My Football Player Boy [EDITING]

|14| In the hospital [Editing]

Ξυπνάω σε ενα άσπρο δωμάτιο με ασπρους τοίχους. Ακούω διάφορες φωνές όμως καμία δεν αναγνωρίζω. Τα βλέφαρα μου τα νιώθω τόσο βαριά και δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου. Προσπαθώ να αρθρώσω έστω και μια λέξη μα νιώθω ξερό το στόμα μου. Απλά μένω ακίνητη.

"Έλενα;" ακούω την φωνη του Λουκά

"Έλενα είσαι καλά;" λέει πλησιάζοντας με.

Εσύ με βλέπεις να είμαι καλά;

"Θα φωνάξω έναν γιατρό" λέει καθώς βγαίνει από το δωμάτιο.

Βγάζω βίαια τα σωληνάκια που υπήρχαν στο χέρι μου και βγάζω και τον όρο. Την στιγμή όμως που πήγα να σηκωθώ μπαίνει γρήγορα μέσα ο γιατρός.

"Που νομίζεις ότι πας κορίτσι μου;"  λέει αυστηρά ο γιατρός. Μάλιστα με αυτόν ούτε στην 2α παρουσία δεν θα βγω.

"Αύριο θα βγεις. Σήμερα θα κάτσεις να σου κανω κάποιες εξετάσεις" λέει και τοποθετεί πάλι τα σωληνάκια στο χερι μου.

Δεν τα θέλω να πάρει! Με ενοχλούν.

Βγαίνει ο γιατρός και ύστερα ξανά μπαίνει ο Λουκάς.

"Βοήθησέ με να τα βγάλω όλα αυτά" του λέω μόλις κλείνει την πόρτα. Αρχίζω να βγάζω τον όρο αλλά με σταμάτησαν τα γέλια του.

"Γιατί γελάς;" Τον ρωτάω

"Από μικρή δεν σ'άρεσαν αυτά" λέει γελώντας.

"Ελα ρε Λουκά! Με ενοχλούν" λέω κλαψουριζοντας.

"Ο γιατρός μου είπε να μην σε αφήσω να τα βγάλεις" λέει και κάθετε στην καρέκλα δίπλα μου με σταυρωμένα τα χέρια και ένα πονηρό χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

"Καλαα" λέω και ξαπλώνω.

"Ξες είναι και κάποιος άλλος έξω, αλλα δεν ξέρω πώς το έμαθε και ήρθε, η Ειρήνη πήγε στο κυλικείο" λέει για να πιάσει κουβέντα. Όλα μισό ποιος άλλος ήρθε;

"Πες του να περάσει" λέω αβέβαιη, ρνω πειράζω τα σωληνάκια.

"Επ μαστερ" ακούω κάποιον να λέει και γυρνάω το κεφάλι μου.

"Μαστερ;" Τον ρωτάω μπερδεμένη.

"Από τα ιδιαίτερα που μου έκανες" λέει κλείνοντας μου το μάτι. Θα ορκιζόμουν πως για μια στιγμή ότι ο Λουκάς θύμωσε μιας και έσφιξε σε γροθιές τα χέρια του. Από την αλλη ο Νίκος κάθησε χαλαρός στην θέση που καθόταν πριν ο Λουκάς.

"Πώς κατεληξες εδω; Δεν κατάλαβε ο τύπος από εδώ τις μαθηματικές εξισώσεις που του έδειξες και σε βάρεσε;" Πως τολμάει; Τι γουρούνι θεέ μου!

"Για την ακρίβεια οχι, και μην τολμήσεις να ξαναμιλήσεις έτσι για τον Λουκά!" Λέω θυμωμένη, ενώ από τα νεύρα μου έβγαλα ένα σωληνάκι.

Επιτέλους! Με έτσουζε!

"Ηρεμα τίγρη. Ώστε Λουκά τον λένε" λέει σαρκαστικά. Τι τον έπιασε; Μια χαρα είμασταν. Μου είχε φερθεί τόσο γλυκά εκείνη την ημέρα...

Flashback

"Λοιποον;" λέει εκείνος.
"Λοιποον;" λέω στον ίδιο τόνο.
"Ακόμα με θεωρείς ξυνό;;" λέει εκείνος και μένω να τον κοιτάζω.

Τι στο;

"Ακόμα με θεωρείς ξυνό;" επαναλαμβάνει.

"Μα πως;" καταφέρνω να μιλήσω.

Και τότε με παίρνει και με κολλάει στον δίπλα τοίχο.

"Σε άκουσα να μιλάς με την Ειρήνη" λέει κοντά στο αυτι μου, ψιθυριστά.

"Απλάα..μου φερόσουν άσχημα" του λέω και εκείνος έρχεται πιο κοντά.

"Το ξέρω αλλά το έκανα πριν καταλάβω ότι.." Δεν τελειώνει την πρόταση του καθως ενώνει τα χείλη μας. Και με φίλησε με τόσο πάθος!

"Συγχώρεσε με για ότι σου έκανα! Θέλω να επανορθώσω!" Λεει καθώς διακόπτει το φιλί μας.

"Νίκο.. σε έχω συγχωρέσει ήδη" λεω και με ξαναφιλαει.

End of flashback

Μάλλον ήμουν ένα παιχνιδάκι του. Δεν εξηγείται αλλιώς...

"Λοιπόν φίλε, μπορείς να βγεις γιατι είναι κουρασμένη;" Του λεει ο Λουκάς

"Εσύ δεν θα βγεις;" Τον ρωταει επίσης.

"Θα της πω κάτι και θα την αφήσω να κοιμηθεί" λέει με νεύρο αυτήν την φορά ο Λουκάς.

Βγαίνει ο Νίκος μετά απο ένα αγριοκοιταγμα του Λουκά και μένουμε οι δύο μας.

"Αυτός είναι που μου έλεγες;" λέει όσο πιο ήρεμος μπορεί.

"Ναι, αλλά δεν είμαι τελικά ερωτευμένη μαζί του, όχι μετά από αυτήν την συμπεριφορά που μου έδειξε ενώ είπε ότι θα αλλάξει" λέω και προσπαθώ να βγάλω άλλο ένα σωληνάκι.

"Άστα αυτά ήσυχα, και κοίταξε με στα μάτια" λέει και κάνω αυτό που μου λέει.

"Μην βγάζεις γρήγορα συμπεράσματα, ίσως να σου φάνηκε περίεργη αυτή η συμπεριφορά του,  πρέπει να περάσει καιρός για να το καταλάβεις αυτό" λέει ο Λουκάς ενώ χαμογέλασε ψεύτικα. Τον ξέρω καλά και είμαι σίγουρη ότι αυτό το χαμόγελο ήταν ψεύτικο! Αλλά γιατί;

"Σε αφήνω τώρα μικρή για να ξεκουραστεις" λέει και με φιλάει στο κούτελο. Τον είδα να ανοίγει την πόρτα και να φεύγει. Ειμαι πάλι μόνη μου σε αυτό το θλιβερό δωμάτιο. Κανείς που θα 'θελε να είναι στην θέση μου;