Ματωμένος κόμπος

Ύποπτη...

"Λοιπόν, θα μου δώσετε κάποια λογική απάντηση?" Ξεφυσηξα νευριασμενη αφου την αλήθεια έλεγα.

"Δεν λεω ψέματα, πραγματικά ήμουνα στο νεκροταφείο...στον Νταριν. "

"Κι όμως σας ειδε ο κ.Ρομπινσον ενω περίμενε στο φανάρι μπροστά απο το σχολείο, με το αυτοκίνητό του. Τι έχετε να πείτε για αυτό?"

Τόσην ώρα έπαιζα με κάτι στυλους που υπηρχαν σε μια μολυβοθηκη αλλα ξαφνικά σταμάτησα και τον κοίταξα περίεργη.

"Με κατηγορείτε τωρα? Δεν μπορώ να συνεχίσω αυτη τη κουβέντα μαζι σας!" Του ειπα σχεδόν φωνάζοντας και σηκώθηκα για να φύγω. Δεν μπορούσα να αντέξω κατι τέτοιο, να μου συμπεριφέρεται λες και εγω πηγα και σκότωσα τους φίλους μου.

  Δεν πρόλαβα να κάνω πέντε βήματα και ο αστυνόμος Ντάριο Μπενβενουτο με σταμάτησε, τραβώντας με απο το χέρι.

"Πολύ υπομονή έκανα μέχρι τωρα! Μην με ανάγκασετε να σας κλείσω για κλοπή." Ειπε βγάζοντας τους στυλους, που έπαιζα με αυτα πιο πριν, απο την τσέπη μου αφού ειχαν λερώσει το τζιν μου.

Ουπς, τους πήρα καταλαθος!

"Για καλό σας, να απαντήσετε στις ερωτήσεις, αμα βέβαια θέλετε να πάτε σπιτι σας." Έκανε μια παύση και συνειδητοποίησα οτι περίμενε απάντηση.

"Σύμφωνοι." Του ειπα και ξανα έκατσα στη θέση μου.

"Ωραία, ας συνεχίσουμε, τι κάνατε στις 8:20μμ μπροστά απο το σχολείο?"

"Έκοψα δρόμο για να πάω πιο γρήγορα σπίτι" Mε κοίταξε για λίγο σκεπτικός και ύστερα συνέχισε."Ακούσατε φωνές απο το σχολείο ή είδατε κάποιον τριγύρω?"

"Όχι."

"Η Τσέλσι δολοφονήθηκε κατα τον ιδιο τρόπο που δολοφονήθηκε ο Νταριν." Σταμάτησε για να κοιτάξει κατι χαρτιά. "Μια μεταλλική ράβδο πάχος 2,64cm διαπέρασε την καρδιά του Νταριν, τώρα περιμένουμε τα ακριβη στοιχεία απο τον ιατροδικαστή για την Τσέλσι. Αμα είναι ακριβώς ίδια στοιχεία, τότε σήμαινει οτι είναι ο ίδιος δολοφόνοσ...μήπως ξέρετε τους κοινούς φίλους ή γνωστούς ή ακόμα εχθρούς της Τσελσι και του Νταριν?" Εσμιξα τα φρύδια μου για να θυμηθώ οτιδήποτε αλλα δεν ειχα καμια ιδεα.

"Οχι."

"Οπότε ήσουνα η μοναδική κοινή φίλη?"

"Υποθέτω ναι..." Ψελλισα. "Μμμμ, μάλιστα. Ας γυρησουμε λίγο πίσω...ήσασταν το τελευταίο άτομο που ειδε τον Νταριν, τι κάνατε στο παλιό σπιτι?" Γιατί μου το κάνει αυτό? Δεν ήθελα να απαντήσω. Ντρεπόμουν!

"Μπήκαμε για εξερεύνηση, μας αρέσουν αυτά τα θέματα."

"Είχατε με τον Νταριν κάποια σεξουαλική επαφη, μες στο σπιτι?"

"Οριστε? Πως σας ήρθε αυτή η ερώτηση, αυτο είναι κατι προσωπικό!"

"Me συγχωρητε αλλα βρέθηκε άγνωστο αίμα, δίπλα απο το πτώμα και δακτυλικά αποτυπώματα..."

