The Battered Wife

Chapter 7

Nagdaan ang mga araw na halos palaging gawain na lamang

At pagmamahal ko sa kanya konti konting nagbabago napapalitan na ito ng sakit at pagkamuhi.

Gustong gusto ko nang sumuko pero ayaw ng puso't isip ko.
Na animo'y May pumipigil

naalala ko pa noon kapag malungkot ako, siya konting galaw niya lang tatawa nako.

noon Kapag monthsarry at aniversary palagi siya may suprise.

And Now it's our 3rd wedding aniversary im preparing a simple celebration for us. I cooked his favorite food Like lasagna , carbonara , Chicken Fillet , Spicy Adobo and Cake.

Im waiting him here at the sala to come home. It almost midnight yet still no sign of him.

Im worried,  what if something bad happens to him? What if he commited a crime? To car accident?

Maraming tanong na bumabagabag  sa aking  isip ko.

At saaking pag alala nakarinig ako ng tawanan at hagikihikan malapit na sila siguro sa pinto.

Halos takbuhin ko ang pinto para matingnan kung okay lang ba siya pero ang aking pag alala ay napalitan ng galit at lungkot sapagkat sa aking narinig na nakapagpaguho ng aking mundo.

"Babe , What will you do to your wife? You know i dont share. "

"I will file an annulment so we can get married"
"Really honey?"

"I love you so much babe "
"I love you always and forever
babe. "

" Hmmm Dont worry about her babe , Dahil kapag nakuha ko na ang mana niya papatayin ko na siya Hahahaha. Wala rin naman siyang silbi eh "

Kasabay noon ang hagikhikan nila. Litong lito ako durog na ubos na ubos na ako ito lang ata talaga ang hinihintay ko noon pa.

Naghina ang mga tuhod ko kusang bumagsak rin ang mga balikat ko. At napahikbi ito pala ang pinaplano niya noon pa man

Tila isa akong nauupos na kandila sa itsura ko ngayon. Sa sobra kong pagmamahal sa kanya hindi ko nakita na sobra na pala hindi na pala tama.

Kahit nangangatong ang mga binti ay umakyat parin ako ng paika ika akong umakyat. Natalisod ako sa isa baitang ng hagdan at nadapa saktong tumama ang ilong ko kaya dumugo ito.

Pero tila ba'y naging manhid ang buo kong katawan at hindi ko naramdaman ito. Tumayo ako kahit na dumudugo ang ilong ko at tulalang lumakad may nasasagi rin ako pero hindi ko maramdaman ang sakit.

Bumangga pa ako sa pinto ng storage room na kasalukuyan kong kwarto. Pero hindi yun naging daan para bumalik ako sa wisyo.

Dire-diretso lamang ako at di na napansin ang naharang na kahon at doon ay natalisod nanaman ako at nadapa pero ang kaibahan nito ulo na ang tumama sakin.

Sinalat ko ang kahit noo dahil pa rin sumakit yon. Namutla, nanginig at natakot may d-d-dugo. Dugo!

Pilit kong sumigaw at magsalita pero para na ba akong napipi sa lagay ko. Dahil kahit isa lamang ay wala akong mabigkas.

Humikbi ako na nanalangin na may dumating at ilagtas ako ngayon dahil hindi pa ito ang oras ko. Hindi pa pwede

Ayoko pa.

Habang tumatagal ay humihina rin ang pagtibok ng puso ko.

"Rikuuu! Ipaghanda mo nga kami ng makakain!"