You Together with Me Since 11:11

Chapter #o4: The Past (Part I)

"What the heck?! Sino gumawa nun?! Ba't Ody?! Sofi. Ba't Ody sinabi mo dun?! You know the reason, right? So, why the hell did you do that."
Halos lumabas na lahat ng ugat ko sa kakasigaw.
Kainis naman, eh. I don't want to be called Ody or Odyssey anymore. Never. Why? Basta. Secret na lang muna ngayon. You'll know it soon. That's part of my past. At past na yun. Kung pwede lang, di ko na siya babalikan pa.

Pinagtitinginan na din kami ng ibang costumers na kasama namin dito sa Starbucks. But— the hell I care. Basta ganitong usapan, di ko pwedeng palampasin 'to ng basta-basta na lang. Ayaw na ayaw ko nang pinag-uusapan pa ang mga bagay na galing sa past ko.

"Ella, please calm down. It's not good for you." Pagpapakalma saken ni ate.
"Sorry. But please, please forget the past na bess."- Sofi, sabay yuko.
"How can I even forget it kung ibinabalik niyo naman ang sarili niyo at sarili ko sa past na pinipilit kong kalimutan." I hysterically said.
"Yeah. I'm trying.. But.. I can't. My heart and mind can't forget it. Mula noon until now. Still can't forget what just happened on that fuckin' shitty day." Sabi ko pa sabay takip ng mukha ko gamit ang mga palad ko.

I don't know but i really can't move on.
In anytime, maluluha na ko.

"Ella. Kelan mo ba talaga balak na kalimutan siya? Lahat ng nangyari?" Tanong saken ni Miki.

That's my best friends. Mga best friends kong nagtitiis sa ugali ko. Sa pagiging moody ko. Every time kasi na malungkot ako, pupunta't pupunta talaga kami sa usapang 'yan. Never talaga sila nagsawa sa katatanong. Eh, iisa lang naman ang naisasagot ko sa tanong na 'yan. At isa lang din naman kasi ang dahilan kung bakit. And that's because of my past.

"Di ko pa alam. Ang hirap, eh. Alam mo yung feeling ng ayaw mo na kasi pagod ka na tapos nafe-feel mo pa din 'yung sakit. Pero di mo pa kayang kalimutan yung nangyari? Eto yun, eh. Eto yun." Sabi ko kasabay ang pag-agos ng mga luhang, pilit kong pinipigilan.

That's it. Wala eh. Yan lang talaga lagi ang lumalabas sa bibig ko.

"For God's sake naman, bes! Move on na kasi. It's been 10 months since you broke up. Niloko ka niya, bes. Iniwan ka niya." Litanya ulit ni Miki.
"Kaya nga eh. Eto na oh. Inuunti unti ko na. Pero binabalik niyo naman ako dun." Sabi ko naman sakanya.
"Hindi naman talaga ganun kadaling makalimot mga. You know how much i love him but—" - Di ko na natuloy pa 'yung sasabihin ko dahil nagsalita na si Sofi.

"And you still love that freaking jerk until now?! Gosh, Ella. Ikaw lang din ang kumakawawa sa sarili mo. Tapos siya? Ano? Nagpapakasaya sa iba. Masaya na siya kay Bea. Pero ikaw, eto. Iniwan ka niyang nasasaktan na halos mamatay-matay ka sa sobrang sakit at lungkot. Mas pinapalaki mo lang 'yung ulo nung mokong na 'yun eh. Alam mo bang engaged na sila nung day na nag-break kayo? Diba hindi? Kasi mas pinili mong magmukmok lang sa kwarto mo since that day. Hindi mo inisip na andito naman kami. Tutulungan ka naman namin. Papasayahin. At hinding-hindi ka namin iiwan. Pero anong ginawa mo? Pinagtabuyan mo lang kami. Di mo din kami pinapansin after that day. Palagi kang tulala. Wala sa sarili lagi. At ang pinaka-worst, yung iniwan mo kami. Umalis ka ng walang paalam. Ng walang pasabi. Now we know kung ba't ka nga ba umalis. Sa tingin mo ba natuwa kami 'nun? You can't escape, Aukieschiellayrah. Di mo matatakasan 'yung fact na, wala na. Wala na kayo. It's really the end. Yeah. May part sa 'min na okay lang. Kasi alam naman naming may dahilan ka. Kaya hinayaan ka lang namin. Pero Ella, naghintay din kami sayo ng sobrang tagal. To the point na, na inakala naming kinalimutan mo na din kami. Na ibinaon mo na din kami sa limot gaya ng ginagawa mo ngayon kay Allen."- mahabang litanya ni Sofi