"δικά μου?"

"Μάλλoν, θα σας στείλουμε για εξετάσεις αλλα πρέπει πρώτα να μας πείτε την αλήθεια."

"Ουφ, εντάξει. Πηγα να προχωρήσω με τον Ντάριν αλλα δεν προλάβαμε. Οπότε δεν κάναμε κατι."

"Εντάξει. Μπορεί να σας ξανα χρειαστούμε." Με κοίταξε για λίγο και ύστερα ο άλλος αστυνόμος που έγραφε σε εναν υπολογιστή, εκτύπωσε κατι χαρτιά.

" Πρέπει να υπογράψετε εδώ." Μου ειπε και μου έδωσε ενα στυλό. Εφόσον υπέγραψα με πήραν κάπου που έμοιαζε με νοσοκομείο αλλα δεν ηταν. Μου πήραν αίμα και εκανα δακτυλικά αποτυπώματα σε ενα μηχάνημα που δούλευε με λέιζερ.Οταν τελείωσα κάλεσα ενα ταξι για να πάω σπίτι. Παρόλο που προσφέρθηκε να με πάει ο άστυνομος Μπενβενουτο, όμως αρνήθηκα γιατι

δεν ήθελα να ξαναμπώ σε εκείνο το αυτοκίνητο.

Το ταξί δεν άργησε να έρθει. Καθ'όλη την διάρκεια της διαδρομής, σκεφτόμουν οτι οι αστυνόμοι είναι τα πιο σπαστικα οντα σε ολο το πλανήτη. Με κατηγορούσαν χωρίς λόγο! Γιατι να σκότωνα τους αγαπημένους φίλους μου. Δηλαδή έλεος! Δεν μπορούσα καν να πιστεψω οτι οι 2 καλύτεροι μου φίλοι πέθαναν...μάλλον δολοφονήθηκαν. Κι όμως ήταν αλήθεια. Τώρα θα περνούσα ολο μου το χρόνο μόνη, χωρίς παρέα ή μάλλον θα είχα...την μοναξιά.

"Δεσποινίς, φτάσαμε." Με επανέφερε στην πραγματικότητα ο ταξιτζής. Πλήρωσα και μπήκα στο σπίτι, ενω ήξερα οτι θα τα ακούσω. Αν οχι απο τον μπαμπα τοτε απο την μαμά. Κι όμως χάρηκα ιδιαίτερα γιατι δεν ηταν κανείς σπίτι. Γύρισα νωρίς.

Στο δωμάτιό μου βρήκα την ησυχία μου. Αλλά οι σκέψεις μου ήταν ακόμα μπερδεμενες. Έπρεπε να αρχίσω την αναζήτηση απο κάπου αλλα δεν είχα καμία ιδέα. Μια φωνή μέσα μου φώναξε " Έχεις το σημαντικότερο στοιχείο...Κόκκινα μάτια."

"Και τι με αυτό, δηλαδή απο που να αρχίσω την αναζήτ..." Διακοψα τη φράση μου οταν κατάλαβα οτι εχω την καλύτερη μηχανή αναζήτησης. Google! Ώσπου να ενεργοποιηθεί to Laptop μου, πήρα ενα σακουλάκι πατατάκια απο την κουζίνα και μια κόκα διαίτης.

Χαμογέλασα πλατιά στο Google και πληκτρολογησα, φανταστικά όντα.

Ως πρώτα αποτελέσματα βρήκα διάφορες πληροφορίες αλλα δεν μου χρησίμευαν. Όταν άρχισα να χάνω το ενδιαφέρον μου το μάτι μου έπεσε πάνω απο ένα βιβλίο απο το Amazon λεγόταν, εγκυκλοπαιδια των φανταστικών όντων. Αμέσως παρήγγειλα το βιβλίο.

Είχα βάλει ως στόχο να βρω τον δολοφόνο. Δεν μπορούσα να εμπιστευτώ την αστυνομία. Και αν μπορούσα, τι θα έλεγαν για τα κόκκινα μάτια? Σίγουρα θα με περνούσαν για τρελή! Οπότε θα κρύψω την αλήθεια πίσω απο τη σιωπή.