Ματωμένος κόμπος

Fame

"Ξύπνα, ξύπνα!!!" Άκουσα την τσιριχτη φωνή της αδερφής μου.

"Τι θες...δεν εχω σήμερα σχολείο." Ειπα μες απ'τη νυστα και έβαλα το μαξιλάρι πάνω απο το κεφάλι μου.

"Σήκω να δεις τα χάλια σου. Έχεις γίνει πρωτοσέλιδο, τρομάρα σου!" Σηκώθηκα σαν ελατήριο απο το κρεβάτι και κοίταξα την εφημερίδα που μου πέταξε. Όντως ήμουνα πρωτοσέλιδο. Η φωτογραφία μου, μπροστά μπροστά και πάνω πάνω, ο τίτλος <<Τζωρτζινα Βολφαρτ, δολοφόνος ή αθώα?>> κοίταξα το κείμενο και το διάβασα με μιση καρδιά.

<< Μετά απο το θάνατο του φίλου της Νταριν Μπλακ, ακολουθεί και ο θάνατος της φίλη της Τσέλσι Σμιθ.

Τα θύματα δολοφονήθηκαν κατα τον ιδιο τρόπο, με μια μεταλλική ράβδος που διαπέρασε την καρδιά. Επίσης τα θύματα  είχαν ως κοινή φίλη την Τζωρτζινα Βολφαρτ, εγγονή του μεγάλου επιχειρηματία Τζασπερ Βολφαρτ.

Υστερα απο τη μαρτυρία του κ. Ρομπινσον που περίμενε στο φανάρι την ίδια νύχτα που δολοφονήθηκε η Τσέλσι Σμιθ στο σχολείο."την ειδα μπροστά απο το σχολείο, μετά πλησίασε το κάδο και πέταξε κάτι αλλα δεν ειδα τι ήταν. Αργότερα το φαναρι άνοιξε και έφυγα οπότε δεν είδα περισσότερα" υποδεικνύει οτι η Τζωρτζινα Βολφαρτ είχε κάποια σχέση με το θάνατο των φίλων της. Δολοφόνος ή αθώα? Κανείς δεν ξερει.~Ρομπιν Χόφμαν>>

"Φρανσι, λες να το έχουν δει οι γονείς μας?"  Την ρώτησα ξεψυχησμενα, στα πρόθυρα της κατάρρευσης."Μαλλον όχι, ο μπαμπάς ειναι ακόμα στο δωμάτιό του και η μαμα δεν διαβάζει εφημερίδες. Αμα είσαι έξυπνη τρέχα να πάρεις την εφημερίδα που έφερε το πρωί ο σοφέρ για τον μπαμπά." Χωρίς να χάσω άλλο χρόνο, έτρεξα στη τραπεζαρία για να πάρω την εφημερίδα αλλα μόλις μπήκα στη τραπεζαρία κοκκαλωσα στη θέση μου. Ο παππούς με τον θειο Γκράχαμ είχαν έρθει απο το Ουάσινγκτον και συζητούσαν με τον μπαμπά και την μαμά. Σίγουρα θα είχαν έρθει για κατι σημαντικό, ήξερα τι ηταν και έτρεμα απο το φόβο. "Μας έκανε τη χάρη να έρθει η Πριγκίπισσα?" Ειπε σαρκαστικά ο θείος μου και συνέχισε ο μπαμπάς."Δεν έφτανε ο θάνατος του Νταριν, τώρα έχουμε και την Τσέλσι. Τι πας και κάνεις Τζωρτζι?" Φώναξε ο πατέρας μου, ήθελα να σχολιάσω οτι δεν μου αρέσει να με φωνάζουν Τζωρτζι αλλα αποφάσισα να παίξω οτι βρίσκομαι στην άγνοια. "Τι έγινε?" Ρώτησα (και καλα) έκπληκτη. "Αρκετά!" Φώναξε ο παππούς και μου πέταξε στα μούτρα την εφημερίδα. Έκανα να την πιάσω εφόσον έπεσε στο πάτωμα και κοίταξα για πέντε λεπτά την Φωτογραφία μου."Και? Αποκλειετε να πιστεύετε οτι έκανα ολα αυτά!" "Αυτό που πιστεύουμε, είναι οτι έχεις γίνει ντροπή για όλη την οικογένεια." Ξαναμιλησε ο θείος, που ειχε σκοπό να τους στρέψει όλους εναντίων μου. Τον υπερμισουσα! "Αμα δεν τους σκότωσες εσύ τοτε ποιος???" Φώναξε ο παππούς μου. Κοίταξα την μαμα με ενα βλέμμα, μήπως και με υπερασπιστεί αλλα ήξερα πολύ καλά οτι δεν θα το κάνει μετα απο οτι της ειπα προχτες."Όλοι αναρωτιούνται αμα οχι εγώ τότε ποιός, και δεν αναρωτιούνται γιατί να έκανα κατι τέτοιο?" Κοιτάχτηκαν όλοι για λίγο ώσπου μίλησε η μαμα. "Έχει δίκιο, ωστοσο δεν παύω να νομίζω οτι κρύβεις κάποιο μυστικό, που θα θέλαμε να ακούσουμε, για να σε βοηθήσουμε." "Δεν έχω τίποτα να πω." Είπα και τους γύρισα την πλάτη μου για να φύγω αλλα με σταμάτησε η φωνή του παππού μου. "Δεν τελείωσε η κουβέντα, αλλα εφόσον βιάζεσαι τοσο πολύ να φυγεις, τοτε άκουσε πρώτα τη τιμωρία σου. Απο αυτό το σπίτι δεν θα βγεις, ώσπου να μαθευτεί ο δολοφόνος και για δικηγόρο θα σου στείλω τον Τζεφερι Μοργκαν. Για το καλό σου ειναι οτι κάνουμε."
Για το καλό μου? Πλάκα μου κάνετε? Είπα απο μέσα μου και δεν γύρισα πίσω να τους φέρω αντίρρηση. Τους άκουγα να σχολιάζουν την συμπεριφορά μου. Δεν τους έδωσα σημασία ούτε τους έδειξα οτι ήμουν αρκετά ενοχλημένη. Πως μπορούσαν να θάψουν την ελευθερία μου μέσα σε αυτό το σπίτι, με πιο δικαίωμα? Είναι γονείς, σου ανησυχούν για εσενα, θέλουν το καλο σου. Ειπε μια φωνή μεσα μου. Ολα για τη φήμη τους!  Είπε μια άλλη φωνή.