Kabanata 3

130K 1.2K 210
                                    

Kinalimutan ko na ang nangyari noong isang araw. Naniniwala kasi akong maaayos pa kami ni Paul. It was just a misunderstanding. He was pressured and exhausted with work. Naiintindihan ko naman na malaking kompanya ang hinahawakan niya. Ako naman home-based work lang. Nandito sa bahay ang office ko. I'm handling a company, too. Napupunta lang ako sa company for board meetings.

Naghahanda ako ng agahan ngayon para sa aming mag-asawa. Dinamihan ko na din ang niluluto ko dahil gusto kong ipagbaon ang asawa ko ng lunch.

♬♬I want love that will last, forever... I want last that will last...♬♬

"Lorraine!" Sigaw ni Paul.

Napatalon ako sa sigaw na 'yon. Agad akong pumanhik patungo sa taas at nakita ko siyang hindi maayos-ayos ang tie niya.

I smiled. Hindi talaga siya marunong niyan. That's wife's duty. I can help but beam at this small thing. Kailangan niya ako. That's the entire thought. He needs me, always. That is why I'm here.

"Don't smile. You annoy me, Lorraine." He said with exasperation.

Napasimangot ako bigla. He's acting like an arse. Hindi ba pwedeng ngumiti ang asawa niya? Minsan talaga ako na ang naiinis sa asawa ko. He's an asshole. I want to punch his face. Pero mahal na mahal ko siya. I will never change the fact that I'll always love him.

Nang matapos ako sa pag-ta-tie at pagsu-suot ng coat niya ay bumaba na kami.

"Kumain ka na Paul, naghanda ako ng maraming pagkain para sayo!" Pa-anyaya ko sa kaniya.

I saw how annoyed he is. "Sa office na!" Malamig nitong tugon.

"Gano'n ba? Nagluto pa naman ako ng marami teka lang..." mabilis kong tinahak ang kusina. But he never gave a damn, hindi niya ako pinansin at patuloy na naglalakad palabas. Mabilis ko siyang tinahak. I won't give up without giving a try. "Teka lang Paul... here. I thought of packing you lunch!" I beamed.

He just gave it a stare. He doesn't give a damn for this. I heaved a sigh of disbelief. "Paul naman..." I pleaded, hesitantly.

Natigilan naman ito na naiirita. Ilang sandal ay tinanggap ito. He did that for me to stop forcing him around like an idiot.

"You're annoying Lorraine." Sabi nito.

I became stone with his stoniness. He's expressionless. He's not impressed. Hindi ko nalang 'yon pinakinggan instead ay ihahatid ko nalang siya sa sasakyan niya. This is wifely duties!

"A-anong oras ka uuwi?" Tanong ko sa kaniya.

Pinapasok niya ang mga papers niya at nilapag na parang walang halaga ang lunchbox na hinanda ko. Nahulog ulit ang mundo ko. Wala itong pakialam. And that's because he's still mad at me. Of course, I can't give him a child.

"I can go home anytime I want Lorraine, don't ask me! You fucking irritates me Lorraine, kay aga aga pa! Magtigil ka nga!" a tone with annoyance, "and don't you dare question me, Lorraine. And don't you dare leave this house or else..." Dugtong nito bago ako pinagbagsakan ng pinto at umalis.

Kumaway nalang ako at ngumiti ng mapakla. Masama bang magtanong sa sariling asawa? He's too cold. I felt the cold. Hindi ko nga aakalaing nandirito parin ako. I mean, I'm a big woman. I own big companies. I'm educated. I do have all I want in life. I know better, right? But this is marriage all about. This is just another phase of marriage, why will I give it up? Hindi naman niya ako sinasaktan physically, kaya kinakaya ko pa. This is just a small problem though.

I went inside the house and eat. And then my office is calling.

"Hello?" Sagot ko sa tawag.

The Wife's RevengeTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon