Breath, woman

The end?

Buck zuchtte. Hij keek me strak aan. Hij opende zijn mond, om daarna weer zijn blik af te weren.
'Komt er nog iets van?' Buck rechtte zijn rug. Hij opende zijn mond.
'Elena... Je moeder en ik hielden van elkaar. We konden niet meer zonder elkaar. En alles verliep goed zo stiekem, ook al was ze met Louis getrouwd... Maar toen kwam jij! We waren er zeker van dat je mijn kind was. Ik bleef tot je was geboren. Toen vluchtte ik. En toen zei je moeder dat je van Louis was...' Ik had genoeg gehoord. Ik zweeg, had tranen ik mijn ogen. En het was precies alsof er duizenden mensen waren die met een steen in mijn borst duwde. Mijn hart ging wild tekeer, door de steen lukte het ademen minder. Voor ik weer zou beginnen hoestten, wendde ik me tot Des. 'En jij, dooie?', snauwde ik, net niet huilend.
Hoeveel meer familie had ik wel niet? Straks is Lousianna mijn nicht, en James mijn broer! Broer. Jack. Daar was die steen weer. Hoe kon ik nou ins hemelsnaam Jack vergeten zijn? Ik had helemaal niet over hem na gedacht. Zelfs toen ik vertrok dacht ik niet aan de gevolgen voor hem. Ja, mijn familie zou een slechte naam hebben. Maar Jack. Wat was er dan met Jack gebeurd?

 Ik hield het niet langer, ik barstte in tranen uit. Er was geen stoppen aan. Ik rende naar de grot. Ik krulde me op als een kleine rups. Ik schreeuwde, gilde, huilde. Snikte. Sméékte. Smeekte voor wat hulp, tegen de wand van de rots. Ik was opgesloten in een onzichtbare doos. Helemaal alleen. Ik bleef maar door gaan. Ik had niet eens door dat James bij me lag, en me stevig vasthield. Hij zweeg, hij wist precies wat te doen. Ik had niet eens door dat hij er was, maar ik kroop tegen zijn warme huid aan. Er kwamen zwarte vlekjes voor mijn ogen, en toen verdween de rest.