Do you think you know something

Waar het begon was de vraag? Ik weet het echte antwoord eigenlijk niet dus begin ik gewoon. Ik begin met het punt waar ik het voor het eerst ontdekte. Maar als eerste vertel ik iets over mezelf. Mijn ouders overleden toen ik een jaar of elf was. Het is zo’n leeftijd waarvan je net wel weet wat de dood is, maar niet weet wat het allemaal voor je gaat betekenen. Dus ineens woonde  ik bij mijn oom. In een heel klein huisje met net genoeg ruimte voor een eigen kamer . Voor mij begon het verhaal vijf jaar nadat mijn ouders waren gestorven. Dus nu ben ik 16 jaar. Ik heb blond haar, hele groene ogen en redelijke donkere huid. Ook heb ik een aparte naam voor een Nederlander Abelia.

Het was een normale ochtend zoals elke ochtend. Maar mijn oom had elke ochtend een rot bui dus die moest je niet voor de voeten lopen. Ik hoorde hem al roepen waar is die @#$%Y&UII* sleutel. Ik schreeuwde terug: Die ligt in de boekenkast naast de lamp. Dus ik kwam naar beneden en at een boterham met speculoos hagelslag en pakte de fiets .

In de straat waar ik woonde kwam er een hele vreemde jongen aan. Maar in een bepaalt opzicht ook echt heel knap. Hij had van die hele felle blauwe ogen en zwart haar. Ook hij was erg gespierd. Overal waar hij kwam zou hij meteen opvallen dacht ik. Maar zijn ogen stonden erg afwezig en hij praatte gek in zichzelf. Maar toch borrelde mijn maag en ik gluurde nog steeds voorzichtig naar hem. 

Ik was nog steeds bezig met mijn fiets te pakken. Hij belde aan bij ons huis. Mijn oom deed open en zag dat ik nog steeds niet weg was. Hij keek boos en verward  mijn richting in. Toen schreeuwde hij:”Schiet op!  Je komt nog te laat op school.” Dus ik vertrok en fietste zo hard als ik kon. Het bleek dat ik nog gewoon ruim op tijd was. Er klopte hier iets niet maar wat is het dacht ik.

Ondertussen was Laura op mijn afgelopen. Wat ben jij vroeg zei ze. Dat klopt antwoorden ik en we liepen samen naar binnen. Langzaam kwam de rest van mijn vriendinnen binnenlopen.  De eerste les was geschiedenis. Natuurlijk zoals altijd erg saai en kon ook die vreemde jongen niet uit mijn hoofd krijgen. Verder liep de schooldag net zoals altijd.

Laura en ik sproken af om nog samen even naar de ijsbar om de hoek te gaan. Gezellig kletsen over haar geweldige vriendje en hoe mazzel ze heeft. Ineens zag ik iets in haar ogen en vroeg wat is er?  Nou antwoorden zij mijn vader en mijn moeder doen heel raar. Ze hebben van die stemmingwisselingen. Dat ze eerst heel boos tegen elkaar doen  en dan ineens doet mijn vader heel aardig. Dan gaat mijn moeder ineens keihard huilen. Ik weet gewoon niet wat ik ervan moet denken.  Waarom heb je me dat niet eerder vertelt vroeg ik.  Nou omdat ik zelf niet eens wist wat ik moest doen. Ik ga wel even mee naar jou huis goed? Maak ik wel geen huiswerk. Dit gaat toch voor.  Nee zei Laura. Weet je zeker dat je niet wilt dat ik meekom.  Ja zei ze.  Oké dan ga ik maar naar huis. Onderweg baalde ik wel dat het zo eindigde.

Ineens dacht ik weer aan die jongen met die fel blauwe ogen. Waarom was hij bij mijn oom. Dat was om twee redenen raar. Één mijn oom heeft nooit en dan ook echt nooit bezoek. En twee wij woonde op een verlaten weg zonder buren dus niet dat hij bij de verkeerde adres was. Ik besloot dat  ik het ging vragen aan mijn oom. 

