Breath, woman

Saved by Des Tiny

Perspectief van: Buck

Een kring van vuur omarmde Elena. Mijn instinct was gewoon in het vuur springen, haar grijpen  en direct weer uit het vuur gaan. Maar ik was niet dom.
Dat vuur zou me in snel genoeg verschroeien, en als ik Elena vast had zou ik nooit snel genoeg over het vuur geraken. Ik had wel water, om het vuur te blussen, maar dat lag in de grot.
Wat nu... Mijn hand strekte zich uit naar het vuur, om een of andere reden die ik niet snapte. Maar dat  duurde niet lang. Elena dood, ik dood. langzaam zette ik een stap en na een paar seconden stond ik in het vuur.

'Buck!', hoorde ik en ik werd naar achter gesleurd. 'Ben je verdomme gek geworden? Wat bezielt jou eigenlijk?', ik draaide me om, in verwachting om James te zien aangezien het een mannenstem was. Maar ik had het fout. Het was wel een man, maar niet James...
'Desmond!', brulde ik. Ik keek mijn neef strak in de ogen. 'Wat is er met jou gebeurd? Wat zie je bleek! Maar... je kan niet leven! Ik heb je zien sterven!' Des knikte.
'Geen tijd voor uitleg, we moeten eerst Elena zien weg te halen. Wacht hier,' en zonder enig probleem zweefde (uh, zweefde?) Des door het vuur, naar Elena. Hij tilde haar op, en bracht haar naar mij. Ik sloot haar in mijn armen en gaf een vlinderkusje op haar voorhoofd.
 'Buck! Geen tijd, doordoen', Des begon te zweven naar de kant van het bos en ik begon te lopen. De rook brandde in mijn keel  maar dat kon me nu niet schelen. Elena was nog niet dood. Haar ademhaling vond ik niet, maar als ik mijn hand op haar borst leggen voelde ik haar hart  zwak kloppen, alsof het hopeloos een weg naar buiten zocht.

Perspectief van: Elena

 Mijn ogen waren loodzwaar, maar ik verplichtte mezelf ze te openen. Ik was moe, en mijn hoofd voelde zwaar aan. In mijn keel zat een brok. De brok brandde. Ik was in de hel beland. Zeker weten. Maar toen ik naast me een waterkurk zag staan en het water in mijn mond liet glijden, had ik door dat ik nog leefde.
'Elena! Je bent wakker!', ik draaide me om. Ik lag in een grot. Onze grot. James zat achter me.
 'Ja, hoezo d-', James liet me mijn uitleg niet verder afmaken. Zijn lippen drukte op de mijne. 'Hoe? Wat?', vroeg ik. James glimlachte. Ik wou recht komen, maar hij trok me terug naar beneden, nou ja. Wat je trekken kan noemen, hij legde zijn hand op mijn schouderblad. Dat hield me tegen.  Ik prulde wat in zijn onderste haren, met een liefdevolle blik. En deze keer kuste ìk hém. Mijn twee handen lagen nu achter zijn nek. Zijn grote handen sloten zich om mijn middel. Zo ging het een tijdje door.
'Euhm... wat zal ik moeten zeggen? KUCH KUCH!', James en ik lieten los. We keken allebei naar de stomverbaasde Buck in de opening van onze vertrouwde grot. We schoten allebei in de lach, en James hielp me overeind. Buiten wachtte een kampvuur op ons waar Buck, Lousianna en nog een man zat die ik niet kende. Hij zag wit en een beetje doorschijnend, maar het raarste was: hij zweefde.
'Elena', fluisterde hij. Zijn ogen waren glazig. Hij zweefde naar mij. Ik zette een stap terug en keek vragend naar Lousianna. Zij knikte geruststellend. Ik keek terug naar de man die nu bij mij stond. Hij omhelsde me, en ondanks ik hem nog nooit eerder had gezien voelde dat heel vertrouwd.
'Elena, dit is Desmond Tiny. Hij is je oom. En mijn neef.'
Buck keek beschaamd naar de grond. Dat volgde ik even niet. Als Desmond Tiny mijn oom was, en Buck zijn neef, wie was Buck dan?
'En ik.. Ik ben je vader.'