The Deadly Eight

Hoofdstuk Twee: Sam Wells

Met grote, haast geschokte ogen kijkt ze me aan maar ik geef haar geen tijd om zich los te trekken.

Ruw trek ik haar overeind en vervolgens met me mee. Ze moet hier weg. Als ze hier blijft hoort ze niet meer bij het plan en word ze vermoord en daar zit zowel zij als ik niet op te wachten. Al weet ze waarschijnlijk niet dat ze anders vermoord zou worden maar dat is maar een klein detail.

Ik ren achter Skye aan die al een stuk voor ons uitvliegt en al bijna aan het eind van de gang en de uitgang is. Ik merk dat het meisje dat ik vast heb haast geen geluid maakt afgezien van haar voeten die over de grond rennen.

Bij eerdere reddingsacties die ik op deze manier heb uitgevoerd, hadden de mensen die ik aan het redden was altijd veel te veel vragen dus of dit meisje weet dat ze haar mond moet houden terwijl ik haar aan het redden ben of er is iets mis met haar stem.

Het zou me persoonlijk niks verbazen als het het tweede is, niet dat ik het straks aan haar ga vragen. Ik breng haar naar buiten, breng haar naar een plek waar ze rustig kan herstellen en zodra ze grotendeels herstelt is ga ik ervandoor met Skye.

En eerder als die irritante wetenschappers me vinden. Ik wil helemaal niet bij dit belachelijke project betrokken raken en toch ben ik hier één van hen aan het redden.

Wat ben ik aan het doen met mijn leven...

Een woeste schreeuw klinkt achter ons en ik merk dat het meisje van schrik even stopt met rennen. Dit kan ik er niet bij gebruiken..!

"Skye, leidt die schreeuwer af."

Direct draait Skye zich om en vliegt vuurspuwend over ons heen. Mooi, nu heb ik meer tijd om weg te komen.

Ik trap de deur van de uitgang open en ren erdoorheen. Direct voel ik de warmte van de zon mijn huid verwarmen en opgelucht ren ik verder maar ik merk dat het kind achter me duidelijk meer moeite heeft met de felheid van de zon, aangezien ze de hele tijd blijft struikelen.

Hoe lang heeft ze in dat gebouw vastgezeten dat ze de zon niet meer aan kan? Is ze überhaupt ooit wel echt buiten geweest of is ze in gevangenschap geboren?

Zoveel vragen maar geen tijd voor antwoord. We moeten hier echt zo snel mogelijk weg, voordat die rare demonen haar weer gevangenen nemen en in een andere gevangenis stoppen met een sterkere beveiliging waar ik niet alleen samen met Skye in kan.

Ik zit er echt niet op te wachten om andere mensen om hulp te vragen, vooral niet na het ongeluk van nogal wat jaren terug.

"Skye kom maar terug."

"Ik kom eraan."

Ik ren nog even verder maar ik merk dat het meisje achter me het echt niet lang meer kan volhouden. Ik stop met rennen als ik een soort grot vind waar ik haar in zou kunnen verstoppen mocht dat nodig zijn. En het andere voordeel van deze grot is dat er een grote boom naast staat waar Skye en ik goed kunnen slapen en op onze omgeving kunnen letten.

Ik laat de pols van het meisje los en klauter haast direct de boom in om te zien of Skye al in de buurt is. Anders moet ik Skye gaan zoeken gezien het feit dat ik degene van ons twee ben die wel richtingsgevoel heeft. Echt waar, zijn richtingsgevoel is echt verschrikkelijk en hij verdwaalt acht van de tien keer. Gelukkig kan hij deze keer mijn geurspoor volgen dus ik ga ervan uit dat hij het wel haalt..

Ik klim weer naar beneden waar ik het meisje verwonderd om zich heen kijkt.

Jezus... Dit is een ernstigere situatie dan ik dacht.. Maar ik snap nu wel waarom ze hebben gezegd dat ze ongevaarlijk is. Ik bedoel, kijk naar haar. Ze kan duidelijk niks. Ze heeft niet eens haar oren en staart in bedwang.

"Hey. Wat is je naam?"

Het meisje kijkt me aan maar zegt niks. Zwijgend staar ik terug. Waarom geeft ze geen antwoord..?

"Je kan toch praten?" vraag ik voor de zekerheid en het meisje knikt. "Waarom geef je dan geen antwoord?"

Het meisje is nu degene die mij vragend aankijkt tot er plotseling een glinstering in haar ogen verschijnt en het eruit ziet dat ze eindelijk snapt wat er aan de hand is.

Zou fucking tijd worden.

"S.... Si.... Silver." zegt ze met moeite en ik ben van binnen best wel verbaasd dat het haar zoveel moeite kost om haar eigen naam uit te spreken.

Je zou denken dat zij en de demonen toch wel op een dagelijkse basis met elkaar zouden praten. Nou, blijkbaar niet dus..

Plotseling landt er iets op mijn schouder en ik kan aan de warmte voelen dat het Skye is. Uit mijn zak haal ik een gedroogd stuk fazant en geef het aan Skye.

"Als je het waagt in mijn vingers te happen, doe ik je wat. De vorige keer duurde het ook een fucking eeuwigheid voordat ik jouw gif eruit kreeg en dan duurde het nog een hele poos voordat het stopte met bloeden." waarschuw ik Skye dreigend.

"Ja, ja. Geef me nu mijn stuk fazant. Ik rammel."

Een paar dagen later:

Silver, Skye en ik hebben de afgelopen dagen zwijgend naast elkaar geleefd. We praatten alleen wanneer het echt nodig was en dat ging al verschrikkelijk traag omdat Silver duidelijk niet erg goed was met het gebruiken van haar stem.

Skye en ik jaagden en Silver zorgde voor vers water en wild fruit.

Maar vanaf vandaag is het afgelopen, Skye en ik moeten door. Bovendien kan Silver nu weer geheel voor zichzelf zorgen en ik heb genoeg vlees en dode dieren voor haar achtergelaten om er nog minstens vijf dagen van te leven dus ik maak me echt geen zorgen dat ze verhongert.

Het enige waar ik een beetje wantrouwig over ben is het feit dat ze haar transformatie totaal niet onder controle heeft, ze loopt telkens rond met haar oren en staart in de open en toen ik haar vroeg waarom ze dat doet haalde ze alleen haar schouders op.

Maar dat is niet meer mijn probleem. Ze kan zelf bepalen wat het beste is voor haarzelf, ik ben haar vader niet.

Zwijgend verzamel ik mijn spullen met Silvers priemende blik in mijn rug. "G... ga je w.... weg?"

Ik geef een kort knikje. "Je weet waar je water kan halen en fruit dat niet dodelijk is. Bovendien heb ik genoeg vlees en dode dieren die je nog moet plukken en vellen achtergelaten dat je niet om zult komen van de honger. Maar als ik jou was, zou ik toch wat voorzichtiger zijn met die oren en staart van je, mensen zijn tegenwoordig nogal snel geneigd om er foto's van te nemen en op het internet te zetten en dat wil je niet. En trouwens, de rest van de bovennatuurlijke wezens ook niet."

"Oké..." mompelt ze zacht.

"Luister, de enige reden waarom ik bij je bleef was omdat je duidelijk niet genoeg hersteld was om op jezelf te leven. Nu ben je dat wel en ga ik er dus vandoor." zeg ik terwijl ik al mijn spullen over mijn schouder gooi. "En volg me niet, ik doe je wat." voeg ik er dreigend aan toe.

Na deze woorden begin ik te lopen met Skye op mijn schouder. Opzoek naar het volgende slachtoffer van dit irritante experiment..