" Τι θες ρε μαλάκα πρωινιάτικα; " Απαντάω νευριασμένος και αγουροξυπνημένα στον Άρη. (Girl's, δεν λέω τον Μακρή:$ Ο ψηλός έχει επίσης έναν άλλον φίλο που τον λένε Άρη. Πραγματικός. Οκ, ας επιστρέψουμε.)
" Τι να θέλω ρε; Δεν ήρθες σήμερα στην σχολή και ανησύχησα. "
" Ποια πήδηξες εχθές και σου έμεινε η ανησυχία για τον φίλο σου; "
" Να σου πω την αλήθεια.. Ένα γρήγορο ήταν. Όχι κάτι σπουδαίο, να φανταστείς, ότι ούτε το όνομά της δεν θυμάμαι. "
" Ναι.. Γιατί θα μπήκες και στον κόπο να την ρωτήσεις κιόλας. "
" Αυτό να μου πεις.. Τέλος πάντων. Αρχίζουν οι εξετάσεις για το μεταπτυχιακό, το ξέρεις έτσι; Α! Και ο Αναγνωστόπουλος (Τυχαίο όνομα καθηγητή) έδωσε σημειώσεις. "
" Και είχα μια φαγούρα.. "
" Βαγγέλη! Σύνελθε! Από αυτό εξαρτάται η καριέρα σου και η ζωή σου έπειτα. Πρέπει να διαβάσεις και να συγκεντρωθείς! " Τονίζει τις λέξεις συγκεντρωθεί και διαβάσεις φωνάζοντας.
" Άρη, εδώ και 2 χρονιά τα έχω πάει περίφημα! Θα διαβάσω και σε αυτό το στάδιο. Μην αρχινάς πρωί πρωί λες και είσαι η μάνα μου με τον εξάψαλμο. " Μόλις τελειώνω την πρόταση μου εστιάζομαι στην λέξη που είπα πριν λίγο. Πόσο καιρό είχα να την πω.. Μάνα.. Μητέρα.. Μαμά..
Μια λέξη, με τόση μεγάλη σημασία μέσα της..
" Εμ.. Σχετικά με αυτό.. "
" Άρη! Ας λήξει η συζήτηση εδώ. Δεν θέλω να ακούσω. Με πήρες για να δεις αν είμαι καλά, κι ότι αρχίζουν οι εξετάσεις του μεταπτυχιακού. Τελείωσε. Αυτό ήταν το θέμα. Κάτι άλλο; "
" Ρε Βαγγέλη.. "
" Τα λέμε Άρη. " Κοφτά του κλείνω το τηλέφωνο στα μούτρα. Δεν έχω όρεξη ξανά για την ίδια κουβέντα. Που δεν βγάζει πουθενά οπότε κι αν την συζητήσουμε.. Αυτός ο κύκλος έχει κλείσει για εμένα πια.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και κατευθύνομαι στο μπάνιο. Ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο μου, και κοιτάζω το είδωλό μου στον καθρέφτη. Ένας κατεστραμμενος είμαι.. Απορώ αυτά τα κορίτσια που ονομάζονται VKators πως με αγαπούν. Τι έχω και νιώθουν έτσι για μένα; Τι είμαι; Ένα τίποτα..
Βγαίνω έξω και φοράω τα ρούχα μου. Φτιάχνω καφέ, ένα από τα λιγοστά πράγματα που ξέρω να κάνω μόνος μου, καθώς όλα τα άλλα τα κάνει η θεία μου που μένει στον κάτω όροφο. Είναι η μόνη που έχω μετά από...
Κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε για να απομακρύνω αυτές τις σκέψεις και παίρνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Αφήνω την κούπα στο τραπέζι και φεύγω. Κατεβαίνω στον 2° όροφο, και χτυπάω την πόρτα. Απάντηση πδεν παίρνω.. Λογικά θα έχει πάει σουπερμάρκετ.
CZYTASZ
Mine. (VK)
Fanfiction" Το γεγονός ότι με αποκαλείς "Δική σου" δεν σημαίνει ότι σου ανήκω κιόλας! " " Ω, μωρό μου. Είσαι δική μου. Απλά δεν το έχεις συνηδειτοποιήσει ακόμη. " " Και πότε σκοπεύεις να με κάνεις να το αντιληφθώ κι εγώ αυτό; " Γέλασε σαρκαστικά και πέταξε τ...
