I'm already on my way to park. Yung kaninang sobrang excitement na nararamdaman ko, eh, parang biglang napalitan ng sobrang kaba. Tch. Ano ba naman 'to? It seems like merong mangyayaring--- Common Claire. Don't be so negative. Magkikita na naman kayo ni Allen. Wag ka na mag-isip ng kung anu-ano diyan.
After a few minutes, nandito na ako. I saw him sitting at a bench sa ilalim ng malaking puno. Nakatingin lang siya sa malayo. Na kahit yung pagdating ko, yung presence ko, di niya napansin. Ganun na ba kalalim iniisip niya para di ako mapansin?
"Hi there babe. Sorry if natagalan ako. Kanina ka pa ba? Was I too late?" Sabi ko and I kissed his cheeks after.
"No. It's okay. Hindi ka naman masyadong matagal. Just in time. Napaaga lang talaga ako." Sabi naman niya. Ang seryoso niya masyado, ah.
"Ooohh.. So what's with the serious tone and face babe? You're making me so nervous." Sabi ko at nagsisimula na kong kabahan ulit.
"I have something important to tell you." Sabi naman niya.
"Okay? Is it about our aniversary today, babe? Hmmm? Why? Do you have a lot of surprises to me? Where should we celebrate? Where do you think is a perfect place to celebrate it??
Oh, by the way, happy aniv---" Di ko natuloy ang pagsasalita ko ng magsalita naman siya.
"A-ahmm, it isn't about what's today's event. Ahmm, I don't know where to start. Okay. First of all, I want to thank you for all and everything. Thanks for the 1 year of making me feel I'm so special to you. Basta. Thank you talaga Claire." Sabi niya.
Ba't parang walang kaemo-emosyon niya yung sinabi? Ba't ang cold ng dating sa 'kin? O sadyang nega lang talaga ako ngayon because of what Miki & Sofi said a while ago.
He even said, hindi namin paguusapan ang about sa aniversary namin. Worst, hindi namin siya e'secelebrate. Why? May emergency ba? May urgent family gathering sila?
"Please make it straight to the point Yuhann! You know how much I hate, eh, yung marami pang arte."
Oh, God. Here I am again. Sobra-sobra na akong kinakabahan kaya 'eto. Sinusubukan kong mag-taray para naman hindi masyadong mahalata yung kaba ko.
"I'm sorry . But I'm already breaking up with you. Ayoko na. Tapusin na natin to. Hindi ko na kayang ituloy pa to." Sabi ni Yuhann
"You're kidding right?! Parang kelan lang, sobrang saya pa natin diba? Tapos ngayon, nakikipag-hiwalay ka na? Parang imposible naman ata nun. Tell me you're kidding Yuhann. Please. Panaginip lang to diba?" Sabi ko sa kanya.
Eto na ba? Eto na ba sinasabi nila Miki and Sofi? Ba't naman ganun?
"I'm really sorry Claire. But I'm not kidding. At hindi lang rin to panaginip lang. I am so damn serious with this break up. I am really, really, sorry Claire." Yuhann stated.
Hindi ko na napigilan yung luha ko. This is it. My Yuhann meter is now full. Tumulo na nang kusa ang mga luha ko. Hindi ko rin magalaw ang mga kamay ko para man lang punasan ang mga ito. Si Yuhann. Nakatingin lang sa baba. Hindi niya ko matingnan ng diretso sa mata. Bakit? Bakit ayaw na niya?
"Why? May nagawa ba akong masama? May pagkukulang ba ako sayo Yuhann? Tell me. Gagawin ko lahat. Just please don't leave me. Please Yuhann." Pagmamakaawa ko sa kanya.
This time.. Grabe na talaga ang iyak ko.
"I don't want to hurt you, Claire. Believe it or not, I hate seeing you in pain like this. Specially when i know that I'm the reason. So please don't cry. Stop crying. I don't deserve those tears. Please Claire." Pagpapatahan niya sa 'kin.
Umiiyak na rin siya. Bakit mo ko iiwan kung nasasaktan ka din naman pala? Bakit kelangan mo pa 'tong gawin?
"You don't want me to be hurt? Then stay. Don't go away. Don't leave me. I need you Yuhann. I need you to survive. Wala ka namang ginawang masama saken, eh. You love me right? We promise to each other na walang iwanan. Na tayo lang hanggang dulo. Na magkasama tayo hanggang pag-tanda natin. We even planned to get married as soon as we graduated college." Pangungumbinsi ko.
"Yeah. I love you. But.. I'm sorry. I need to go. Bye." Sabi niya.
No. Hindi pwede.
Panaginip lang 'to eh. Hindi 'to totoo. Can someone please wake me up from this nightmare?
Kinurot ko ang sarili ko.
And there. Mas lalo pa kong naiyak. Naiyak ako hindi dahil sa sakit ng kurot ko. Kundi sa sakit ng puso ko kasi totoo ang mga nangyayari ngayon. Totoong iniwan na niya ako.
Mas masakit pa 'to kesa sa sugat ko nung bata ako dahil nadapa ako. Mas madami pa ang iniluha ko ngayon kesa nung inagawan ako ng lollipop ng kalaro ko. Mas masakit pa 'to kesa sa mga pang-aasar sakin nina kuya. Sa mga sermon nina mommy't daddy.
He stand up. And started walking away from me. Tinalikuran na niya ako. Wala na ba talaga? Iiwan na niya ba talaga ako? Is it really the end?
Wala na. Di ko na siya makita maski likod lang niya.
So that's it. He's gone. It's the end. Wala na kami. Tapos na ang lahat sa 'min.
*End Of Flash Back*
BINABASA MO ANG
You Together with Me Since 11:11
Novela JuvenilPrologue: Sa love, hindi talaga pwede yung mahal mo siya, mahal ka niya, tapos masaya kayong dalawa. Minsan, kung kailan naman almost perfect na kayong dalawa tsaka naman papasok ang mga challenges, trials, problems! Haha. Pareparehas lang pala...
