The Ride - Νεμπράσκα 1960

The Ride - Κεφάλαιο 30

Κολόμπο,Νεμπράσκα 1960

"Σίρλευ, γλυκιά μου, έλα να με βοηθήσεις με τα πιάτα",φώναζε η Μητέρα μου μετά από κάθε γεύμα.

"Σίρλευ,κοριτσάκι μου, βγάλε τα σκουπίδια", ο πατέρας μου κάθε πρωί μετά το πρωινό.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Κολόμπο της Νεμπράσκα. Μια μικρή, βιομηχανική και αγροτική πόλη των 20.000 κατοίκων.

Ο Πατέρας μου είναι ο πάστορας της τοπικής επισκοπικής εκκλησίας, κοντά στην 17η οδό που έμενα.Εκεί δίπλα ήταν και το σχολείο, το οποίο στα δεκαεφτά μου παράτησα.

Η Μητέρα μου,σαν καλή σύζυγος παπά, δεν κάνει τίποτα.Ασχολείται με τα οικιακά δηλαδή, αλλά αυτό δεν σημαίνει δεν κάνω τίποτα;Παλαιότερα ασχολούνταν με την χρηματοδότηση εράνων. 'Υπέρ των φτωχών', 'Υπέρ των ανάπηρων', 'Υπέρ της εκκλησίας' και όλα τα συναφή. Ξέρεις, από τις γυναίκες που θεωρούν πως για όλα τα καλά του κόσμου ευθύνεται ο Θεός και για όλα τα κακά ο άνθρωπος..

Προς το πρόσωπό μου ήταν συνεπής. Εννοώ, μου παρείχαν όσα ήθελα ή μάλλον όσα χρειαζόμουν. Ποτέ δεν μου έλειψε η ένδυση, το φαγητό και όλα αυτά που φαντάζομαι χρειάζεται κάποιος για να εξελιχθεί σε ένα χρήσιμο γρανάζι της κοινωνίας.

Πνευματικά ωστόσο, τα πράγματα ήταν εφιαλτικά.

"Να ξέρεις Σίρλευ. Ο Θεός είναι η μόνη αλήθεια την οποία θα ακολουθείς σε όλη σου τη ζωή.Γιατί, μόνο αυτός θα σε ακούσει στις δύσκολες στιγμές σου. Να τον σέβεσαι και να τον αγαπάς, περισσότερο από οποιονδήποτε γνωρίσεις ή γνωρίζεις ήδη".

"Εσύ, Μπαμπά,τον αγαπάς περισσότερο από εμένα;", τον ρωτούσα.

"Φαντάσου,πόσο τον αγαπώ που σε χάρισε σε εμάς",απαντούσε διπλωματικά.

"Να σε ρωτήσω κάτι άλλο;".

"Ναι".

"Αν δεν τον πιστεύω, τότε θα πάψεις να αγαπάς εμένα ή εκείνον που με έστειλε σε εσάς;".

"Δεν θα γίνει ποτέ κάτι τέτοιο, είμαι σίγουρος. Είσαι πολύ καλό κορίτσι και ξέρεις ποιο είναι το σωστό".

Οι γονείς μου,πάντοτε έκριναν κάποιον ανάλογα με τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Θυμάμαι,είχαν σταματήσει να μιλάνε ακόμη και σε γνωστούς τους, οι οποίοι δήλωναν είτε άθεοι, είτε ακόμη χειρότερα "τον έχω χεσμένο το Θεό και το γαμημένο σύμπαν του" όπως μουρμουρούσε κάθε φορά ο γέρο-Τζίμη. Ένας γέρος, βετεράνος του πρώτου παγκοσμίου, που έβριζε την ύπαρξη και έφτυνε αμέτρητες φορές στο πτυελοδοχείο του, καθισμένος στη βεράντα του, σχεδόν όλη μέρα. Ο Πατέρας μου, δεν τον άφηνε ούτε έξω από την εκκλησία να περνάει.