Ik kwam aan thuis (zoals ik het noemde maar zo voelde ik het niet) gooide mijn tas in de gang en maakte een kop warme chocolade melk.  Ik maakte wat huiswerk en ging daarna wat kletsen met mijn vriendinnen op MSN.  Ik hoorde mijn oom thuis komen.

Ik liep langzaam naar beneden en vroeg: waarom moest ik opschieten vanochtend ik was ruim op tijd. Mijn oom zei op zo’n heel schijnheilige stem: Dan heb ik zeker verkeerd gekeken. Ik dacht als hij zo van mij af wilt zijn dan vergis je je. Dus ik vroeg wat deed die jongen hier met die fel blauwe ogen hier. Mijn oom antwoorden die jongen heb je vast gedroomd. Ik werd rood en riep lieg niet tegen mij. Mijn oom zei  als of het de normaalste zaak van de wereld  was: Ik lieg niet tegen je. Sorry je moet beter leren liegen oom en ik rende naar boven.  Bestelde een pizza en wachtte op het eten.

 Mijn oom kookte niet dus of ik kookte of ik bestelde wat. Meestal  kookte ik maar nu doe ik het echt niet voor mijn oom en zelf heb ik ook niet echt zin in.  Als ik over een kwartier niet naar beneden kwam dan haalde mijn oom zelf wat uit de koelkast van gister of een magnetron maaltijd. Ik hoorde bel en pakte het geld uit mijn portemonnee. Gaf het geld aan de jongen.  En at langzaam de pizza op.  En dacht na mijn oom is de enige die is kan opvoeden maar soms voelde ik mij zo eenzaam.  Soms zag ik hem dagen niet en vroeg ik mij af waar hij kon zijn en andere dagen lag hij gewoon de hele dag op de bank.  Meestal was het maar een paar woordjes dat hij tegen me zei. Ik had het gevoel dat hij alleen maar voor mijn zorgde omdat het moest en niet kon maken tegenover mijn moeder. Anders zat ik waarschijnlijk in een weeshuis of in een pleeggezin. Maar ik denk dat toch beter was geweest dan kon de waarschijnlijk nu wel met elkaar  opschieten en misschien had dan wel gedacht dat iemand mij begreep.  We zaten vroeger elkaar teveel op elkaars lip.

Gelukkig heb ik geweldige vriendinnen die mij steunen en ik zal hun ook altijd steunen. Ineens hoorde ik weer de bel en ik stond op en deed open. De jongen die vanmorgen zag stond nu voor mij neus. Hij zei helemaal in paniek: Woont hier Meneer Johnson. Wacht hier ik haal hem wel voor je. Ik ging de woonkamer in en zei heel droog de jongen waar ik volgens jou over heb gedroomd staat voor de deur. Mijn oom werd woedend en schreeuwde tegen mij:  Hou je ^&$*(%$*&($#  bek en liep naar de deur en ik volgde hem. Daardoor werd hij nog bozer en zei als ik *&(%&()^*(   niet nu naar mijn kamer ging en mij nog een keer zo zien dat het niet zo leuk zo worden.

Ik deed moeite om hem niet keihard uit te lachen. Maar het mooie gelach kwam van achter me en toen kon ik mijn lach ook niet meer inhouden. Wanneer we waren uitgelachen praten hij met zijn fluwelen stem(Dat vindt je waarschijnlijk van alle jongens die je leuk vindt maarja). Sorry man maar heb je gehoord hoe grappig dat klonk zei hij toen hij het boze gezicht zag. Toen draaide hij zich weer om en zei tegen mij je moet nu direct naar boven.  Deze keer wist ik dat hij het meende want toen hij mij aankeek was het zo serieus dat ik wist dat ik niet brutaal moest doen. Dus ik ging naar boven en op de trap zitten om te proberen het gesprek te verstaan.  Hellaas waren ze wel zo slim om niet in het halletje gaan staan maar naar de huiskamer te gaan. Één ding wat niet mogelijk was in dit huis was geluidloos de trap afkomen. Dus ik poetste mijn tanden en ging naar bed.