"How can I continue living normal kung wala na 'yung taong minsang kumumpleto ng buhay ko?" Tanong ko sakanila.
"Noon yun, Ella. Past is past. Nasa present and near future na tayo, oh." Sabi ni Sofi.

Yeah right.
Nag-umpisa na namang mag-unahan sa pagtulo ang mga luha ko. Di ko na sila napigilan pa. Bakit ba kasi every time na napaguusapan namin si Yuhann.. Eh, nasasaktan pa rin ako? Oo. Si Yuhann nga. Si Steven Allen Yuhann Go Chavez. Yung ex-boyfriend ko na sobra-sobra 'kong minahal at mahal ko pa din hanggang ngayon. To the point na, di pa din ako maka-move on sa kanya up until now. Almost 10 months na ang nakalipas pero still.. Can't forget that day. July 11, 20**. Our 1st year anniversary celebration supposed to be. But it turns out to be my 1st greatest heartbreak..

*Flash Back*

(A/N: Sorry kung maraming flashbacks. KCiao.)

• July 11, 20** •
• At The School Hallway •

"July 11 na naman na mga besprends. 1 year na kami ng baby babe ko. Ano naman kayang surprise niya for me? Hindi nga niya 'ko tinetext since this past few days, eh. Maybe he's just too busy preparing. Gosh. I'm so excited." Excited kong sabi sakanila.
"Wag kang masyadong ma-excite, Ella. Hindi nga natin alam kung pumapasok pa nga ba 'yang si Allen, eh." Sabi ni Miki.

(A/N: Si Allen ay si Yuhann.)

"And yeah. Ang pagkakaalam ko, lumipat na nang ibang school si.. "KUYA" Allen." Sabi naman ni Sofi.

Yeah. You heard and read it right. Kuya nga. Naging kami ni Allen nung grade 9 pa lang ako. Third year na 'nun si Tandang Allen. Oh, yas (yes), Tanda nga. Dahil third year siya, as in third year college. Ngayon, grade 10 na ako. Layo nang agwat namin, no?

(A/N: Still in Flasback.)

"Ang ne-nega niyo naman masyado mga, Bes. Think positive guys." Sabi ko sakanila. Na kahit ako, ganun din ang naiisip.
"Asus. Kami pa nega ganurn? Kung tutuusin nga, alam na natin what will happen on your date, kuno." Sabi ni Miki.
"Your jumping into conclusions again Miki." Sabat ko sa turan niya.
"Yeah right, Ella. *rolls eyes*" Sabi naman ni Sofi.
"Ah, basta!! Super, duper excited pa din ako." Ako sabay yakap sa sarili ko na animo'y kinikilig. Pero sa kaloob-looban, kinakabahan.

[Too. Doo. Doot!!]

(A/N: sfx po yan pag nakakareceive ng text message. Mahina po si author sa sfx kaya pagbigyan.)

"Phone mo. Baka si tandang Allen na 'yan." Sabi ni Miki sabay turo sa phone kong hawak ko.

Tiningnan ko na phone ko and binasa ang message na galing kay Yuhann.

From: Babe Allen <3

Park. 3 P.M. I'll wait.

Basa ko sa message niya.
"Sige mga, Bes! Got to go. He is already waiting. Text ko na lang kayo. Bye. See you. Bukas na lang tayo mag-shopping and stuff." Sabi ko sakanila habang nagliligpit ng gamit ko para makaalis na at mapuntahan na siya.
"Ingat ka." Sabi ni Sofi saken.

Sabay beso nilang dalawa saken. And there. I went off.
Excited ako. But at the same time, kinakabahan. Pero, wala namang mangyayaring masama, right? It's our anniversary. Kaya kelangan, positive and walang mangyayaring masama.