Every little thing

The break up

Laurent's POV

"Lets just stop seeing each other Sam!" Nagpipigil ng luha kong bungad kay Sam. My almost 1 year manliligaw or sort of, dapat ngayong araw ko siya sasagutin pero lahat nagbago dahil sa mga nangyari kagabi.

Nasa isang park kame, inaya niya akong lumabas sa araw na eto dahil birthday niya at gusto niya raw akong makasama ngayong araw.

"What do you mean by that?" Napapamaang niyang tanong.

Tumitig siya sa mga mata ko at walang emosyon ko naman yung nilabanan.

"I'm tired with our set-up! Alam mo namang hindi tayo tatanggapin sa pamilya namen" halos gusto kong sampalin ang sarili ko dahil sa sinabi ko lalo na ng makita ko ang paglatay ng sakit sa mga mata niya.

"Look Babe! Hindi ko alam kung anong nangyayari sayo pero babe okay naman tayo kahapon diba? What happened now? Anong sinasabi mo?" Halos maiiyak na niyang turan "namamadalian ka ba saken?" Umiling iling ako habang pilit pa ring pinipigil ang umiyak. "Then whats wrong baby? Tell me please!" Nagmamakaawa na niyang sabi.

"Sorry! Sorry Sam, but I cant do this anymore!" Tumayo na ako at nagmadaling tumakbo bago niya makita ang sunod sunod na pagbuhos ng luha ko.

Sorry Samuel! Sorry babe! I love you! Sorry bakit ngayong birthday mo pa ginawa to. Im sorry babe!

Tinanaw ko siya mula sa kinatatayuan ko. Kita ko mula rito kung gaano siya nasasaktan dahil sa ginawa ko.

Sorry Sam, this is for you. Im just doing this for you, ayokong masira ka dahil sa pagmamahalan naten.

I stand there for I dont know how long and start to reminisce everthing we had, and how we start...

It all started with a simple friend request.

He said "Hi".

And I answered him with a "Hello".

I never thought that with that simple things he make me fall inlove with him, I never imagined being inlove with every little thing he does.

I still remembered everything, the way he smiles, how he made my 3am worth while. He sang a song just to make a point, the way he argue with me with so much love in his voice and every little thing that ends with a smile and a kiss on the forehead.

I blinked for the 10th time, a tear fall in my eyes once again after I saw him laughing with someone else. His laugh that once my sunshine becomes my poison, his eyes that once my inspiration becomes my destruction and every little thing about him that once my life becomes my death.

Siya na minsang bumuo ng buhay ko,
Ngayon siya na ang dahilan ng pagkamatay ng puso ko sa bawat pagtibok neto. I should be happy right? Because this is what I want right? I want him all the happiness he could ever had.

Pero bakit sobrang bilis naman? Bakit ganun? Siya nakamove on na ako ganun pa din? Bat siya pa din? Its just almost 6 months!

6 months! 6 months na simula ng iwanan ko siya at piliing masaktan mag-isa para sa pagmamahalan nameng dalawa.

Anim na buwan ng pag iisa sa mundong sadista. I just hope that one day I also learned to live without your memories babe! I love you.