geschoven. 'What the fuck is dit?' denk ik.

'Eet smakelijk.' wordt er gemompeld. Ik geef een knikje en neem een hap. Getver, dit is echt smerig. Snel en zonder smaak eet ik mijn bord leeg. Het is de hele tijd stil aan tafel. 'Mag ik weer naar mijn kamer?' vraag ik, als ik klaar ben. Het is even stil. 'Ga maar.' zegt Anita, ze klinkt nog steeds boos.

Ik sta op en loop terug naar boven. In mijn kamer ga ik op bed liggen. Ik besef me nu pas hoe raar het eigenlijk is dat mijn ouders weg zijn gegaan zonder mij. Ik word gewoon gedropt bij onbekende mensen en dan mag ik zelf uitzoeken wat ik doe met de rest van mijn leven.

Gaven ze überhaupt wel om me? Ze vroegen nooit hoe het ging op school en we gingen nooit iets leuks doen ofzo. Ik moest altijd alles alleen doen, ze hielpen met met niks en nu laten ze me gewoon in de steek. Er rolt een traan over mijn wang. Eigenlijk voel ik me best wel alleen...

Opeens klinkt er geschreeuw van beneden. Ik hoor mijn naam erin voorkomen, dus ik loop naar de trap en luister. 'Ik vond het goed om iemand te helpen, maar IK WIL GEEN GOTHIC IN MIJN HUIS!' hoor ik Anita roepen. Yay...nog iemand die niet blij met me is... En trouwens, ik ben geen gothic. Die zijn heel anders gekleed dan ik.

'Ze blijft hier waarschijnlijk maar twee jaar, maak je geen zorgen.' zegt Peter. 'Dat is twee jaar te lang.' Zegt Anita boos. 'Je zal er maar aan moeten wennen. We kunnen haar niet meer wegsturen.' Zegt Peter.

Oke...ik ga nooit een goede band krijgen met Anita. Ze mag me nu al niet...

Dit worden twee lange jaren...

A/N

Eerste hoofdstukje :D

I hope you like it :))

Vote en comment pls, daar word ik blij van :)

-X- Me