Draco en Hermelien

hoofdstuk 8

Hermelien p.o.v.
Ik werd wakker en kleedde me aan. Ik liep naar beneden naar de leerlingenkamer en ik zag Harry en Ron al op me wachten. We liepen naar de grote zaal om te ontbijten. Ik zag Draco zwaaien en ik zwaaide terug. Uit mijn ooghoek zag ik de jaloerse blik van Ron. We gingen zitten. Katja kwam er ook aan gelopen en ze zoende Ron op zijn wang. Op een of andere manier zag het er walgelijk uit. Draco liep naar me toe en vroeg: 'kan ik je spreken?' 'tuurlijk' zei ik en ik liep met hem mee. 'Ik heb een opdracht gekregen van jeweetwel' begon hij. 'Oja? Wat dan?' vroeg ik. 'Hij wil...' hij had moeite om zijn zin af te maken. 'Vertel je kunt me alles vertellen echt' zei ik. 'Hij wil dat ik jou en Wemel vermoord' zei hij een beetje snel. Waarom? Vroeg ik. 'Potter heeft veel aan zijn vrienden gehad, en jeweetwel wil het hem moeilijker maken. Als ik het niet doe dan...' hij zweeg even, maar zei toen: 'dan ben ik dood' ik schrok. Tuurlijk wilde ik niet dood maar Draco mog ook niet dood en Ron. 'Hij gaf de opdracht aan mij omdat ik op school durf te komen en hij niet' zei Draco uiteindelijk. 'En nu?' vroeg ik zacht en bang. 'Nu moet je bij me uit de buurt blijven net als Wemel, zeg hem niets van de opdracht' zei hij. 'En dan?' vroeg ik. 'Ga ik d-dood' zei hij agstig. 'Dus je gaat je leven geven voor míj?!' schreeuwde ik. Hij pakte mijn schouders deed een stapje dichterbij en pakte me rug en zoende me. Het voelde fijn... Even later keek hij op en rende weg. Ik wilde er achteraan maar ik moest van hem uit de buurt blijven. Ik wilde niet dat hij dood ging. Ik ben tenslotte verliefd op hem! Maar helaas... Hij was uit het zicht...
Draco p.o.v.
Ik ga weglopen zei ik tegen mezelf. Zo ga ik niet dood, zo gaat Hermelien niet dood en Wemel waar ze om geeft. Ik pakte een rugzak en deed daar spullen in die me zouden helpen bij het overleven. Ik kreeg traan ogen. Onbewust dacht ik aan Hermelien... Ik was verliefd op haar. Zou ze dat ook op mij zijn? Het boeit me niks. Ik ga toch weg dus heb ik er niks aan. Ik liep mijn slaapkamer uit en ging door het portret gat. Ik liep de kerkers uit en liep naar de voordeur. Even dacht ik dat het gelukt was maar toen hoorde ik: 'meneer Malfidus mag niet zo maar weg meneer' ik keek om twee groene grote ogen van Dobby staarde me streng aan. Het was de huiself die vroeger voor mijn vader werkte. 'En jij wil me tegen houden?' zei ik uitdagend. 'Dobby zou wel moeten meneer Hermelien houd van Malfidus meneer' zei Dobby. 'Ik moet wel ik breng haar in gevaar' zei ik. 'Bang voor het duister maar liefde is belangrijker' zei Dobby. 'Maar zo hou ik er in leven' zei ik geïrriteerd. 'Dobby kan er niet tegen dat een van zijn vrienden huilt en dan komt haar dierbare haar niet eens troosten' zei Dobby boos. Moest ik haar nou troosten? Nee ik moest weg en gauw voor iemand me zou zien weggaan en me tegen hield. 'Sorry Dobby doe de groetjes maar' zei ik snel en ik rende weg. Ik weet ook wel dat het onbeleeft over komt maar ik moest wel.