Draco en Hermelien

hoofdstuk 18

Draco p.o.v.
Ik heb het gedaan... Ja... Het voelde goed. Het kwade voelde vertrouwd, maar nu... Nu moest ik liegen tegen Hermelien. Ik heb besloten dat een leugen voor eigen bestwil wel mag, maar ik moest wel een goed verhaal hebben waarom ik er niet was. Ik had nu wel alle tijd om er overna te denken in deze les waarzeggerij. Ik wist ook wat ik zou zeggen. 'En wat zie jij in je kristallen bol jongen?' vroeg professor Zwamdrift ernstig. 'O, eh... Mezelf' zei ik snel. 'O, ja?' vroeg ze. 'Ja in de weerspiegeling mevrouw' zei ik. 'Nee dat bedoel ik niet ik bedoel je toekomst' zei ze. 'Nee dan zie ik niks' zei ik. 'Laat me eens kijken' zei professor Zwamdrift en ze keek ernstig in mijn kristallen bol. 'Ik zie duisternis mijn jongen' zei ze. Ik schrok meende ze dat? Of haalde ze die informatie uit mijn afdeling Zwadderich. 'Maar ook een klein beetje goed heid' vervolgde ze verbaast. 'Ik weet niet hoe je dat voor elkaar hebt gekregen jongen, maar er zit dus toch iets goeds in je, maar pas op het kan zo weg zijn door leugens' zei ze en ze liep verder. Dus ik moest niet liegen dan zou ik mijn kleine beetje goedheid houden? Wat een onzin Hermelien zou me vermoorden als ze wist dat ik een dooddoener was, maar ze heeft wel meer leugens verteld. Als zij altijd gelijk zou hebben dan zou de helft van de leerlingen nu dood vallen.
Ik liep het lokaal uit opweg naar de trap. Ik was er eerder en niet veel later kwam Hermelien er aan. 'Waar was je?' vroeg ze bot. 'Zoals ik al zei dit is niet wat je denkt' zei ik. 'En wat is het dan wel?' vroeg ze. 'Ik was in de leerlingenkamer van Zwadderich' zei ik. 'Maar we hadden afgesproken!' zei ze boos. 'Sorry, maar ik was niet lekker ik moest spugen toen ben ik naar madame Plijster gegaan en zei heeft me genezen het duurde lang omdat ze het middeltje nog moest brouwen omdat het op was' zei ik. Ze knikte en zei: 'Sorry, tuurlijk is het niet wat ik dacht, ik had niet zo moeten denken, je bent veranderd' en ze gaf me een kus op mijn mond. Ik voelde me enigzins schuldig dat ik zo moest liegen, maar ze hield nog van me en dat is het belangrijkste. 'Maar nu hebben we alle tijd schat' zei ik. 'Wat zullen we doen?' vroeg Hermelien. 'Potje knal poker?' vroeg ik en ze knikte. We hadden veel lol. Ik wilde dat dit nooit over ging. Dat zou ook zo zijn zo lang ik mijn bovenarm, maar niet hoef te laten zien.